Vikan - 27.05.1971, Side 43

sem flestir njóti góSs af sem
flestu.
Kæri þáttur:
Geturðu gefið mér upplýs-
ingar um Sverrir Guðjónsson?
1. Hvað er hann gamall?
2. Hvar á hann heima?
3. Er hann trúlofaður?
1. Hann er fœddur 1950 — og
reiknaSu nú!
2. Leyndó!
3. Nei.
Sæll og blessaður!
Ég vil nú byrja á því að
þakka þér fyrir allt gamalt og
gott. Mér finnst þátturinn vera
alveg ágætur og ég les hann
alltaf. En ég skrifa þér nú aðal-
lega vegna þess að mig vantar
svör við nokkrum spurningum:
1. Hvað heitir strákurinn sem
söng fyrir Finnland í Evrópu-
söngkeppninni? Gætirðu kann-
ski birt mynd af honum?
2. Hvað heitir söngkonan
sem vann Evrópusöngkeppnina
og hvað heitir lagið sem hún
söng?
3. Hvað er Sigurður Rúnar
Jónsson gamall og hvar á hann
heima? Er hann trúlofaður?
4. Hvað er Sigurður Karls-
son í Ævintýri gamall og hvar
á hann heima?
Fleiri spurningar hef ég nú
ekki, en geturðu ekki haft við-
tal við Ævintýri?
Jæia, það er bezt að slá botn-
inn í þetta rugl. Vertu svo
blessaður og sæll.
Jóna Sigurgeirsdóttir.
Jú. strákurinn lieitir MARK-
KU ARO (sjá mynd) og með
honum sungu „Koivisto Sist-
ers“. Sönakonan sem söng verS-
launalagið „UN BANC, UN
AfíRE, UNE RUE“, heitir SE-
VÉRINE. Sigurður Rúnar er 22
ára og á heima í Hraunbœ 82.
Sigurður Karlsson er aftur tví-
tuqvr og á heima á Njálsgötu
72. BáSir eru trúlofaðir. Varð-
andi Ævintýri get ég látið þig
vita, að fljótlega kemur að hví
að meira verður um þá, þó eitt-
hvað hafi það að vísu verið í
17. tbl., 29.4. sl.
BASSALEIKARINN ...
Framhald af bls. 32.
því að ég tók boðinu þegar þeir
lögðu það fyrir mig. Það er ör-
uggt að ég sé aldrei eftir því,
því ég hef lært alveg ótrúlega
mikið á að vinna með þeim þó
það hafi ekki leitt neitt sérlega
gott af sér. Ég meina til dæmis
plötuna: Hún var óskaplega
slöpp og líflaus, og þar sézt
kannski bezt hvað við náðum
illa saman. En hún sýnir hvað
við vorum og er þessvegna þess
virði að hafa komið henni út.“
„Þegar ég talaði við ykkur
Axel Einarsson í fyrrasumar,
þegar þú varst að byrja í Til-
veru, lá í orðum þínum að þú
vœrir ánœgður og œtlaðir ékk-
ert að yfirgefa hljómsveitina.
En hvað skeði?“
„Trúbrot. Það freistaði mín
og ég hef aldrei séð eftir því í
eina mínútu að hafa hætt. En
mér fannst gaman að vera í
Tilveru og þótti gott að spila
með Jóhanni (Kristinssyni)
bassaleikara. Hann var svipað-
ur — og þó ekki — Jóa í Óð-
mönnnum og mér þótti gaman
að „elta“ hann.“
..Ertu ekki til í að labba með
mér inn á Langholtsveg?“ sagði
hann svo allt í einu. „Ég hefði
gaman af að sýna þér þar bíl
sem ég er að kaupa mér.“
Jú, ég hef ekkert á móti því
og við tökum þá stefnuna.
Veðrið var einstaklega gott
þennan dag, stelpur voru í
stuttbuxum, börn í bílaleik og
brumið farið að koma út á
triánum. Fyrir menn eins og
rnig sem eiga erfitt með að þola
vetrarmyrkur er brumið alveg
stórkostlegt. Manni finnst svo
gaman að maður veit helzt ekki
hvað maður á af sér að gera og
á endanum hlær maður eins og
hálfviti.
Á leiðinni rifjaði Óli upp sín
fyrstu kynni af hljóðfæraleik.
Það var með drengiaundrinu
Tempó fyrir einum átta árum
síðan. „Þá var búið að stofna
Tempó,“ sagði hann, „og eg
hafði aldrei látið mér detta í
hug að spila eitt eða neitt. Jú,
einu sinni fékk ég geysilegan
áhuga fyrir saxófóni, þá hef ég
verið svona 9 eða 10 ára. Ég var
oft í Grundarfirði á sumrin hjá
frænda mínum og þar var bæði
saxófónn og trompett. Ég fékk
algjöra dellu og einhverntíma
þegar foreldrar mínir fóru til
útlanda heimtaði ég að þau
keyptu saxófón handa mér. Ég
gleymi aldrei hvað ég varð
svekktur þegar þau komu heim
saxófónlaus, en smátt og smátt
dó sá áhugi. Jæia, einhverntíma
bauð Halldór (Kristinsson, nú í
Þriú á palli) mér heim og þar
var hann eitthvað að berja í
kökubox. Allt í einu datt mér í
hug að fara að tromma líka á
kökuboxið og það næsta sem ég
man var að ég var tekin í
hliómsveitina, og leysti Halldór
af en hann var trommari til að
byrja með.
Það var stórkostlega gaman
að vera í Tempó og ég sé enn
þann dag í dag eftir að hafa
hætt. En þá var ég farinn að
haga líferni mínu á töluvert
annan hátt en þeir, til dæmis
byrjaður að reykja, svo ég taldi
það bezt.“
f sömu svipan keyrðu upp að
okkur tveir ungir menn, kunn-
ingjar Óla, og buðu okkur far.
Við þáðum það og tróðum okk-
ur í aftursætið. Innst á Lang-
holtsveginum þökkuðum við
svo fyrir okkur og þar í bílskúr
var bíllinn. Kom þá í ljós að sá
sem var að selja var enginn
annar en gamall og góður vin-
ur okkar, Erlingur Björnsson
— sem enn er á lífi þrátt fyrir
að lítið hafi frétzt af honum
undanfarið. Hann var að klára
að dytta að söluvarningnum,
glæsilegum, fjólubláum MG
sportbil. „Hafi ég einhverntíma
orðið ástfanginn,“ sagði Óli, „þá
er það nú og af þessum bíl.
Þetta er fallegasta kerra sem ég
hef nokkurn tíma séð.“ Þegar
við litum í uppliómaða ásjónu
hans og sáum glitrandi augun,
trúðum við honum.
Eftir að hafa spiallað við Er-
line um stund héldum við af
stað aftur. „Eigum við ekki að
f»ra heim til mín?“ spurði Óli.
..Ég bv hér rétt hiá, skal gefa
bér kaffi og svo hlustum við á
nokkrar plötur.“
Bkrítið: Enn var ég sammála!
Við fórum upp á aðra hæð á
Laugarásvegi 53 og inn í her-
bergi Óla. Litli bróðir hans
horfði á okkur stórum augum
og fór svo að fletta í mynda-
hlöðum. Við fengum kaffi. át-
um með því kex. brauð og
hlessað marmelaðið", eins og
h>á Jörundi forðum. Óli setti
nlötu á fóninn. „Electric Lady-
land“ með Hendrix. Við sátum
og hlustuðum á dásamlega
músík og söknuðum snillings.
Rvo drukkum við meira kaffi,
hlustuðum á fleiri plötur:
Atomic Rooster, Santana, Jack
Bruce, Grand Funk, Dylan; og
við rifiuðum upp gamlar end-
urmínningar.
Ég rak augun í undarlegt
t.æk.i. þriár flatar og hringlaga
olötur á fæti. „Hvað er þetta?“
spurði ég.
„Æfingabretti." Mér skildist
að betta var til að tromma á.
Annars fylgir þessu skemmti-
leg saga.“ sagði Óli svo. „Ég
kevoti þetta úti í Englandi í
haust þegar við tókum upp
„Undir áhrifum“. Þegar ég var
— Maðurinn minn hlustar ekki
á ráðleggingar mínar um fjár-
mál, þó að ég sé búin að vinna
30 ár í banka!
að fara út úr búðinni sagði af-
greiðslumaðurinn mér að bíll
Gingers Baker væri fyrir utan.
Ég fór út og ætlaði mér bara
að skoða bílinn, enda var hann
sannarlega eitthvað til að skoða
— annar eins bíll er varla til!
Nú, þegar ég er þarna fyrir ut-
an kemur einhver strákur til
mín og segir að Baker sé uppi
á lofti, hvort ég vilji hitta hann.
Ég hélt það nú og sagði honum
að ég væri trommuleikari líka.
Jú, hann fór upp og rétt á eftir
birtist óhugnalega ljótur mað-
ur. Langur, mjór, kinnfiskasog-
inn og berklasjúklingslegur.
Það var sjálfur Ginger Baker,
með á að gizka fjögurra ára
gamla dóttur sína með sér.
Ég stóð stjarfur og gat ekki
hreyft mig. Gat ekki einu sinni
talað og á endanum sagði ég
„hæ“ eða eitthvað svoleiðis.
Hann stóð og horfði á mig á
móti og svo var það búið. En
mikið djöfull er hann ljótur.
Pétur Östlund sagði mér einu
sinni að hann hefði hlustað á
hann og þá hefði hann ekki
verið í góðu stuði en samt stór-
kostlegur. Baker er heróínsjúk-
lingur og hafði sennilega tekið
of stóran skammt eða eitthvað
í. það skiptið, því eftir að hann
hafði spilað gubbaði hann yfir
+,-nmmusettið sitt.“
Meira kaffi? Nei takk, ó-
mögulega.
Við snerum okkur aftur að
æfinffabrettinu. „Æfirðu þig
mikið?“ spurði ég.
„Nei. eiginlega ekkert og það
er náttúrlega alls ekki nóg. í
rauninni hef éff aldrei æft mig
nema fyrir trommusólóin á
ponnhátíðunum ”69. Þá tók ég
nokburra daga törn.“
hetta minnti mig á hversu
hrifinn ég varð af trommusóló-
unum sem hann átti við, sér-
lega þó því sem sjónvarpið
flutti. „Siálfur var ég óánægð-
astur með það.“ sagði Óli. „enda
21. TBL. VIKAN 43