Vikan - 25.02.1971, Síða 47

Hún birtist út úr einum
gangstígnum. Hlátur hennar dó
út og hún roðnaði um leið og
hún sagði: — Hér! Hún strauk
yfir hárið og niður eftir and-
litinu eins og til að strjúka
burtu allar glettnishrukkur.
— Hann hélt ég hefði stung-
ið af með þér, sagði Jason. Svo
brosti hann og sneri sér við og
fór. Hann var berfættur og í
snjáðum gallabuxum sem ég
hefði verið búinn að henda
fyrir löngu. Samt var hann
einhvern veginn betur klædd-
ur en ég — í pressuðu buxun-
um og nýju rúskinnsskónum
mínum.
Ég starði á eftir honum og
sneri mér að Margot. — Það
var ekki mér að kenna, sagði
hún. — Hann vakti mig og
sagði að við yrðum að flýta
okkur til að ná andvaranum.
Ég hélt þú værir þegar kom-
inn í bátinn. En svo lagði hann
frá áður en ég gat náð í þig.
— Leitaði hann á þig?
— Þetta var allt mjög skrít-
ið, sagði hún. — Hann sagði
að móðir sín vildi búa í Frakk-
landi, en vildi ekki fara héðan
fyrr en nýr kvenmaður væri
komin í húsið.
— Og? heimtaði ég.
— Hann sagði að ég myndi
sóma mér mjög vel hér....
Hún brosti við minningunni.
— Þetta er bónorð! sagði ég
öskureiður.
— Já, eins konar, er það
ekki? sagði hún og flissaði.
— Ég er farinn, sagði ég, —
og ég vona að þú komir með
mér!
— Vertu rólegur, sagði hún
og tók í handlegginn á mér. —
Við getum verið hér í nokkra
tíma enn og eins og þú ættir
að vita manna bezt get ég séð
Um mig sjálf.
— Þér finnst gaman að
þessu!
— Öllum stúlkum finnst
gaman að vekja athygli, en þú
Veizt að það ert þú sem ég
elska. Hún kyssti mig létt og
fór til að skipta um föt.
Ég fékk mér ekki blund eft-
ir matinn eins og frú Goshorn
hafði stungið upp á. Þess í
stað lá ég á hleri í heilan
klukkutíma og fylgdist vel
með hvort Jason kæmi að her-
bergisdyrum Margot og reyndi
að fara með hana aftur. Að
síðustu læddist ég til herberg-
is hennar. Hún neitaði að leyfa
uiér inn. — Þetta er fáránlegt,
hvíslaði hún. — Ég fer hvergi
með honum.
Loks heyrði ég fótatak og
Jason birtist — í mínum dyr-
um en ekki Margots. — Eigum
við að spila svolítinn tennis?
spurði hann. — Ég er að vísu
rétt búinn að gleyma þessú
öllu, en. . . .
Ég hafði lært að leika tenn-
is á borgárleikvelli, þar sem
allir strákarnir skiptust á um
einn asfaltvöll. Hann var allur
sprunginn og netið rifið og
meðfram girðingunni óx arfi
og fleiri göfugar jurtir óhindr-
að. Þarna lékum við harða og
miskunnarlausa leiki, með allt
annað en virðingu fyrir mót-
herjanum. Þegar ég fór að
heiman og hélt í háskóla hafði
ég þjálfazt nægilega mikið til
að vinna silfúrvérðlaun skól-
ans.
Við fórum niður að leikvang-
inum. Jason réði yfir fallegum,
letilegum stíl og virtist syfjað-
ur. Ég var sterkari og vann
fyrstu tvo leikina auðveldlega.
Ég vissi að ég gæti unnið hann.
Margot gekk yfir grasflötina
og settist við tennisvöllinn. Ég
vildi láta hana sjá mig vinna,
en þá fór Jason að sækja í sig
veðrið. Ég lamdi boltana yfir
af afli, en hann sendi þá til
baka af hæfni, en jafnframt
svo lausa að ég missti nærri
alla. Ég gerði mér þá grein
fyrir því að á meðan ég var
órólegur og æstur virtist Jason
í fullkomnu jafnvægi og meira
að segja áhugalaus. Þannig
hlaut það að líta út í augun-
um á Margot. Hann vann þenn-
an leik.
Ég fór að hlaupa upp að net-
inu til að reyna að loka hann
í hverju skoti. Einu sinni sló
ég svo fast á móti að boltinn
týndist. Loks vann ég leikinn.
Staðan var 3:1 og ég blikkaði
Margot. Hún var falin á bak
við stór sólgleraugu svo ég sá
ekki svip hennar.
Hann hélt áfram að senda
þessa loðnu bolta sína. Ég
kýldi þá ákveðið til baka, en
fékk þá rennandi á mig aftur.
É'g var þess fullviss að hann
var að reyna að gera mig
kjánalegan í augum Margots.
Það ergði mig og ég tapaði
næstu tveimur leikjum. Þá var
staðan 3:3.
Ég barðist ákaft til að vinna
næsta leik og tókst það með
ofurlitlum brögðum; tókst að
fá hann til að misreikna eitt
skotið. í næsta leik tókst hon-
um að snúa aðeins upp á oln-
bogann á mér og þar með var
staðan 4:4.
Svona gekk það. Fimm-
fimm, sex-sex, sjö-sjö. Ég var
orðinn þreyttur og blaðra var
fjeíW(5u>i&-
spray
net
krystal-
tært
hárlakk
GÆÐI - GOTT VERÐ
Kristján Jóhannesson
heildverzlun
Laugarnesveg 114. s. 32399
komin á þumalputtann á mér.
Jason virtist alls ekki þreytt-
ur. Gullna hárið hans var í ná-
kvæmum skorðum og hann
hefði þess vegna getað verið í
sólbaði. Ég vissi að ég varð að
ljúka settinu strax, eða ég
myndi ekki hafa krafta til að
halda áfram. Ég einbeitti mér
að því að drepa niður fyrsta
boltann hans. Ég hjó og lét
hann halda sig fremst á vell-
inum og sló svo til hornanna.
Þetta var stíll sem ég hataði
en ég vann leikinn. Nú var
staðan 8:7, mér í vil.
— Vel gert, kallaði hann.
Svitinn var að spretta fram á
andliti hans. Ég átti að byrja
og varð að vinna. Ég flýtti mér
ekki; vildi saxa hann í róleg-
heitunum. Fyrsti bolti minn
var harður og kom beint á
hann. Hann rétt gat komið
honum til baka. Jason var ekki
lengur rólegur, en barðist við
að ná í hvert stig ■— rétt eins
og ég. Ég fékk stigið með bolta
sem kom á hann rétt fyrir of-
an höfuð. Hann fékk næsta
stig og ég það þriðja, en missti
það fjórða með því að horfa
sem snöggvast upp í sólina. Við
fórum sjö sinnum í dús.
Blaðran á fingrinum á mér
sprakk. Fæturnir á mér skulfu
og ég þurrkaði svitann frá aug-
unum. Ég skellti á hann bak-
handarbolta. Hoppið blekkti
hann og frá honum fór boltinn
í netið. Mig vantaði eitt stig
enn. Ég dró andann djúpt.
Þennan átti hann að fá, helzt í
skrokkinn, eða þá langt fram-
hjá. Ég henti boltanum hátt
upp og henti sjálfum mér á
eftir spaðanum. Kraftur minn
var svo mikill að ég hljóp í
áttina að netinu. Þetta var
stórkostlegt skot. Ég var viss
um að hann gæti ekki tekið á
móti og lækkaði spaðann.
Einhvern veginn tókst hon-
um það þó. Spaðinn hans
hreyfðist á einhvern óskiljan-
legan hátt. Ég heyrði er bolt-
inn skall á spaðanum og sá
hann koma að mér á bakhönd.
Fæturnir á mér neituðu að
hreyfast og ég sá boltann þjóta
framhjá mér. — Út! hrópaði
ég án þess að sjá nákvæmlega
hvar hann lenti. Augu mín voru
full af söltum tárum og mig
svimaði.
— Vel gert, sagði Jason er
hann kom yfir til að taka í
höndina á mér. Hann brosti og
við gengum til Margot.
— Þið fáið báðir sólsting og
hitasótt ef þið ekki slappið af,
sagði hún. Ég gat ekki séð í
henni augun á bak við dökk
gleraugun.
Við Margot fórum heim á
sunnudagskvöld. Um morgun-
inn fórum við í kirkju með Ja-
son og móður hans, snæddum
síðan hádegisverð á terrasinum
og lékum krokket á eftir.
Ég var feginn því að vera
farinn, þó ég væri ekki lengur
reiður við Jason-Egg. í þessu
umhverfi var hann „eitthvað“
— hver væri það ekki? — en
annars staðar var hann bara
Eggið.
— Hann var í rauninni að
reyna að gera lítið úr mér,
sagði ég við Margot. — Vita-
skuld var það stutt af ráð og
dáð af mömmu Goshorn sem
var mikið hrifin af þér.
«. tbi. VIKAN 47