Vikan - 25.02.1971, Síða 48

Það var dimmt þegar við
komum heim. Sg bar tösku
Margots upp í íbúðina hennar.
Eftir Goshorn-höllina virtist
herbergið lítið, ómerkilegt og
jafnvel druslulegt. Ég hellti
okkur í glas og horfði á Mar-
got taka upp úr töskunni sinni.
— Minntist Jason á að hann
vildi hitta þig aftur? spurði ég.
— Já.
— Og hverju svaraðir þú
honum?
— Eg sagði honum að við
setluðum að giftast.
Eg stóð í dyrunum og horfði
á litlar og öruggar hendur
hennar raða hlutum niður í
skúffu. Hún var þreytt eins og
ég. — 5£g er nærri lamaður af
þreytu, sagði ég. Það virtist
vera eitthvað stíft við axlirnar
á Margot sem var meira en
þreyta. — Er ég að ímynda
mér það, spurði ég, — eða ertu
köld og fjarlæg?
Hún sneri sér við. — Hvað
viltu að ég segi? spurði hún.
Mér brá. — Segðu hvað sem
þú vilt.
:— Sg er að reyna að vera
trygglynd og láta sem það hafi
ekki skeð.
— Láta sem hvað hafi ekki
skeð?
— Það er bara tennis. Eg
veit að það er bara tennis, en
ég veit líka að síðasta skotið
hans var fyrir innan.
— Þér skjátlast, sagði ég.
— Gott og vel, sagði hún og
sneri sér aftur að kommóðunni.
— Hvers vegna ertu svona
viss um að skotið hafi verið
fyrir innan?
— Hvað heldurðu að ég hafi
verið að gera ef ekki fylgjast
með? spurði hún og sneri sér
að mén — Eg vildi að hann
tapaði. Eg vildi það jafn mik-
ið og þú.
Hún fór inn í eldhúsið. Ég
fór á eftir henni og lagði hend-
urnar um axlirnar á henni. —
Trúir þú því virkilega að ég
hafi svindlað af ásettu ráði?
Hún sleit sig lausa.
— Hann var á eftir þér alla
helgina, sagði ég svekktur og
reiður í senn. — Og þú nauzt
þess!
— É'g vildi að þú ynnir,
sagði hún og nú var hún farin
að gráta. — Eg elska þig og
vildir að þú ynnir.
Við héldum utan um hvort
annað eins og gólfið væri að
hrynja undan okkur. Svo hristi
hún hárið frá andlitinu og
þurrkaði tárin úr augunum.
Hún smurði okkur brauð og
við horfðum á sjónvarp í
48 VIKAN s- ‘bi.
klukkutíma. Hún setti plástur
á þumalfingurinn á mér.
Við dyrnar sagði ég henni að
ég myndi sækja hana í mat
kvöldið eftir. Hún kyssti mig
og hélt fast í hendina á mér.
Fótatak mitt glumdi í gang-
inum. Dyrnar lokuðust á eftir
mér. Peran hafði sprungið og
ég gekk einn í myrkrinu. Það
var ekki kalt, en ég setti hend-
urnar í vasana og dró upp axl-
irnar eins og ég fengi kaldan
vindinn í bakið. *
GULLNI PARDUSINN
Framhald af bls. 18.
ar þeir komu til baka hittu
þeir Blair lækni á veröndinni.
Kit bað þjóninn um að færa
þeim vín og spurði hann um
leið hvar systir hans væri.
Þegar honum var sagt að hún
væri í garðinum með Halthrop,
hrukkaði hann ennið, og þótt
hann talaði hæversklega við
gesti sína, var þó greinilegt að
hann varð órólegur og utan
við sig.
Eftir stundarkorn sagðist
hann ætla að finna Damaris
og stóð upp. Blair gerði slíkt
hið sama. Sir Jocelyn fann að
eitthvað skuggalegt var í að-
sigi, svo hann fylgdi þeim eft-
ir, þótt hann gæti ekki gert
sér ljóst hvers vegna hann
hafði þessa tilfinningu. Nokkr-
um mínútum síðar komu þeir
auga á unga parið í faðmlög-
um.
Jocelyn leit á Kit og varð
skelfingu lostinn, þegar hann
sá svipinn í augum hans. Hann
hafði að vísu búizt við reiði,
en ekki svona ofsalegri bræði.
Þeir Blair stóðu kyrrir, en
Brandon hljóp til og greip um
axlir Nicks og slengdi honum
burt með svo miklum krafti
að hann féll um koll.
Damaris rak upp hljóð og
Sir Jocelyn og Blair flýttu sér
til þeirra, því að nú var ijóst
að eitthvað voðalegt gat skeð
á hverri stundu. Nick stóð
fljótt upp og þegar hann sá
svipinn á skipstjóranum, greip
hann ósjálfrátt til sverðsins.
Jocelyn komu í hug orð Blairs,
þegar hann sagði honum frá
viðureign þeirra Brandons:
„Hafi djöfullinn nokkurn tíma
horft út úr augum mannlegrar
veru, þá gerði hann það þá“.
Og nú skildi hann hvað lækn-
irinn hafði átt við.
— Sir Jocelyn. Rödd Kits
var örugg og róleg, en morð-
svipurinn var ekki horfinn úr
augnaráði hans. — Viljið þér
vera svo góður að fylgja syst-
ur minni inn í húsið?
Wade hikaði, en sá að Blair,
sem var góður vinur þeirra
beggja, gæti frekar orðið að
liði þarna í garðinum, svo
hann bauð henni arminn. Hún
tyllti höndinni á arm hans, en
sneri sér að bróður sinum.
— Kit, sagði hún biðjandi,
en hann tók ekki augun af
Halthrop.
— Gerðu eins og ég segi,
Damaris, og það heyrðist á
rödd hans að hann þoldi engin
mótmæli.
Þegar hún og Sir Jocelyn
voru horfin, dró Kit sverð sitt
úr slíðrum. Nick var svolítið
hikandi, en svo skein líka á
sverð hans í sólinni. Þá gekk
Alex Blair á milli þierra.
— Kit! Nick! í guðs bænum
gætið að ykkur! sagði hann
hvasst. — Slíðrið sverðin, og
látum okkur svo ljúka þessu
brjálæði. Slíðrið sverðin, segi
ég!
Hvorugur hlýddi, en Nick
gekk aftur á bak og studdi
sverðsoddinum við jörðina.
— Það veit guð að mig lang-
ar ekki til að berjast, sagði
hapn hljóðlátlega. — En ég
vil ekki láta kalla mig heigul
eftir skipun frá þér, Alex. Ef
Kit hefur ástæðu til að útkljá
þetta með vopnum, þá er ég
reiðubúinn.
— Ef ég hef ástæðu! sagði
Kit. — Eg hef augu í höfðinu,
hvolpurinn þinn! Farðu frá,
Alex! Þetta kemur þér ekki
við.
— Vertu glaður yfir því að
ég læt mig varða þetta mál,
sagði Alex hvasst. — Stráka-
kjánar! Haldið þið að ég ætli
að vera vitni að því að þið
eyðileggið mannorð ungrar
stúlku, — því að hver haldið
þið að álíti hana saklausa, ef
þið farið að berjast um hana?
Þetta var sniðugt bragð. Nick
beit á vörina og eftir andartak
slíðraði Kit sverð sitt, gekk að
múrnum kringum veröndina og
stóð þar kyrr, með bakið að
múrnum.
— Fjandinn hafi þig, Alex.
þú hefur á réttu að standa!
sagði hann. — Við getum ekki
hagað, okkur þannig. Komdu
þér burtu. Nick, bæði héðan
og frá skipum mínum.
— Það er ekki hægt, Kit!
Nick hafði líka slíðrað sverð
sitt og reyndi að bvrgja niðri
reiði sína, en Alex sá hve hon-
um var það erfitt.
— Þú getur ekki fleygt mér
á dyr, eins og ég væri þræll
sem hefur móðgað þig. Eg
elska Damaris og ég vil kvæn-
ast henni. Hamingjan hjálpi
mér, þú getur ekki hafa hugs-
að neitt annað?
Um hríð var eins og þessi
spurning héngi í loftinu, án
þess að verða svarað, og Alex
stóð eins og á verði, tilbúinn
að grípa inn í, ef þörf krefði.
Kit starði út á sjóinn og barð-
ist af öllum mætti við hina æð-
islegu afbrýðisemi, sem hafði
verið að svipta hann vitinu.
Hann vissi að þeir höfðu gát á
honum og íhuguðu hvað það
væri sem að honum gengi, en
hann gat ekki fengið sig til að
snúa sér við og mæta augum
þeirra.
— Hún er of ung til að gifta
sig, sagði hann að lokum, án
þess að snúa sér við.
Hann heyrði reiðilegt hljóð
frá Nick, svo sagði Alex, með
mjög ákveðinni rödd.
— Þetta er hlægilegt, það
veiztu vel! Hvaða ástæða er
fyrir þig til að móðgast yfir
tilfinningum Nicks til systur
þinnar. Ef hún er einhver, þá
ber þér skylda til að sýna hon-
um það réttlæti að segja hon-
um sannleikann.
Sannleikann! Kit herpti var-
irnar. Gat nokkur lygi verið
furðulegri en sannleikurinn?
Hann sagði hægt:
— Eg get ekki sagt þér
ástæðuna, en hún gerir mér
ómögulegt að veita samþykki
mitt til hjúskapar milli þín og
systur minnar. Það er allt sem
ég get sagt þér.
— Jæja? Nick ætlaði að ráð-
ast á hann, en Blair greip í
arm hans og stöðvaði hann. —
Hættu þessu þvaðri og viður-
kenndu sannleikann! Það er
þinn andstvggilegi hroki, er
það ekki? Eg er ekki verðugur
að eignast systur hins fræga
Lueifers skipstjóra fyrir konu!
Nick hló stutt og gleðivana. —
Eg reikna með að þú vonist til
að þessi hirðmaður geri hana
að „mylady“!
— Sir Jocelyn hefur ekkert
með þetta að gera, svaraði Kit
kuldalega. Hann hafði nú loks-
ins náð valdi á sjálfum sér og
röddin var orðin róleg. — Svar
mitt hefði orðið það sama, þótt
ég hefði ekki haft hugmynd um
tilvist hans. Það er gild ástæða
fyrir því að þú getur ekki
kvænzt Damaris, en þú verður
að taka orð mín trúanleg, ég
get ekki sagt þér hana.
— Hví skyldi ég gera það,
urraði Nick.
— Hví skyldir þú ekki gera
það? Kit sneri sér snögglega
við og horfði í augu hans. —