Vikan - 25.02.1971, Blaðsíða 25

aðeins óttinn við það mein, sem
hún gat unnið honum, sem angr-
aði hann. Hann var hrifinn af stúlk-
unni og hafði saknað hennar ákaft,
síðan hún fór í þessa leikferð.
Honum hafði ekki tekizt að hafa
upp á henni í síðustu Stokkhólms-
ferðum sínum.
Hann studdi sig við stól sinn og
reyndi að svara Lajlu með fáein-
um meiningarlausum orðum. En
þá heyrði hann rödd Ingvars:
— Ég skal keyra þig heim,
Lajla. Ég sá, að þú varst með
nokkra böggla með þér og það er
óþarfi fyrir þig að burðast með þá.
— Þetta var fallegt af þér, sagði
Lajla þakklát. Og Ingvar hló.
— Það er auðvelt að vera góð-
ur, þegar það kostar enga fyrir-
höfn. Ég þarf hvort sem er að fara
aftur í bæinn. Vilt þú fljóta með
líka, pabbi?
— Nei, svaraði Börje. — Ég
þarf að gera svolítið hérna heima.
Hann gat ekki farið, þorði það
ekki. Eða kannski var réttara að
Framhald á bls. 43
Ingvar og Mikaela
giftu sig
tvelmur mánuðum
síðar . . .
verði meiri. Og þar kemur til
þinna kasta, Micka litla.
— Og þú ætlar að bjóða unn-
usta þínum peninga, sem þú hef-
ur fengið á þennan hátt? Hvað
heldurðu, að hann mundi segja,
ef hann vissi það?
— Og hvað heldurðu, að þinn
unnusti mundi segja, ef hann
fengi að vita? Nei, þú skalt ekki
reyna neitt svona, Micka. Komdu
með peningana. Annars verðurðu
brátt að kveðja hann.
— Þú getur ekki gert þetta. Þú
getur það ekki.
— Jú, ég get það svo sannar-
lega. Þú skalt ekki láta þig dreyma
L'm annað. Fimm þúsund krónur
vil ég fá. Annars fer ég beint til
hans og segi honum, að þú sért
ekki hótinu betri en hver önnur
skjáta.
— Hann mundi ekki trúa þér.
— Jú, hann mundi gera það,
þegar ég hefði lokið máli mínu.
Hann mundi siá þig ( huganum
liggja með öðrum karlmönnum.
Og hann mundi halda, að líferni
þitt hefði verið miklu verra en það
var. Karlmenn eru svo tortryggnir
og heimskir. Hann mundi ekki
trúa, að þú hefðir bara haft
„verndara" og ég get sagt honum
alveg nóg til þess að styrkja grun
hans. Ég er ekki leikkona fyrir
ekki neitt, Micka.
Mikaela stóð hreyfingarlaus og
hlustaði á hæðnislega rödd Ingi-
gerðar. Þá var eins og eitthvað
brysti innra með henni. Hún var
náföl í andliti og skyndilega kast-
aði hún sér á Ingigerði.
Ingigerður hörfaði aftur á bak
v:ð svo óvænta árás. En hún gat
ekki varið sig. Hún féll um koll
á gólfið og hendur Mikaelu náðu
taki á hálsi hennar . . .
Af þeim þremur, sem sátu við
hádegisverðarborðið var það að-
eins Börje, sem vissi hverniq í
pottinn var búið með þessa „góðu
vinkonu", sem hafði komið að
heilsa upp á Mikaelu. Og hann
gerði sér vel Ijóst, hversu honum
sjálfum stafaði mikil hætta af bví,
að Ingigerður skyldi hafa skotið
upp kollinum hér í Jönköping.
— Kæri Börje. Ég geri eins og
betlararnir: Et, þakka fyrir mig og
fer svo, sagði Lajla brosandi. —
Þú verður að hafa mig afsakaða.
Ég hef ekki tíma til að bíða, þan.g-
að til Ellen kemur.
Þau stóðu öll upp frá borðinu,
og Lajla ýtti sjálfkrafa stólnurn
sínum inn undir borðið aftur og
lagfærði hann um einn millimeter,
eins og Ellen var vön að gera.
Börje tók eftir þessu og ískaldur
sviti spratt fram á enni hans. Það
var eins og þessi litla kunnuglega
hreyfing gerði það að verkum, að
hann sæi stöðu sina fyrir sér í réttu
Ijósi. Hann var hér á heimili sínu,
í sínu borgaralega, örugga um-
hverfi. Hann var eiginmaður Ell-
enar og faðir Ingvars. Og frammi
í stofunni ásamt Mikaelu var Ingi-
gerður, litla vinkonan hans frá
Stokkhólmi, hún, sem með fáein-
um orðum gat fengið hann til að
gleyma sinni hversdagslegu til-
veru. Og innst inni var það ekki
*■ tbl- VIKAN 25