Vikan - 27.05.1971, Blaðsíða 16

UGLA SAT
r
A
KVISTI
Kristján hafði verið með annarri konu. Það
var ekki í fyrsta skipti og yrði
ekki heldur það síðasta.
En Anna ætlaði ekki að ásaka hann; ekki gráta
né kvarta. I þetta skipti ætlaði
hún að gjalda honum í sömu mynt...
NÚTÍMA ÁSTARSAGA EFTIR ELSI RYDSJO
Fyrsti hluti
Dezt af öllu var að vaknu
rétt áður en vekjaraklukk-
an hringdi. Að losna við þessi
óþægindi, bylta sér i rúminu
og finna fyrir naktri öxl Kristj-
áns við sína. Snerta næstum
gagnaugu hans, en þó ekki al-
veg. Þeir fáu millimetrar, sem
fjarlægðu þau, juku aðeins
þrána. Já, það var í gærkveldi,
og svo nóttin. Hann kom seint
heim, en það skipti engu máli.
Það skipti ekkert neinu máli,
þegar þeim leið svona vel sam-
an.
Anna velti sér á bakið og
teygði handleggina upp yfir
höfuðið eins og köttur, sem
nýtur þess að rétta úr þreytt-
um limum. Hún var dálítið
þreytt, en naut þess þó að
finna, hvernig vöðvar og sinar
slökuðu á indælt!
Átti hún að slökkva á klukk-
unni, áður en hann vaknaði?
Það var bláber eigingirni að
njóta þessara mínútna, sem
hún átti til góða, vegna þess
að hún vaknaði, áður en
klukkan hringdi. En Kristján
brást ekki við eins og hún.
Hann leit á vekjaraklukkuna
sem nauðsynlega en þrautleið-
inlega. Ef hún breiddi sængina
yfir höfuðið og skriði undir
hana, myndi hringingin ekki
skera jafnsárt í eyrun. Þá gæti
Kristján vaknað og risið á fæt-
ur fljótt eins og venjulega;.
svefndrukkinn, en þó alltaf
fljótur að komast úr rúminu.
Þau höfðu rifizt dálítið um
þetta fýrst. Vakna heldur fyrr,
eiga fáeinar mínútur saman,
áður en þau yrðu að klæða
sig. Eða sofa jafnlengi og hægt
var og vita, að það var dagur,
þegar klukkan hringdi. Kristj-
án fékk að ráða — Anna
hrukkaði ennið. Kristján fékk
að ráða svo miklu. Ekki vegna
þess að hann vildi það — það
var nú bara þetta — já, hún
var svo huglaus og v”di losna
við rifrildi. Hún fyrirleit þræt-
ur. Þá var betra að láta undan,
þótt undanlátssemin skildi
ekkert eftir innra með henni.
Og nú hringdi klukkan ann-
ars.
„UMMM," sagði Anna undir
sænginni og dró hnén upp að
höku, svo að hún minnti á lít-
inn bolta. Bara eitt andartak
enn! Nei, hún varð að vakna!
„Heyrðu, kella mín!“ sagði
Kristján og lyfti úfnu höfðinu.
Hún sá sér til mikillar ánægju,
að hann var ekki vaknaður
enn. „Slökktu á vekjaranum!"
Hann teygði sig upp úr sæng-
inni og dró höfuð hennar að
hlýrri bringu sinni.
„Gott?“ sagði hann spyrj-
andi.
„Já.“ Hún vissi, hvað hann
var að hugsa um og skellti
upp úr. „Svínið þitt! Að koma
heim um miðja nótt og . . .“
„Ætli þú vildir, að það væri
öðruvísi." Hann hló einnig og
magavöðvar hans skulfu und-
ir vanga hennar. „Nei, skelltu
þér á fætur, letibykkja. Við
eigum verk fyrir hendi!“
„Fyrst fer ég í bað,“ sagði
Anna og fór inn í steypibaðið.
„Það er nefnilega ég, sem helli
upp á könnuna."
Llann hafði tekið til bollana
** í eldhúsinu, þegar hún
kom úr baði og fór inn í bún-
ingsherbergið. Gula kjólinn?
Nei, ekki aftur í dag. Það
komu teblettir í hann í gær,
bara smáblettir, en allir á
sama stað. Hún varð víst að
fara í græna kjólinn, þótt hún
kynni ekki vel við sig í honum.
Hvenær tækist henni að hreinsa
til í klæðaskápnum sínum og
henda öllu því, sem átti að
henda? En það var svo auðvelt
að gera það, þegar maður gat
fengið eitthvað nýtt í staðinn.
Svo var ekki alltaf svo auðvelt
að finna eitthvað nýtt, eða þá
það var svo dýrt, að . . .
Kristján stóð á skyrtu og
buxum og horfði örgum aug-
um á jakkann, sem hann hafði
verið í daginn áður.
„Ég rak mig víst í,“ sagði
hann kvartandi. „Fóðrið er
laust.“
„Láttu jakkann inn í svefn-
herbergið og ég skal gera við
fóðrið,“ sagði Anna, meðan
hún fór í græna kjójinn. „Hvar
varstu annars í gær?“
„Að skemmta mér,“ svaraði
Kristján. „Það var erfitt, því
að fyrirtækið hélt skemmtun,
og ég slapp ekki fyrr en seint
og um síðir.“
„Minna mátti nú sjá,“ sagði
Anna og hellti sjóðheitu vatn-
inu á kaffikönnuna. Hún leit
um öxl og horfbi andartak á
Kristján — hann leit flótta-
lega undan og út um glugg-
ann, en svo horfði hann í aug-
un á henni og svaraði spurn-
ingunni.
„Sum þeirra ætla til Kaup-
mannahafnar til að skemmta
sér,“ sagði hann. „Það lítur
bara vel út. Vonandi skemmta
þau sér vel. Nei, hvað timinn
líður hratt! Ég verð að taka
næsta strætisvagn, því að sum-
ir strákanna þurftu að fá skjöl-
in í lag.“
„Ummm,“ muldraði Anna og
blés á sjóðheitt kaffið. „Þú
nærð.“
Hann ferðaðist alltaf með
strætisvagninum. Stenvall og
Bengtssbn — efnaverksmiðjan
—, sem hann vann hjá var
skammt frá Jágersro og því
alllangt frá Segeváng. En stað-
urinn var nálægt vinnustað
hennar á blaðinu, og fólk mátti
ráða því sjálft, hvar það bjó.
„Þá hef ég förina,“ sagði
Kristján hátíðlegur.
„Gerðu það,“ sagði Anna,
sem var niðursokkin i blöðin.
„Elskuleg, góð eiginkona,“
sagði hann og gekk aftan að
henni, dró hana úr sæti sínu,
þrýsti henni fastar að sér en
venjulega, já, öðruvísi en hann
var vanur að gera — það fór
straumur um hana — eitthvað
var ekki eins og það átti að
vera . . . En hún áttaði sig og
féll í faðm hans, þannig að
hún kyssti hann. Hún vissi það
sjálf, að hún hafði alltof ríkt
ímyndunarafl og fann á sér
hluti, sem aldrei höfðu gerzt.
Nornin þín, sagði Kristján,
þegar þau voru nýgift og
kannski hafði hann rétt fyrir
sér. Of tilfinninganæm eins og
breimaköttur, forsjá eins og
NÝ
FRAMHALDSSAGA
16 VIKAN 21. TBL.