Vikan - 27.05.1971, Page 18

UGLA SAT
r
A
KVISTI
eldgömul spákona — vitleys-
ur!
En óþægindin, óöryggið hafði
læst klónum i hana.
„Bless,“ sagði hún og neri
nefinu við svarta úlpuna til
þess að hún þyrfti ekki að líta
í augun á honum. En hann
lyfti andliti hennar og augu
hans voru áhyggjulaus og
stráksleg eins og alltaf. Alveg
eins og þessi augu, sem hún
varð ástfangin af fyrst. Og
svo hafði hann lofað . . .
Anna lét dyrnar falla að stöf-
um að baki honum og
drakk síðustu kaffitárin-
standandi í eldhúsinu, meðan
hún horfði á klukkuna. Hún
ætlaði ekkert að búa um rúm-
ið. Það skipti heldur engu máli,
það var enginn eftir heima.
Hann hafði hent náttfötunum
sínum á rúmið og þar lágu þau
í einni hrúgu, eitthvað svo
aumkunarverð og aumingja-
leg. Og skyrtan, sem lá þar
var næstum hrein og hafði
þótt nægilega góð í veizlunni í
gær. En öll fötin hans Kristj-
áns litu út fyrir, að hann hefði
verið í beim frá því að hann
var smástrákur, ef hann not-
aði þau einn dag. Hún tók þau
upp og teygði sig eftir herða-
tré.
Það datt blað úr vasanum og
hún tók það ósjálfrátt upp.
Minnisblað frá fyrirtækinu, en
Bengtson fulltrúi hafði verið í
veizlunni í gær. Kristján gekk
þó varla með minnisblöð í
veizlufötunum? Kannski var
þetta gamall miði. Nei, það
var rétt dagsetning á blaðinu.
Frá því í gær — það hlutu að
vera mistök. Kristján hafði
mættT snemma í gær, snætt há-
degisverð með verkfræðingun-
um og verið einn gestgjafanna
um kvöldið. Hún vissi það svo
vel. Hafði hún ekki hlustað á
hann tala við Stenvall yngri i
símann? Þeir höfðu rætt um
það, hvert bezt væri að fara
með gestina og ákveðið að
réttast væri að fara þangað,
sem tónlistin væri ekki alltof
hávær, þótt hægt væri að
dansa, en allir þyrftu ekki að
gera það samt — nei, henni
hlaut að skjátlast! En samt var
minnisblaðið dagsett í gær! Og
hér var reikningur fyrir tvo,
góður matur, eðalvin — hún
las reikninginn aftur og aftur
og fann, að hjartað barðist svo
ótt og títt i brjósti hennar, að
hún sárfann til.
Nei. Ó, nei, ekki aftur. Ekki
einu sinni enn!
Hún settist niður á rúmbrik-
ina og sat þar grafkyrr. Reikn-
ingurinn féll úr hendi hennar
og niður á gólfið. En hún
þurfti ekki að líta aftur á
hann. Hún vissi, hvað hafði
gerzt.
Að hún skyldi nokkru sinni
hafa trúað því, að allt hlyti að
breytast til hins betra. Allt
þetta fljótfærnislega, heimsku-
lega og fáránlega, sem þau
höfðu ákveðið saman, að yrði
að vera lokið — að þau væru
orðin fullorðin og ást þeirra
hefði þroskazt —- orðið raun-
veruleg og sönn. Þau höfðu
losað sig við allt slikt — en
ekki hann. Alltaf hann.
Hún fann, hvernig sveið bak
við augnalokin, en hún beit á
vörina. Það var ekki til neins
að grátá; ekkert batnaði við
það. Og svo hafði hún lofað
þessu. Hún hafði ekki við neinn
að sakast, nema sjálfa sig.
Svona er að vera frjáls, allt-
af á verði, alltaf heiðarlegur,
aldrei kröfuharður og alltaf
gjöfull — en sætt! Og 'að
hugsa sér, hvað þessi orð
merktu raunverulega lítið!
Og þó! Hún hafði ekki vilj-
að lifa í gamaldagshjónabandi
með öllum þess heimskulegu
fordómum og falsi. Hún hafði
víst ákveðið sjálf, að þau ættu
að vera örlát hvort við annað,
skilningsrík, ásakanalaus og
ekki kröfuhörð. En frjáls. Hve-
nær er nokkur manneskja
frjáls? Þætti manneskju vænt
um aðra, ef hún væri raun-
verulega frjáls? Vill nokkur
að elskaður aðili sé algjörlega
og óafturkallanlega laus við
mann?
Hún greip fyrir andlit sér.
Ég vil það ekki, veinaði hún
hljóðlaust í greipar sér. Ég get
ekki meira, ég þoli það ekki.
Ég veit, hvernig í pottinn er
búið. Ég veit, hvernig Kristján
kom heim. Hann hefur komið
beint til mín frá henni. Hlýtt
á söng hennar og þarnæst á
minn. Hjálpaðu mér, ég held,
að ég sé að kafna . . . Nei, ró-
leg nú, róleg nú, ekki þessi
læti. Þetta er ekki í fyrsta
skipti og verður ekki heldur
það siðasta . . .
|_lún reis upp, þótt hné henn-
1 1 ar skylfu. Tíminn hafði
liðið svo hratt. Hún yrði alltof
sein, nema hún tæki leigubíl.
Það skipti heldur engu máli.
Þau gátu unnið, án hennar.
Hún var hvort eð er til einsk-
is nýt og hafði ekkert gert af
viti í gær. Sumir lágu heima
i kvefi, var ekki hægt að leggj-
ast í rúmið í örvæntingu? Þótt
maður neyddist til að segja, að
eitthvað annað amaði að sér.
Hún leit í spegilinn, þegar
hún gekk að símanum í setu-
stofunni. Var það græni kjóll-
inn, sem olli þvi, að hún var
svona föl? Hún starði í speg-
ilinn á stúlkuna, sem stóð þar
cg þekkti hana ekki. Þetta
hvíta andlit með brúnar sum-
arfreknur um nefið, þykkt,
rauðbrúnt hárið, svitadropana
við gagnaugun, dökk, grá-
sprengd augun — nei, hún gat
ekki mætt augnatilliti stúlk-
unnar í speglinum. Þetta gat
ekki verið hún. Það hlaut að
vera einhver önnur. Einhver,
sem átti að hjálpa, tala við
og aðstoða .
Kristín! Þeirri hugsun sló
niður í huga hennar, _ þegar
hún hringdi niður á skrifstofu
blaðsins og sagði rámri röddu,
að hún væri veik. Kristín hlaut
að skilja hana. Hún vissi, að
hún var heima og gat farið
þangað í leigubíl. Leiðin var
löng, en hún þorði ekki að
láta sjá sig utan húss, hvað þá
að fara í strætisvagni. Ef hún
gæfist nú upp og færi að gráta
— það hafði hún gert áður og
hún minntist alltof vel undr-
unar og starandi augna fólks-
ins. Nei, það gæti hún ekki
þolað í dag.
Hún lagaði sig til og gekk
svo þunglamalega inn í svefn-
herbergið. Hún tók jakka
Kristjáns og hengdi hann á
stólbak. Bjó um rúmin og
minnkaði rifuna á glugganum.
Vélrænt gerði hún sín hvers-
dagslegu störf og reyndi að
gleyma sér í þeim, en það var
ekki til neins. Þessi nagandi
vissa nísti hana innan og hún
vissi, að hún gæti aldrei af-
borið það, ef hún talaði ekki
við einhvern. Það varð þá að
eiga sig, þótt hún ræki Krist-
ínu upp úr rúminu.
Cn Kristín var komin á fæt-
ur. Hún sat við skrifborðið
sitt í stóra vinnuherberginu og
Stefán lék sér með liti á gólf-
inu. Georg var að heiman —
Önnu hafði verið hugsað til
hans í bílnum á leiðinni og
minnzt þess, að hann væri
kannski ófarinn. Henni var
ekkert sérlega hlýtt til Georgs.
En hann var ekki heima, því
að útihurðin var ólæst og bíl-
skúrsdyrnar galopnar.
„Viltu koníak?" spurði Krist-
ín. „Hvað er að þér? Þú ert
blátt áfram græn í frarnan!"
„Ég þakka,“ svaraði Anna.
Hún sparkaði af sér skónum
og hringaði sig saman í sófan-
um í vinnuherbergi Kristínar,
setti kodda við bakið og reyndi
að láta fara vel um sig. En
róna fann hún hvergi. Óróleik-
inn kvaldi hana eins og maur-
ar skriðu um hana alla og kitl-
uðu húðina og hún gat ekki
haft stjórn á höndunum. Hún
spurði um Stefán. Hvað Krist-
ín hefði fyrir stafni, en róm-
urinn hækkaði sífellt og loks-
ins andvarpaði Kristín óþolin-
móðlega.
„Svona, hættum þessu,“ sagði
hún. „Hvað er að þér, Anna?“
Þá hóf hún frásögnina. Hún
sagði allt af létta. Allt um ein-
manalegt gærkveldið, þrá sína
eftir Kristjáni, ást þeirra, þeg-
ar hann kom heim. Svo minnt-
ist hún á minnisblaðið og reikn-
inginn, sem hafði dottið úr vasa
hans. Um tímaröðina, sem var
ekki eins og hann hafði haldið
fram, um það, að hann hlyti að
hafa farið beint þangað . . .
Hún heyrði það sjálf, meðan
hún talaði, hvað þetta var allt
heimskulegt og fáránlegt og
lét höfuðið sökkva dýpra nið-
ur í koddann, meðan hún huldi
höfuðið örmum.
„Sþurðirðu hann?“ sagði
Kristín.
„Nei, hann var farinn."
„Það gæti nú verið um eitt-
hvað annað að ræða.“
„Nei, ég veit, hvernig þetta
er. Ég finn það á honum —
ég get ekki skírt það með orð-
um — en hann er eitthvað svo
kuldalegur, svo ókunnur, svo
uppgerðarlegur. Ég vissi það,
áður en ég fann reikninginn.
Það var ekki aðeins hann.“
„Anna þó . . .“
„Okkur leið svo vel saman í
nótt,“ sagði Anna óstyrkri
röddu. „Okkur hefur liðið svo
vel saman, að ég hélt . . .“ Hún
kom ekki upp fleiri orðum.
„En getur það ekki riðið
baggamuninn? Ykkur líður
svo vel saman, að allt hitt ætti
ekki að skipta neinu máli.“
Það var einhver undirtónn í
orðum Kristínar, sem Anna
heyrði ekki í geðshræringu
sinni. „Sagðirðu ekki, að þið
hefðuð ákveðið að vera frjáls?
Að smáástarævintýri skiptu
18 VIKAN 21. TBL.