Vikan - 27.05.1971, Side 32

— Fyrirgefið, herra forstjóri, ég
hélt að glugginn vœri lokaður!
AMERÍSK JÓMFRÚ
FramhalcL af bls. 13.
„Þetta er eins og lýsing
Biblíunnar á aldingarðinum
Eden,“ sagði hún. „Hvernig
stóð á því, að þú yfirgafst ann-
an eins stað?“
„Ó, enn hef ég ekki komið
þangað,“ svaraði hann fljótt og
hristi höfuðið til áherzlu, „en
ég fer. Já, ungfrú, ég fer. Þetta
er bezti staður í heimi.“
Og þetta kvöld, löngu eftir
að hann var aftur farinn út á
hlöðuloftið, fann Abbie sjávar-
lykt og ilmkryddaðan blæinn
frá eyjunum.
Allrasíðustu júnídagana lá
við stórslysi. Doughtery færði
henni máttvana líkama svarta
næturgalans. „Þetta er söngv-
arinn þinn, ungfrú Abbie,“
sagði hann. „Hann er a. m. k.
vængbrotinn. Kötturinn var
alveg kominn að því að gæða
sér á honum, þegar mig bar
að.“
Abbie rétti skjálfandi hend-
urnar fram eftir fuglinum.
Hún horfði á Doughtery grip-
in skyndilegri hræðslu. „Hann
lifir, ó, er það ekki?“
„Áreiðanlega," sagði hann
huggandi, „brotnir vængir
gróa. É'g skal útbúa spelkur.
Ef þú færð hann til að éta,
lifir hann. Við verðum samt
að setja hann í búr. Annars
hoppar hann um og rífur af
sér spelkurnar.“
Fuglinn lifði alveg eins og
Kevin hafði spáð. Næstu daga
styrktist hann, en söngur hans
var þagnaður. Kvöld nokkurt
um miðjan júlí hafði Abbie
orð á því við matborðið, að
hún saknaði söngs næturgal-
ans. Kevin leit þannig á hana,
að roðinn hljóp fram í kinnar
hennar. Þetta var ekki með-
aumkunartillit, hún vissi ekki,
hvernig hún átti að lýsa því,
en tillit hans hafði snortið
hjarta hennar og veitt henni
hlýja gleði. Síðan glotti hann:
„Jæja, ungfrú Abbie, ég verð
þá líklega að syngja fyrir þig
í staðinn. Gæturðu gert þér
það að góðu?“
Saman gengu þau inn i
stássstofuna. Hann bað hana að
leika undir fyrir sig. Abbie
gerði eins og henni var sagt.
En brátt hættu fætur hennar
að stíga pedalana og fingurn-
ir að snerta nótur orgelsins.
Hún var hugfangin af söng
hans. Eins og allir frar söng
hann um írland og um ævin-
týralega og ókunna hluta
heimsins. Rödd hans bar hana
yfir löndin til staða, sem hún
vissi ekki einu sinni, að væru
til. Hún sá svitastokkin, kol-
svört andlit báts- og hleðslu-
mannanna á hinu mikla Miss-
issippi, drengjalegt andlit og
líkama barrónans, sem kallaði
á mömmu, áður en hann lézt
af hnífsstungu, langt að heim-
an, sá þrælmenni og risastór-
an grábjörn glíma, sá bardag-
anum ljúka með jafntefli milli
björns og manns, sem gengu
í burtu og héldu hvor utan um
annan, sá eyðileikann umhverf-
is Donnertindinn, meðan snjó-
kornin féllu yfir vagnana og
hina dauðu. Þetta sá hún og
hundruð annarra andlita og
staða.
Og síðan, þegar klukkan sló
11, var öllu lokið. „Góða nótt,
ungfrú Abbie,“ sagði hann
vingjarnlega. „Sofðu vel.“
Það tók hana langan tíma að
sofna. Herbergið var þrúgandi,
hún fann til öryggisleysis í
rúminu, og hugurinn var eins
og órólegur býflugnahópur.
Eitthvað var að koma yfir
hana, órólegar hugrenningar
gerðu henni ljóst, að hún ætti
í vændum mikla breytingu.
„Kannske er þetta „breytinga-
tímabilið“,“ sagði hún við sjálfa
sig, án þess að trúa því í raun.
Næsta kvöld þegar Kevin
var að tala um Vesturhéruðin,
þagnaði hann í miðri setningu
og spurði: „Hefurðu hárið allt-
af í þessum þétta hnút í hnakk-
anum, ungfrú Abbie?“ Hún
roðnaði og leit niður fyrir sig
um leið og hún muldraði eitt-
hvert heimskulegt svar.
En næsta síðdegi, þegar hún
fór út að tína bústna klasa af
villtum brómberjum, hafði hún
hárið slegið og það náði henni
niður í mitti og glampaði eins
og nýsleginn koparskildingur í
gulu sólskininu.
Viku seinna, þegar hiiinn
hvíldi yfir landinu eins og
bylgjandi harðstjórnarbölvun,
fékk Dougthery talið hana á
að koma og synda með sér. Á
eftir, þegar hún hallaði sér
aftur á bak í mosavaxinn ár-
bakkann, hló Abbie eins og
unglingsstúlka að Kevin, þeg-
ar hann stakk sér í ána af trjá-
bol og hélt fyrir nefið. Hún
náði varla andanum og sagði:
„Ekki veit ég, hvað ég hafði
eiginlega fyrir stafni, áður en
þú komst á bæinn.“ Og stein-
hissa hugsaði hún með sjálfri
sér: „En þetta er satt, það er
satt.“
Júlí dó og ágúst fæddist
nóttina, sem hún átti í mesta
baslinu með fuglinn sinn. Eirð-
arlaus, dapur og önugur kast-
aði hann sér á búrgrindurnar,
hvað eftir annað. Hún reyndi
að hugga litlu veruna, en ró-
legt tal hennar hafði engin
áhrif á hana. Að lokum fyllt-
ist fuglinn örvæntingu og lá
hreyfingarlaus á búrgólfinu. Þá
sömu nótt hneppti Abbie frá
efsta hnappinum á náttkjóln-
um í fyrsta sinn, síðan hún var
barn. Nokkrum sekúndum
seinna, losaði hún hughraust
um annan hnappinn, sem var
um þumlungi neðar. Sú óljósa
hugsun læddist í huga hennar,
að henni myndi líða enn betur
væri hún alls ekki í neinum
náttkjól, en aðeins með svöl
lökin sveipuð um líkama sinn.
Hún dauðskammaðist sín og
eyddi óvenjumiklum tíma og
orku í kvöldbænirnar.
Um miðjan ágúst þáði Kev-
in og þó með augljósum kvíða
boð hennar á kirkjusamkom-
una niðri við ána. Aldrei
myndi hann komast að því,
hvílíkt hugrekki það hafði
kostað hana að bjóða honum.
Abbie var í nýjum kjól, sem
hún hafði saumað sér fyrir
þetta tækifæri. Hún hafði
greitt úr hárinu og batt það
saman i hnakkanum með gul-
um hnút. Hún fór hjá sér, þeg-
ar hún tók eftir því, að sumir
karlmennirnir horfðu feimnis-
laust og rannsakandi á hana.
En mesta undrun hennar vakti
þó Roland Walker, piparsveinn,
sem var skólastjóri unglinga-
skólans. Hann var næstum
óstýrilátur í framkomu sinni
við hana. Hann daðraði meira
að segja. Og þegar Ed Willi-
ams, bankastj óri, kom og .sett-
ist hjá Abbie, virtist Roland
næstum afbrýðisamur. Áður en
dagurinn var á enda, höfðu
þeir báðir spurt hana, hvort
þeir mættu líta inn.
Þegar skemmtuninni var
lokið, ók séra Winters Abbie
og Kevin að rykugum vegar-
slóðanum, sem lá heim að bæn-
um. Þau tvö gengu í myrkr-
inu heim að húsinu. Nætur-
himinninn umvafði þau eins
og mjúk, hlý ábreiða. Stjörn-
urnar voru eins og glitrandi
gimsteinar, rúbínar og smar-
agðar, sem lágu til sýnis á
svörtu flaueli gimsteinasalans.
Allar aðrar konur myndu
vita, hvernig fara ætti að láta
hann halda í höndina á sér,
hugsaði Abbie. Hún roðnaði í
myrkrinu og sagði hratt við
sjálfa sig: „Þú ert of áköf, Abi-
gail Carter." En hamingjan yi-
ir athyglinni, sem hún hafði
vakið og óánægjan yfir að
ganga þarna með Kevin varð
ekki kæfð með sjálfsásökun-
um.
Hikandi spurning Kevins
truflaði hugsanir hennar: „Ab-
bie, þú mátt ekki halda, að ég
ætli að fara að vera ókurteis,
en hvers vegna hefurðu aldrei
gifzt?“ Hann flýtti sér að bæta
við: „Ef ég er að móðga þig,
fyrirgefðu mér. Ég ætlaði
ekki . . .“
Nú var hún fegin myrkrinu.
Hún gat svarað, án þess hann
sæi framan í hana. „Nei, Kev-
in, þetta er allt í lagi. Sjáðu
til, þegar pabbi dó, varð ein-
hver að annast um mömmu,
þar til Georg bróðir minn
kæmi aftur úr hernum. Hann
kom aldrei. Hann dó. Þá var
enginn til þess annar en ég.
Þá var ég 22 ára.“ Hún reyndi
að láta sem þetta skipti engu
máli. „Enginn bað mig um að
giftast sér, mér var ekki einu
sinni boðið út á meðan mamma
lifði. Og núna . . . ég býst við,
að ég sé orðin of gömul.“ Hún
hló ofturlítið.
„Þú yrðir dásamleg eigin-
kona einhvers manns," sagði
hann blíðlega. „Þú ert góð
matreiðslukona, góð húsmóðir,
það er gott að tala við þig.. .“
Hún heyrði hann draga djúpt
andann. „Þú ert vel vaxin . . .
og þú veizt, að þú ert falleg.“
Þetta gerði hana undrandi.
Hann var annar karlmaðurinn,
sem sagði þetta í dag — og
enginn hafði áður minnzt á
þetta alla hennar ævi. Hún
reyndi að sjá framan í hann í
myrkrinu, en greindi ekki
' andlitsdrættina. Hvernig ferðu
að því að láta karlmann taka
þig í fangið eða kyssa þig,
hugsaði Abbie í örvæntingu,
ég get ómögulega beðið hann
hreint út. Hvað myndi ske, ef
ég sneri mér allt í einu við og
Framhald á bls. 36.
32 VIKAN 21.TBL.