Vikan - 27.05.1971, Side 9

ekki vera trúaður á, að Worr-
all gæti annað en í mesta lagi
hughreyst stúlkuna og aðstand-
endur hennar.
En sú hrakspá rættist ekki,
því 'að stúlkan varð aftur heil
heilsu. Læknarnir létu þó ekki
hlut sinn, heldur höfðu þegar
tiltæka skýringu:
„Röng sj úkdómsgreining".
Margir miðlar stunda hug-
lækningar. Hinn kunni
brezki miðill, Estelle Ro-
berts, segir frá því í ævisögu
sinni, þegar henni tókst að
lækna í fyrsta sinn:
„Að loknum fundi í Hampton
Hill tókst mér að lækna sjúkl-
ing. Móðir kom til mín með
ungan son sinn, sem þjáðist af
illkynjuðum asthma og bað
mig að reyna að gera eitthvað
fyrir drenginn. Ég sá strax,
hversu barninu var þungt um
andardrátt og sárvorkenndi
því. En hvað gat ég gert fyrir
þennan litla dreng, sem horfði
á mig vonaraugum? Ég vissi
lítið sem ekkert um huglækn-
ingar og hafði aldrei reynt þær.
En ég vissi, að ég varð að reyna.
f hljóði bað ég leiðsögumann
minn að hjálpa mér, um leið
og ég lagði höndina varfærnis-
lega á brjóst drengsins.
Ég hef ekki hugmynd um
við hveriu ég bjóst. Ég hafði
aldrei látið mér detta í hug, að
ég væri gædd hæfileikum á
sviði huglækninga. Þegar ég
snerti barnið, gerði ég það fyrst
og fremst af því, að móðir þess
hafði trú á, að ég gæti hjálpað
því. S.iálf hafði ég ekki trú á,
að það mundi gagna neitt. En
það sem gerðist var hvorki
meira né minna en kraftaverk.
Örstutta stund náði barnið vart
andanum, en síðan tók það að
anda hægt og eðlilega. Þá, sem
viðstaddir voru, setti hljóða af
undrun. Enginn þeirra var þó
fafn furðu lostinn og ég sjálf.
Ég gat varla trúað mínum eig-
in augum. Ég var sannfærð um,
að þetta hlyti að vera blekk-
ing, að sjúkdómurinn mundi
koma aftur í ljós á hverri
stundu.
En barnið hélt áfram að anda
eðlilega og gerði það næstu
tuttugu árin að minnsta kosti,
en allan þann tíma hafði þessi
fyrsti sjúklingur minn samband
við mig. Ég gleymi aldrei þess-
um atburði. Hann gerðist svo
óvænt, að langur tími leið, þar
til ég hafði áttað mig á honum
til fulls. Síðan hafa farið fram
margar huglækningar með að-
stoð minni, og sumar þeirra
hafa ef til vill verið markverð-
ari en þessi. Þó hefur enginn
þeirra orðið mér jafn hugstæð“.
Andstaðan gegn dulrænum
lækningum hefur verið og
er mikil innan læknastétt-
arinnar. Upp á síðkastið virð-
ist þó nokkuð hafa dregið úr
henni. Einn af þeim læknum,
sem látið hafa í ljós jákvætt
álit, er yfirlæknir við stórt
sjúkrahús í Chicago. Hann hef-
ur sagt:
„Ég veit til, að fólki hefur
batnað eftir bænagerðir og
lækningasamkomur, og sá bati
verður ekki skýrður með þeirri
vísindaþekkingu, sem nú er fyr-
ir hendi“.
Fyrir nokkrum árum stofn-
uðu kunnir og atkvæðamiklir
menn með sér félagsskap, sem
hafði það markmið að rann-
saka dulrænar lækningar. Þeir
buðu klerkum, læknum og
þekktum dulfræðingum að taka
þátt í störfunum, sem skyldu
ná yfir fimm ára tímabil.
Eðlisfræðingur var fenginn
til að athuga, hvort „kraftur“
sá, sem dullækningamennirnir
væru gæddir, væri skýranleg-
ur á vísindalegan hátt.
Meðan á lækningafundi stóð
voru röntgengeisla-filmur fest-
ar við lófana á dullækninum,
og milli filmanna og lófanna
var komið fyrir blýstykki eða
blýþynnu. Ef einhvers konar
geislaútstreymi átti sér stað frá
höndunum, mátti ætla, að blýið
varpaði skugga á filmuna.
Af hundrað þessháttar til-
raunum með filmu sýndu að-
eins sex jákvæðan árangur, en
þessi sex tilfelli komu mjög á
óvart. Blýið verkaði þar á þann
veg, sem það sjálft væri upp-
spretta geisla í stað þess að
stöðva þá. Ef um einhvern
lækningakraft var að ræða, þá
verkaði hann bersýnilega þann-
ig á blý, að hann kom því til
að senda frá sér geisla.
Von þeirra félaga var sú, að
beim tækist að fá alvarlegan
líffærasjúkdóm læknaðan á
andlegan eða dulrænan hátt,
þannig að fullnægði ströngustu
kröfum vantrúaðra lækna og
vísindamanna. En þetta tókst
þeim ekki. Þeir viðurkenna
samt ekki, að kenningar þeirra
hafi beðið skipbrot við þetta,
þar eð þá hafi skort fé og að-
Framhald á bls. 46.
21.TBL. VIKAN 9