Vikan - 25.02.1971, Side 24

— Ég hef verið ( leikferð með
Julle hér í nágrenninu, sagði Ingi-
gerður. Og þá mundi ég allt í einu
eftir heimilisfanginu, sem þú send-
ir mér, og datt í hug að heim-
sækja þig á þetta hótel. En þar
var mér sagt, að þú værir hér, og
að þú hefðir veikzt og mundir
vera hér í nokkra daga. Og þá gat
ég auðvitað ekki stillt mig um að
heimsækja þig og vita hvernig þér
liði. Var það ekki fallegt af mér?
Mikaela svaraði ekki.
— Kannski var það ekki bara
eingöngu heilsan þín, sem ég
hafði í huga, hélt Ingigerður áfram
og hafði nú skipt um tón. —
Kannski hef ég ekki verið búin að
gleyma því, hvernig þú stakkst
mig af í Stokkhólmi, elskan.
— Hvað áttu við? Ég borgaði
húsaleiguna fyrir þrjá mánuði og
auk þess fjölda reikninga. Og ég
fyllti eldhúsið af mat handa þér.
— En hvaða þýðingu höfðu pen-
ingarnir fyrir þig? Hefur ekki líf
þitt gjörbreytzt frá því sem áður
var? Dettur þér í hug, að ég hafi
ekki gert mér það Ijóst? Nei,
góða mín, með tilliti til þess hvað
ég gerði mikið fyrir þig, á meðan
við bjuggum saman . . .
— Hvað viltu?
— Ég vil fá peninga. Ef ég á að
þegja og láta þig vera í friði í
öllum þínum flottheitum, þá vil
ég fá eitthvað fyrir það . . .
— Þetta er fjárkúgun og ekkert
annað.
— Hvað ertu að segja?
Ingigerður hló með vörunum,
en ekki augunum.
— Þú heldur þó ekki, að þú
getir hrætt mig með fáeinum stór-
24 VIKAN 8 tbi.
yrðum, svo að ég taki til fótanna.
Fjárkúgun! Ég hef nú aldrei heyrt
annað eins. Það eina sem ég fer
fram á er að þú sýnir svolítið
þakklæti.
Mikaela starði á hana, án þess
að geta sagt neitt. Hverri hugsun-
inni á fætur annarri skaut upp í
kolli hennar. Það var hverju orði
sannara, að Ingigerður hafði hjálp-
að henni, einmitt þegar hún var
verst stödd og þurfti mest á hjálp
að halda. Hún hafði boðið henni
vináttu sína, eins og hún var, og
hún hafði greitt miklu meira en
sinn hlut af útgjöldum þeirra
— Ég . . . hóf hún máls. En þá
var eins og hún tæki skyndilega
aðra stefnu en hún hafði ætlað
sér. Hún sagði ‘hraðmælt og ákveð-
in:
— En ég reyndi líka eins og ég
gat að borga fyrir mig. Ég seldi
allt, sem mamma átti, það veiztu
fullvel.
— Það er nú synd að segja, að
þú hafir lagt á þig mikið erfiði
til að afla peninga handa okkur,
sagði Ingigerður og glotti. — Þú
lézt mig sjá um allt slíkt. Og mér
finnst það hart að láta henda mér
út á sorphaug, þegar ekki er leng-
ur hægt að hafa gagn af mér.
— En þú skilur þetta ekki . . .
— Nú, reyndu þá að útskýra
málið. Það ætti að vera nógur tími
til þess.
— Nei, í guðs bænum. Við get-
um ekki talað saman hérna. Þau
geta komið á hverri stundu. Ég
stóð upp frá miðjum hádegis-
verði. . .
— Þau? Attu við unnusta þinn
og foreldra hans? Þú skalt nú fá
að sjá, hvort ég get ekki leikið
hlutverk hefðardömu eins vel og
þú. Ég get líka verið virðuleg ung-
frú frá Stokkhólmi . . . Það er þá
kannski bezt að við tölum út um
málið hér og það strax. Við skul-
um tala um þann hluta málsins,
sem ég hef mestan áhuga á.
— Ingigerður ... þú . . .
— Vertu ekki með þessar upp-
hrópanir og þetta óðagot. Við skul-
um halda okkur við staðreyndir
málsins. Þetta liggur allt Ijóst fyr-
ir. Þú borgar mér. Annars fær
unnusti þinn að heyra ýmislegt,
sem kann að opna augu hans.
Hugsaðu málið. Ég ætla að skoða
mig um hérna inni á meðan.
Hún stóð upp úr sófanum og
Mikaela var að því komin að missa
kjarkinn og hníga niður. Ef Ingi-
gerður sæi nú brúðkaupsmyndina.
Hún mundi strax þekkja Börje
Rickardsson og Sigfrid Stening,
það er að segja þekkja þá glöðu
og ríku náunga, sem hún hélt að
hétu Birger Rosén og Sixten Ström-
berg. Það mátti ekki gerast. Það
var aldrei að vita upp á hverju
hún fyndi þá. Mikaela færði sig til
í stofunni, unz henni tókst að
standa fyrir myndinni, svo að Ingi-
gerður sæi hana ekki.
— Ég hef ekki svo mikla pen-
inga á mér hérna, sagði Mikaela.
— Ég veit ekki hvernig ég ætti að
geta ...
— Þú hlýtur að geta leyst mál-
ið einhvern veginn, sagði Ingi-
gerður köldum rómi. Hún gekk út
að glugganum og leit út í garð-
inn. í sama bili smeygði Mikaela
myndinni ofan af hillunni og á bak
við sófann.
Úr stofunni heyrðist
lágt mannamál.
Börje hlustaði fuilur
eftirvæntingar. Nú var
það Ingigerður,
sem talaði, en það
var ómögulegt að
greina orðaskil.
Síðan þagnaði hún og
örskömmu síðar
heyrðist hálfkæft óp
og þá þungur
dynkur. Hvað í
ósköpunum var að
gerast þarna inni?
Henni létti stórum. Hún þurfti
þá ekki að hafa áhyggjur
af myndinni lengur að minnsta
kosti. Þá var að snúa sér að hótun
Ingigerðar. Hún varð víst að borga.
Það var ekki um annað að ræða.
— Menn verða að semja. hver
fyrir sig í þessari veröld, sagði
Ingigerður í sama kalda tóninum.
— Þú skalt ekki ímynda þér, að ég
sleppi við það frekar en aðrir. fg
hef ekki séð tangur né tetur af
Birger, síðan Sixten dó. Það er
svosem skiljanlegt, að hann hafi
orðið hræddur og hugsað með sér
að hyggilegra væri að fara var-
lega eftirleiðis. Ég sakna hans
mjög. En það gerir svo sem ekkert
til, þótt hann sé úr sögunni- Nú
ætla ég að fara að taka lífinu með
ró.
— Hvað áttu við?
— Ég ætla að gera nákvæmlega
það sama og þú, ef þig langar til
að vita það. Ég ætla að gifta mig.
— Ingigerður. En þá . . .
— En þá hvað? Þetta er mynd-
arlegur maður, sem ég hitti, þegar
ég var í Gautaborg. Hann er að
visu ekki ungur lengur, en hann
á svolitla búð, verzlar með tóbak,
sælgæti, blöð og svoleiðis. Hann
er enginn bjáni og skilur miklu
meira en hann segir. En hann er
hrifinn af mér, skilurðu. Og mér
hefur alltaf verið Ijóst, að það
verður aldrei neitt á milli mín og
Birgers.
— En Ingigerður . . .
— Þegiðu! Við Evert ætlum að
gifta okkur og það er allt klapp-
að og klárt. En mig larigar til að
stækka búðin, svo að umsetningin