Vikan - 27.05.1971, Qupperneq 40

GULLNI PARDUSINN
Framhald. af bls. 22.
Alex í dyrunum, en fyrir fram-
an húsið stóð hestasveinn með
hest læknisins. Blair bauð góð-
an dag og bætti svo við með
svolítið skrítnu augnaráði:
— „Good Hope“ lætur úr
höfn á flóðinu, Kit.
—■ Já. Rödd Kits var kulda-
leg og Alex hikaði svolítið áð-
ur en hann hélt áfram.
— Á ég að bíða eftir þér,
eða kemur þú á eftir til Port
Royal?
—- Hvorugt, sagði Kit, stutt-
ur í spuna og hélt áfram inn
í húsið.
Alex sneri sér við og greip
í arm hans.
— Ætlarðu að láta hana fara
án þess að kveðja hana? Það
er grimmilegt, drengur minn!
— Grimmilegt! Kit leit á
hann. Hann var náfölur og
rödd hans skalf.
— Guð minn góður, Alex!
Hvernig heldurðu að ég sé
skapaður? Ég hélt að nú, þeg-
ar jarlinn er dauður . . . en
mér skjátlaðist, það getur ekk-
ert stöðvað hana, ekki einu
sinni morðið á móðurbróður
hennar var þess megnugt og
þú imvndar þér að ég geti
komið í veg fyrir það?
— Eg minntist ekki á að þú
ættir að fá hana til að hætta
við ferðina, drenfeur, svaraði
Alex þurrlega. — Sú hugmynd
kom frá þér. Kit greip andann
á lofti.
— Þú slærð fast, sagði hann.
— Já, ég var svo heimskur að
vilja halda henni, hvað sem
það kostaði, en ég er það stolt-
ur að ég ætla ekki að láta hana
renna grun í þær hugsanir. Ég
fer ekki til Port Royal.
— Stolt! endurtók Alex lágt
og hristi höfuðið. — Þarftu að
nota þetta stolt þitt jafnvel
núna?
I nokkrar sekúndur þagði
Kit og virti vin sinn fyrir sér.
Svipur hans bar greinilega
merki um taugaspennu og
þreytu, en hann reyndi að
dylja það með háskalegri ró.
Það voru aðeins augu hans
sem komu upp um hann og
Alex þoldi ekki að horfast í
augu við hann.
— Leyfðu mér að halda
stoltinu, vinur minn, sagði Kit
og rödd hans var ótrúlega bit-
ur. — Það er allt sem ég á
eftir.
Hann lagði hendurnar á axl-
ir læknisins og þrýsti þær fast
eitt andartak, en svo flýt.ti
hann sér gegnum forsalinn inn
i bókaherbergið. Þegar dyrnar
lokuðust að baki hans, bölvaði
Blair, yfirkominn af reiði og
sorg. Svo gekk hann hægt nið-
ur þrepin og steig á bak. Hann
vissi að það var þýðingarlaust
að segja meira.
Hann lét hestinn tölta, hálf
kveið fyrir að hitta Damaris,
því að hánn var bæði undrandi
og hryggur yfir þeirri breyt-
ingu sem orðin var á henni,
síðan hún hafði komizt undir
áhrif gullna pardussins. Hann
var hvað eftir annað kominn
á fremsta hlunn með að snúa
við og þegar hann kom loks
til bæjarins var orðið svo fram-
orðið að hann vonaði hálfpart-
inn að þau væru komin um
borð í „Good Hope“. En þegar
hann kom að húsi landstjór-
ans, þá sá hann að svo var
ekki. Damaris var þar með
frænda sínum, Jocelyn og Re-
ginu Wade og Ingram Fletch-
er, sem greinilega var að missa
þolinmæðina.
Damaris hafði gert unnusta
sinn bálvondan með því að
draga það fram á allra síðustu
stund að fara um borð, því að
í þetta sinn hlaut Kit að koma!
Hún varð að sjá hann einu
sinni ennþá, varð á einn eða
annan hátt að láta hann vita
að þrátt fyrir allt hafði hún
engu gleymt og myndi aldrei
gleyma þeim hamingjustund-
um sem hún hafði átt með
honum um ævina. En þegar
tíminn leið varð hún hrædd
og þegar hún loksins heyrði
hina þekktu rödd Blairs lækn-
is, varð hún svo fegin að hún
varð alveg máttlaus og fór að
skjálfa.
Alex kom inn og kveðjuorð
hennar dóu á vörunum, þegar
hún sá að hann var einn á ferð.
Þetta var angistarfull endur-
tekning á fyrri atburðum,
þegar hún hafði beðið og von-
að árangurslaust. Hún vissi
ekkert hvað hún hafði ætlað
að segja við Kit, en það að
hann lét ekki sjá sig var rot-
högg.
Það varð vandræðaleg þögn
eftir að Blair hafði heilsað. Að
lokum kom Ingram Fletcher
með þá spurningu, sem allir
biðu eftir og hann talaði mjög
hátt:
— Getum við þá fengið að
vita hvort Brandon er með yð-
ur, læknir, eða kemur hann á
eftir?
Damaris leit til hans og það
var næstum því þakklæti í
augnaráði hennar, en rödd
læknisins var algerlega blæ-
brigðalaus, þegar hann svar-
aði:
— Nei, herra Fletcher, sagði
hann, — við báðum spurning-
unum.
— Og hann sendi ekki
kveðju með yður?
— Nei.
Ingram sneri sér að Damaris
og það var háðshreimur í rödd
hans.
— Heyrir þú þetta? Nú get-
urðu kannske hugsað þér að
hætta þessum kjánaskap og
koma með mér um borð?
Martin Farrancourt starði
reiðilega á Fletcher, en Dama-
ris reis hægt upp til að kveðja
fólkið. Þannig varð það þá að
vera, hún varð að fara án þess
að hitta hann og láta Kit hafa
minninguna um hana í þessu
andstyggilega hlutverki, sem
hún hafði leikið hans vegna.
Hún gekk eitt skref í áttina til
Ingrams, sem ekki gat stillt sig
um að láta sjá á sér sigurbros.
Svo nam hún staðar, eins og
henni væri þröngvað til þess
af einhverju sem var sterkara
en stolt og afbrýðisemi, jafn-
vel sterkara en hennar eigin
vilji.
— Ég get ekki, sagði hún al-
veg yfirbuguð, — ég get ekki
farið án þess að kveðja hann.
Það varð dauðaþögn, en svo
sagði Alex Blair snöggt:
Hvers vegna, Damaris?
Ertu ekki búin að kvelja hann
nóg?
Hún starði á hann, skilnings-
vana, og greip um höfuðið.
— Til þess að segja honum
sannleikann! sagði hún æst. —-
Ég get ekki látið hann halda
eitthvað ljótt um mig! Skil-
urðu það ekki, ég lét sem ég
væri sammála jarlinum, svo
hann gæti ekki gert Kit neitt
illt!
— Guð á himnum! sagði Al-
ex undrandi. Hann gekk til
hennar, greip um axlir henn-
ar og virti fyrir sér svipinn á
andlitinu. — Damaris, er þetta
satt?
— Auðvitað, svaraði hún
með áherzlu. — Ég lét Kit
halda það, það var það eina
sem ég gat gert fyrir hann. Ég
hélt að ég væri nógu sterk til
að framkvæma það, en Alex,
ég get það ekki! Ég vil heldur
að hann aumki mig heldur en
að hann fyrirlíti mig.
Martin gekk nú fram en
svipur hans bar vott um að
hann skildi hvorki upp né
niður.
— Já, en nú er Ralph dá-
inn, hann getur ekki gert nein-
um mein úr þessu. Hvers vegna
lá þér svona á að komast til
Englands?
Fölt andlitið varð blóðrjótt
og þegar hún svaraði var rödd
hennar hljómlaus.
Vegna þess að ég er svo
afbrýðisöm út í Oliviu. Eg
vildi koma mér í burtu áður
en þau giftu sig.
Þessi skýring kom öllum á
óvart. Regina fálmaði eins og
í blindni.
— Olivia ætlar að giftast
Prestyn ofursta í næsta mán-
uði.
— Prestyn ofursta! Dama-
ris varð náföl. — En hún var
trúlofuð Kit. Hún sagði mér
það sjálf.
Blair læknir hrópaði upp yf-
ir sig, en af virðingu fyrir
systur Oliviu sagði hann ekk-
ert meira. Martin sneri sér
snögglega að glugganum og
sneri bakinu í hitt fólkið. En
eftir að hafa horft í skelfingu
til mannsins síns, sagði Regina
rólega:
— Það er nú samt alveg
ábyggilegt að hún ætlar að
giftast Prestyn. Reyndar er
það eftir skipun frá pabba. En
ég get fullvissað þig um það
að Brandon skipstjóri hefur
aldrei beðið hennar, hvaða til-
finningar sem Olivia kann að
hafa borið í brjósti til hans.
— Auðvitað bað hann henn-
ar ekki! hrópaði Alex. Það
er aðeins ein kona sem hann
elskar og það er ekki ungfrú
Olivia!
Hann sneri sér að Damaris
og sagði, mjög alvarlegur:
— Trúðu mér, barnið mitt,
hann er svo langt frá því að
hugsa um hjúskap með ann-
arri en þér að hann ætlar að
selja Fallowmead og fleygja
gullinu í þá mestu vitleysu
sem ég hef heyrt nefnda, og
sem hann aldrei kemst liíandi
frá. Flýttu þér heim til hans,
Damaris, þar áttu heima!
40 VIKAN 2I.TBL.