Vikan - 27.05.1971, Qupperneq 10

ÞAR.TIL
dauoinn
AÐSKILUR
Framhaldssaga eftir Alexandra Cordes — Þriðji hluti
Nafnlausa símhringingin, blásýruglasið í lyfjaskápnum,
eitraSa eggjakakan, málmramminn, sem datt njður... ÞaS var
greinilegt aS hinn óþekkti óvinur hennar var iSinn viS aS
reyna aS koma henni fyrir kattarnef...
Raoul renndi augunum að
náttborðinu, en sagði ekki
neitt. Helen leit þangað líka
og kom auga á töfluboxið og
vatnsglasið.
— Þú fórst snemma að hátta,
sagði Raoul.
— En það voru gestir.
— Gestir? Raoul hristi höf-
uðið vandræðalega. — Nei,
við vorum ein heima.
Helen reis upp. — Við höfð-
um gesti, sagði hún ákveðin.
- Armand vinur þinn var hér
og aðstoðarstúlka Savants
læknis.
— Armand er í París, ástin
mín. Ég hef ekki séð hann um
langt skeið.
— Hann var nú samt hér í
gær.
Þig hefur dreymt það.
Helen starði, skelfingu lost-
in, á mann sinn. —- Nei! hróp-
aði hún. — Þetta hefur mig
ekki dreymt.
— Helen, sagði Raoul með
umburðarlyndi. - Ef við hefð-
um haft gesti, þá veit Renée
um það. Kallaðu á hana og
spurðu hana.
— En Renée er farin.
-- Hvað ertu að segja?
— Hún fór úr vistinni í
mesta flýti í gærkvöldi. Vegna
dauðu kattanna. Hún lét niður
dótið sitt og fór. Ég sá það
með mínum eigin augum. Og
á eftir ókst þú Armand og
May-Lin til borgarinnar.
Raoul þagði. Grá augu hans
voru sviplaus.
— Eg get ekki . . . Helen
þagnaði, því að rétt í því
heyrði hún fótatak í forsaln-
um. Ryksugan var sett í gang
og hávær rödd raulaði dægur-
lag.
— Jaeja, sagði Helen. — Þá
hlýtur þetta að hafa verið
draumur. Hún ýtti Raoul frá
sér, næstum reiðilega og fór
út úr rúminu. En hún fann
bæði til svima og flökurleika,
svo hún varð að styðja sig
við Raoul.
— Já, Helen, þig hlýtur að
hafa dreymt þetta, sagði Ra-
oul lágt.
Hún beit saman tönnunum,
andaði djúpt og einbeitti sér
að því að komast fram í bað-
herbergið. Þar þvoði hún sér
og burstaði tennurnar. Svo fór
hún inn í steypibaðsklefann og
lét ískalt vatnið renna yfir sig.
Að lokum settist hún við
snyrtiborðið, burstaði hárið og
snyrti andlitið, en varaliturinn
datt úr höndum hennar á gólf-
ið.
Þegar hún beygði sig til að
ná í hann, sá hún hárspennuna.
Búddahöfuð úr grænu jaði
glitraði á gólfflísunum.
May-Lin hafði verið með
tvær svona spennur í hárinu.
Mig hefur þá ekki dreymt
þetta, hugsaði Helen og henni
varð léttara um hjartarætur.
Hún flýtti sér að taka hár-
spennuna upp og stinga henni
í sloppvasann.
Raoul stóð við gluggann í
svefnherberginu og reykti,
þegar hún kom inn.
Hún kyssti hann á kinnina.
— Nú er ég miklu hressari.
Fyrirgefðu vitleysuna í mér,
ástin mín. Þú hefur á réttu að
standa, mig hlýtur að hafa
dreymt þetta.
Hún gekk að klæðaskápnum
og tók fram hvíta ullardragt.
Svo fann hún tösku og hnéhá,
hvít stígvél.
Ætlarðu út? spurði Ra-
oul.
EÍg ætla að skreppa í bæ-
inn og skoða í búðarglugga,
kannske gera einhver innkaup,
svaraði hún glaðlega.
— Ágætt, þá skrepp ég til
verksmiðjunnar, svaraði hann,
hálf hikandi.
Hún brosti til hans. — Hvað
Framháld. á bls. 48.
10 VIKAN 21. TBL.