Vikan - 27.05.1971, Side 19

engu máli fyrir sambúð ykk-
ar.“
„Ég veit það, ég veit það. Ég
er alltaf að segja það við sjálfa
mig. En það er ekki jafnauð-
velt eins og þú heldur. Það
erum ekki við. Það er alltaf
hann. Ég —- ég elska hann
nefnilega og hef aldrei unnað
öðrum manni. En það er engu
líkara en öll ást mín geri þetta
auvirðilegt. Eins og ég gæti
stokkið upp í rúm með hverj-
um sem væri, svona álíka og
að borða hádegisverð með ein-
hverjum manni. Og mér finnst
það svo . . . svo . . .“
„Já,“ greip Kristín beiskju-
lega fram í fyrir henni. „En
það er ekki hægt að breyta
öðru fólki. Kristján hefur ým-
islegt gott við sig. Hvernig
væri nú annars, að þú gerðir
honum lífið leitt? Reyndir að
borga honum í sömu mynt. Þá
kynnist hann, hvernig það er.
.Ktli honum hafi nokkru sinni
dottið í hug, að þetta gæti
komið fyrir þig?“
„Áttu við, að ég eigi að hefna
mín á honum?“
„Já, lítillega. Láttu hart
mæta hörðu. Það er skárra en
að þjást eins og þú núna. Þú
gerir þér sjálfri mest mein.“
Anna lá grafkyrr í sófanum
og Kristín þagði um stund.
Loks sagði hún lágt og hugs-
andi:
„Ég held nefnilega, að ekk-
ert sé þýðingarlausara en að
gera sjálfa sig að píslarvotti.
Ekkert getur verið meira nið-
urlægjandi en það.“
,É’g er alls ekkert að gera
mig að píslarvotti!“ hrópaði
Anna reið og settist upp. „Ég
. . . ég bara get ekki ráðið við
þetta og veit ekki, hvað ég á
að gera núna.“
„Gerðu eitthvað. Ja, nema
þú viljir halda áfram að vera
kona Kristjáns með þessum
skilmálum. Eða gefast alveg
upp.
Gefast upp? Anna undraðist
orð Kristínar, en hún gat ekki
spurt hana frekar, því að hún
gat ekki þolað að hlusta á fleiri
setningar i þessum dúr. Hún
lagðist aftur niður í sófann og
lét augun aftur. Hún var svo
óendanlega þreytt. Svo óstjórn-
lega kærulaus um allt. Það var
þó hjálp að tala við Kristínu,
þótt hún hefði ekkert grætt á
samtalinu. Hún varð víðsýnni
við að tala við aðra um eigin
vandamál. Hún fann ekki, að
höfuð hennar féll æ þyngra
niður á koddann og heldur
ekki, að Kristín sat kyrr og
horfði á hana sofandi, meðan
tíminn leið og leið . . .
Hún vaknaði við það, að bíll
flautaði fyrir utan og að Krist-
ín felldi stólinn um leið og hún
spratt á fætur. '
„Hvað . . . hvað er að?“
stamaði hún.
„Það er bannað að keyra
svona hratt í þessu hverfi!“
hrópaði Kristín. „Hérna eru
börn alltaf að leik fyrir utan
. . . en þarna kemur víst ein-
hver til að skamma ökufant-
inn, svo að ég þarf ekki að ...
Verst, að þú skyldir vakna.“
„Það var ágætt,“ sagði Anna.
„Ég verð að fara heim.“
En Anna hafði enga matar-
lyst. Þessi eilífa óró hafði hana
alla á valdi sínu og hún vissi
alls ekki, hvað hún vildi. Það
var víst bezt að fara heim. Já,
hún ætlaði að ganga alla ieið-
ina frá Limhamn til Segevang.
Þá myndi hugur hennar skýr-
ast betur en nokkru sinni fyrr.
Þegar hún kom heim var
hún þreytuleg og hárið vind-
blásið og hún hafði ekki fund-
ið frekari lausn á vandamál-
um sínum, en þegar hún fór
að heiman. En kinnarnar voru
þó rjóðar eftir þessa löngu
göngu. Síminn hringdi um leið
og hún kom inn úr dyrunum
og hún sá sig í svip í speglin-
um, þegar hún gekk yfir að
símaborðinu.
„Þetta er Ekander húsgagna-
framleiðandi,“ sagði karl-
mannsrödd í símann. „É'g þarf
að fá að tala við Norrmann
verkfræðing viðvíkjandi plast-
lakkinu, sem hann skrifaði
mér um.“
„Nú,“ sagði Anna heimsku-
leea. Svo mundi hún, hvað var
um að ræða. Kristján hafði
fundið upp plastlakk fyrir
húsgögn og Ekander var með
stóra húsgagnaverksmiðju.
„Því miður.“ sagði hún. „Ég
veit, að það eru margir nem-
endur í heimsókn hjá fyrir-
tækinu og . . . Ætluðuð þið að
hittast?“
„Það var nú ekkert ákveðið
um það,“ sagði dimma rödd-
in. „Eg vissi ekki, hvort ég
gæti komið í dag eða á morg-
un. En nú fannst mér rétt, að
við snæddum saman kvöld-
verð og ræddum málið. Mig
tekur þetta sárt. en . . .“
Henni fannst, að manninum
þætti þetta raunverulega leið-
inlegt, Jafnleiðinlegt og Kristj-
áni myndi þykja það, ef hann
frétti, að Eklander hefði hringt
til hans, þegar hann var ekki
heima.
„Yiljið þér ekki koma og
bíða hans hérna? Ég á alltaf
sérrí og Kristján hlýtur að
koma innan skamms."
Það varð aðeins þögn brot
úr sekúndu, áður en hann
svaraði: „Þökk fyrir, ég held,
að ég þiggi það, ef það er ekki
ónæði fyrir yður.“
I Im leið og hún lagði símann
á, iðraði hana orða sinna.
Hún vissi, að það yrði erfitt
og hana langaði ekki í neina
erfiðleika núna. En hún varð
að standa sig. Hún fór inn í
búningsherbergið sitt og leit á
kjólana þar. Sá eini, sem var
nægilega góður var fílabeins-
hvíti kjóllinn. Eiginlega var
hann alltof fínn, en það var
betra en ekki og Ekander yrði
áreiðanlega hrifinn. Að hugsa
sér að heita Ekander! Ætli
hann hafi ekki heitið Eriksson,
þegar hann stofnaði verksmiðj-
una . . .
Hún hafði rétt tíma til að
snyrta sig ögn og greiða yfir
hárið, áður en hringt var að
dyrum. Hún vonaði, að nú væri
Kristján að koma og hefði
gleymt lyklinum, þegar hún
gekk til dyra. Klukkan var
orðin sex og hann hefði átt að
vera kominn heim.
Það var Ingvi Ekander. Há-
vaxinn og herðabreiður. Blá-
eygur og með hreinskilnisleg
augu ögn blíðlegra augna-
ráð hefði verið barnslegt. Hann
var með skolleitt hár, vel-
greitt og notaði hárolíu. Anna
beit sér á vör. En hún gleymdi
bráðlega hárolíunni og hugs-
aði ekkert um hana þegar
hann hrærði hjarta hennar
með því að rétta henni fagra
konfektöskju.
„Ég ætlaði að koma með
blóm,“ sagði hann. „En ég
fann hvergi blómabúð."
Hún hengdi upp frakkann
hans og bauð honum inn í
setustofuna. Sérrí-flaskan var
næstum hálf og hún óskaði
þess, að hún hefði getað boðið
honum viskí, því að henni
fannst, að það hlyti að henta
honum betur. En hann tók við
glasinu og virtist meira heima-
kominn í hei’berginu en hún,
þegar hún þaut um allt til að
sækja öskubakka og leita að
eldspýtum. Hún varð sífellt
reiðari eftir því sem hún beið
lengur eftir Kristjáni. Hann
gat þó hringt og látið vita, að
hann kæmi of seint!
Hann hringdi hálftíma
seinna, þegar þau voru búin
með sérríið og Anna talaði við
hann frammi í forstofunni um
leið og hún lét dyrnar falla að
stöfum eins og hún gat, án
þess að virðast ókurteis.
„Hvar ertu niður kominn?"
hvæsti hún. „Ingvi Ekander er
kominn og ég hef ekkert að
bjóða.“
„Ekander? Nú, já. Svo hann
kom þá sjálfur. Gott! En þó
ótrúlegt, að hann skyldi koma
í dag. Ég þarf að vera hér dá-
lítið lengur — hann vill það
víst gjarnan. Allt í lagi, elsk-
an? Bless á meðan.“
Svo skellti hann á og Anna
átti að sjá um allt einu sinni
enn. Á meðan hún sat inni hjá
gestinum, hafði henni tekizt að
gleyma morgninum og degin-
um hjá Kristínu, en nú brast
allt og reiðin varð til þess, að
hún varð máttvana.
Kristjáni fannst allt svo ein-
falt. Það skipti engu, þótt karl
legðist með konu eða öfugt.
Það var hægt að hætta við
mikilvægan fund — ef maður
átti unga og aðlaðandi konu,
sem gat komið í staðinn fyrir!
Já, hann áleit, að allir döns-
uðu eftir hans pípu.
En hún ætlaði ekki að gera
það. Ekki í kvöld! Nei, ekki í
kvöld, Kristján, ekki eftir það,
sem þú gerðir í gær!
Hún fór fram í eldhús og
fékk sér vatnsglas, áður en hún
fór inn í setustofuna.
„Kristján hringdi,“ sagði
hún. „Hann tók það sárt, en
hann neyddist til að fara með
verkfræðinemana til Kaup-
mannahafnar og þar verða þeir
víst í nótt. Mér þykir þetta
einnig leitt, því að þú hefur nú
beðið hér til einskis og ég get
ekki boðið þér í mat, því að ég
á ekkert nema afganga . . .“
Var þetta eitthvað uppgerð-
arlegt? Leit út fyrir, að hún
væri að hylma yfir með Kristj-
áni?
En Ingva Ekander virtist
hvorki þykja þetta leitt né
áhyggjuefni.
„Það er allt mér að kenna,“
sagði hann. „Ég hefði átt að
hringja fyrst. En . . . Hann
hikaði ögn og það var þá, en
ekki fyrr en þá, sem hún skildi,
að hann efaðist um, hvort
hann gæti þúað hana eins og
hún hann og að hann vissi
ekki, nema hún tæki honum
orðin óstinnt upp, þegar hann
sagði: „Við erum bæði ein-
mana og ég er svangur, gæt-
um við ekki, kæra frú . . .
gætirðu ekki hugsað þér að
koma með mér út að borða?“
Framhald á bls. 50.
21.TBL. VIKAN 19