Vikan - 27.05.1971, Síða 41

<H)
FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ E6614. MEÐ 4 HELLUM, ÞAR AF 1 MEÐ
STIGLAUSRI STLLINGU OG 2 HRAÐSUÐUHELLUR, STÓRUM
STEIKAR- OG BÖKUNAROFN. Yfir- og undirhiti fyrir steikingu
og bökun stýrt meÖ hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element
(grill), stór hitaskúffa, Ijós ( ofni. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SlMI 10322
Damaris hneig niður í stóiv
inn og faldi andlitið í
höndum sér, en i þögninni sem
fylgdi eftir orðum Blairs, sagði
Fletcher, til að vekja athygli á
sér aftur.
— Þér gleymið víst að ung-
frú Tremayne er trúlofuð mér,
Fagði hann og sneri sér að Da-
maris. — Það er nóg komið að
svo góðu. Flýttu þér nú að
kveðja og komdu svo með mér!
Martin Farrancourt sneri sér
hægt frá glugganum. Við-
kvæmnislega andlitið bar vott
um mikla geðshræringu, en
það var kominn einhver mynd-
ugleiki yfir hann, sem ekki
hafði verið þar meðan jarlinn
var á lífi.
Mér mislíkar tónbrigðin í
rödd yðar, sagði hann kulda-
lega við Fletcher, — og þar
sem ég þekki til þeirra samn-
inga sem þér gerðuð við bróð-
ur minn, verðið þér líklega
ekki svo undrandi, þótt ég segi
yður að ég leyfi mér að slíta
trúlofun yðar og frænku minn-
ar. Sú trúlofun hefði aldrei átt
að eiga sér stað. Hann gekk til
Damaris og lagði höndina á
öxl hennar, en kuidalegt tillit
hans hvíldi ennþá á Fletcher.
Það bíður yðar ferðbúið
skip, eins og þér hafið verið
að segja okkur. Ég sting upp
á því að þér flýtið yður, svo
þér missið ekki af því.
Fletcher var orðinn náfölur
og iliskuiegur. Hann ætlaði að
mótmæla, en sá að það var til-
gangslaust, svo hann sneri sér
að því að hóta og formæla.
Jocelyn Wade gekk til hans og
tók í arm hans.
Þctta var ágætis ráð, ef
þér viljið halda einhverri virð-
ingu, sagði hann hugsandi. —
Þér virðist hafa gleymt því að
ef þér gerið kröfu til að halda
í ungfrú Tremayne, þá verðið
þér að eiga það við Lucifer
skipstjóra. Hann sá hræðsluna
í augum Fletchers og brosti
fyrirlitlega. — Það breytir mál-
inu svolítið, finnst yður það
ekki?
Ingram Fletcher stóð um
stund og leit í kringum sig.
Svo rak hann upp einhvers
konar óp og strunsaði út úr
stofunni. Jocelyn horfði hugs-
andi á eftir honum.
Það þarf líklega ein-
hverrar skýringar við um borð
í „Good Hope“, sagði hann, —
en ég held að herra Fletcher
sé ekki rétti maðurinn til að
gefa þær skýringar. Ég ætla
að fylgja honum um borð og
óska honum góðrar ferðar.
Svo, þegar „Good Hope" létti
akkerum, voru ekki tveir far-
þegar um borð, aðeins einn, og
farangur ungfrú Tremayne og
þjónustustúlka hennar voru
flutt í land. En frá Fallowmead
sást aðeins skipið sem sigldi
út úr höfninni og Kit stóð uppi
á svölunum fyrir framan her-
bergi Damaris og horfði á það
með vonleysi i augunum.
Það var eins og hann væri
dreginn að þessum útsýnis-
stað. Bak við hann lá fagurbú-
ið herbergið, sem hafði staðið
tómt í margar vikur og aldrei
framar mundi hýsa hak^.
Það var grafarkyrrð í húsinu,
því að þrælarnir höfðu dregið
sig í hlé í herbergjum sínum
til að syrgja hina ungu hús-
móður. Einhvers staðar að
heyrðist ómur af syngjandi
kvenrödd og tónarnir vöktu
rrvinningar í brjósti Kits.
Skyndilega var sem hann
stirðnaði, hann greip fast um
handriðið og hélt niðri í sér
andanum, því að nú heyrði
hann létt fótatak i þöglu hús-
inu, fyrst í stiganum og svo í
herbergi Damaris, og þegar
hann sneri sér við, án þess að
þora að trúa sínum eigin aug-
um, sá hann Damaris standa í
dyragættinni.
Kit starði á hana, ekki viss
um hvort hún væri raunveru-
lega þarna, eða aðeins sýn, sem
sprottin var af hans eigin þrá.
En þetta var Damaris í eigin
persónu, með ljósu lokkana í
óreiðu og blátt merki á enn-
inu, eftir höggin frá Renard.
Hann leit um öxl, á skipið,
sem skreið út úr höfninni. Svo
gekk hann hægt inn í herberg-
ið. Hún hafði numið staðar á
þröskuldinum og horfði hik-
andi á hann. Svo sagði hún að
lokum með vesældarlegri rödd:
— Ég er komin aftur, Kit.
Má ég vera hér?
Til svars breiddi hann út
faðminn og hún fleygði sér að
brjósti hans með gleðiópi, eins
og svo oft áður.
Alla leiðina frá Port Royal
hafði hún hugsað um það sem
hún ætlaði að segja við hann,
skýra honum frá þeim lygavef,
sem ofin hafði verið utan um
þau, en nú sá hún að það var
ekki nauðsynlegt að segja
nokkurt orð. Seinna gætu þau
talað áaman um þetta allt, en
nú var þeim nóg að hvíla í
hvors annars örmum og finna
friðinn og öryggið sem nú um-
vafði þau.
Eftir stutta stund greip Kit
hönd hennar og leit á rúbín-
hringinn. Damaris las hugsan-
ir hans og hristi höfuðið.
— Það hefur aldrei verið
nokkur annar, Kit, sagði hún
hljóðlega. Svo tendraði minn-
ing bros í augum hennar, hún
tók hönd Kits og lagði hana
upp að vanga sínum.
— Daginn, sem við vorum
fangar Renards, varaði einn af
mönnum hans við þér, sagði
að ég tilheyrði Lucifer. Hann
sagði meiri sannleik en hann
grunaði. Ég hef alltaf heyrt
þér til og það mun ég gera
framvegis.
Þau litu brosandi hvort á
annað. Allar sorgir voru nú
gleymdar í alsælu augnabliks-
ins. Þau litu út um gluggann
og sáu seglin á „Good Hope“
hverfa sjónum. Sögulok.
PÓSTHOLF 533
Framhald. af bls. 33.
að sé einhver sárabót fyrir þig
— og svo marga aðra, því í
rauninni byggist allt á því að
21. TBL. VIKAN 41