Vikan - 27.05.1971, Qupperneq 22

19. hluti - Sögulok
Modyford var nokkuð tor-
trygginn á svipinn, en kom
ekki með neinar athugasemd-
ir, enda skipti þetta ekki máli.
Damaris var honum mjög
þakklát fyrir háttvísina. Henni
var það mikið í mun að Kit
frétti ekki með hvaða hætti
konan lokkaði hana með sér
og hún vonaði að Peg yrði svo
hyggin að halda sig sem lengst
frá knæpunni þar til mestu
lætin væru um garð gengin.
Af sömu ástæðu flýtti hún
sér til herbergis síns, þegar
hún hafði talað við landstjór-
ann og komst því hjá því að
hitta Kit. Hún var svo viðutan
eftir þessa hræðilegu atburði
og óviss um framtíð sína eftir
að jarlinn var fallinn frá, að
hún gat ekki hugsað sér að
standa andspænis honum. Hún
gat blekkt alla aðra, en aldrei
Kit. Hann þekkti hana of vel.
Martin Farrancourt kom til
Port Royal með kvöldinu og
hún gekkst inn á að tala við
hann. Þá var hún svolítið far-
in að jafna sig, en hún bar
fram bæn til hans, sem hon-
um fannst langt frá því að
vera gleðileg. En hún var svo
greinilega örvæntingarfull að
hann gat ekki annað en látið
eftir henni, en hann var bæði
undrandi og órólegur. Hann
bauð henni góða nótt og gekk
aftur á fund landstjórans.
Meðan Martin var hjá Da-
maris hafði Kit komið aftur til
landstjórans til að tala við
hann um atburði dagsins. Mo-
dyford var þá búinn að útbúa
sennilega sögu, sem hægt væri
að gera heyrum kunnugt. Hann
stakk upp á því að ef Farran-
court væri því samþykkur, þá
skyldi það heita svo að Ren-
ard hefði tekið jarlinn með sér
til Jamaica, eftir að hann hefði
verið fangi hans um borð í
„Good Hope“ og ætlað að hafa
hann sem tryggingu fyrir lífi
sínu, en svo brugðið á það ráð
að drepa hann, þegar hann
ætlaði að verja frænku sína.
— Og það, vinur minn, hafði
Modyford sagt við Kit, áður
en Martin kom, — er sú mesta
hefnd sem þú getur fengið, því
að jarlinn hefði ekki óskað
eftir því að hilmað væri yfir
illvirki hans.
Kit samþykkti það með
nokkuð bitru brosi. Hann var
líka viss um að gullni pardus-
inn hefði frekar óskað þess
að fúlmennska hans yrði
mönnum kunn, heldur en að
láta muna sig sem aumt fórn-
ardýr fyrir kænsku Renards.
En ef þetta hefur fengið hon-
um einhverja fró, þá hvarf hún
skyndilega, því að þegar Mo-
dyford var farinn út úr stof-
unni, sagði Martin:
— Brandon skipstjóri, ég
verð að segja yður að Dama-
ris fer til Englands .með „Good
Hope“ á morgun. Ef þér vilj-
ið kveðja hana . . . Hann leit
á Kit, en sneri sér svo undan
vandræðalega:
— Það er eftir eigin ósk.
Mér fannst sjálfsagt að yður
væri sagt frá því.
Kit starði skilningsvana á
hann. Það rann nú upp fyrir
honum að þrátt fyrir allt sem
hann hafði sagt við Alex, þá
hafði hann alltaf trúað því að
hún væri undir þvingun frá
jarlinum, en orð Martins gerðu
þessa von hans að engu. Dauði
jarlsins hlaut að hafa leyst
hana undan allri þvingun, en
staðinn fyrir að njóta þess, þá
gat hún ekki einu sinni beðið
þangað til frændi hennar væri
grafinn, svo mikið lá henni á
að komast til Englands. Það
var greinilegt að þótt gullni
pardusinn væri nú allur, þá
ætlaði hún sér að ganga þá
braut, sem hann hafði valið
henni. Hefndin sem Modyford
hafði talað um varð eins og lé-
legur brandari.
— Ég er ekki hrifinn af að
hún skuli ferðast með Fletcher,
sérstaklega þegar enginn ann-
ar verður þeim samferða, sagði
Martin áhyggjufullur, — en
hún var svo taugaspennt við
þá hugsun að fresta ferðinni
að ég þorði ekki að banna
henni að fara. Það er líklega
eðlilegt að hún vilji sem fyrst
komast frá þessum stað, þar
sem svo margir ógnvekjandi
atburðir hafa gerzt. En . . .
Getið þér ekki ráðlagt . mér
eitthvað, Brandon skipstjóri!
Þér þekkið hana svo miklu
betur en ég . . . Hann þagnaði,
því að Kit snerist á hæli og
strunsaði út úr herberginu, en
á svip hans mátti sjá algera
uppgjöf.
Hann fékk lánaðan hest í
hesthúsi landstjórans og reið
eins og sá ljóti sjálfur væri í
hælum hans til Fallowmead,
til hússins, sem var honum svo
mikils virði, en greinilega skipti
engu máli fyrir hana. Alla
nóttina reikaði hann um garð-
inn, kvalinn af sorg og efa.
Hvernig gat hann látið hana
fara? Hann elskaði hana svo
heitt, þótt hún hefði ekki sýnt
honum annað en kulda undan-
farið, elskaði hana svo inni-
lega að hann gat . ekki afbor-
ið að missa hana. Myndi hún
taka aðra ákvörðun, ef hann
segði henni sannleikann um
ást sína og hjartasorg, grát-
bæði hana að verða um kyrrt
hjá honum? Það gæti skeð, en
þá væri það af meðaumkun
og þakklætistilfinningu. Hann
vissi að í því lá engin fram-
tíðarhamingja. Hún varð að
koma til hans af frjálsum vilja,
annað var ekki til neins.
Sólin var komin hátt á loft,
þegar hann tók ákvörðun sína,
en þegar hann gekk hægt heim
að húsinu var hann búinn að
taka stoltið í sína þjónustu, ef
Framliald á bls. 40.
KLIPPIÐ HÉR
Röntunarseðill
Vinsamlegast sendið mér sniðið, sem ég krossa framan við. í því númeri, sem
ég tilgreini. Greiðsla fylgir með í ávísun/póstávísun/frímerkjum (strikið yfir
það sem ekki á við).
Nr. 6 (9420) Stærðin skal vera nr.
Nr. 7 (9438) Stærðin skal vera nr.
Nafn
Heimili
Vikan - SimpliGity
KLIPPIÐ HÉR
22 VIKAN 21. TBL.