Vikan - 24.06.1971, Blaðsíða 33

FRÁ RAFHA
BORÐHELLA MEÐ 4 HELLUM, þar af 1 með stiglausri stillingu og
2 hraðsuðuhellur. — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÓÐINSTORG - SÍMI 10322
mundi ég þá vafalaust geta náð
honum líka. Þegar ég kom út
fyrir garðshliðið, gekk maður-
inn föstum löngum skrefum
spölkorn á undan mér. Ég
reyndi að ganga með svipuðum
hraða og hann, því mér fannst
ég vera með því öruggari og
verða ekki af ferðinni.
Án þess að beina athygli
minni sérstaklega að útliti
mannsins, sá ég að hann var
meðalmaður á hæð, herða-
breiður og aðeins álútur, þar
sem hann gekk upp brekkuna.
Eftir því sem ég gat greint,
var hann klæddur fötum úr
grófu efni, og snið þeirra var
nokkuð frábrugðið því, sem ég
mundi eftir að hafa séð áður.
Þegar við náðum upp á
brekkubrúnina, blasti þjóðveg-
urinn við. í regninu var hann
eins og svart lakkborið strik,
sem lá í átt til borgarinnar. í
huganum var ég þegar komin
heim, og öll mín óró horfin.
Maðurinn gekk ennþá nokkr-
um skrefum á undan mér, en
leit aldrei við eða sýndi þess
merki, að hann vissi af mér.
Samt var ég þakklát fyrir að
vera ekki ein á ferð svo seint
á degi. Þegar við vorum í þann
veginn að ná til biðstöðvarinn-
ar, var að mér komið að yrða á
þennan samferðamann minn,
þó ekki væri nema að láta orð
falla um veðrið. En skyndilega
sá ég áætlunarvagninn renna
upp að biðstöðinni, utan úr
myrkrinu. Um leið og hann
staðnæmdist, sá ég dyr hans
opnast og maðurinn. sem var
einu til tveimur skrefum á
undan mér, sté upp í vagninn.
Áður en ég gat áttað mig, rann
vagninn aftur af stað, og hvarf
mér út í myrkrið og rigning-
una.
Ég stóð eftir á vegbrúnni,
bæði undrandi og reið yfir
framkomu vagnstjórans. Uti-
lokað var, að hann hefði ekki
getað séð mig, þar sem ég stóð
svo nálægt vagninum, að ég
hefði hæglega getað gripið
hendi til hans. Að skilja eina
konu eftir á auðum vegi í
hellirigningu, og það um mið-
nætti, vitandi að ekki var um
aðra ferð að ræða, var vægast
sagt óafsakanlegt. Ég hét því
að gera viðeigandi athugasemd
við starfshæfni þessa manns við
fyrsta tækifæri. En það varð
að minnsta kosti að bíða til
næsta dags.
Mér hraus hugur við að
ganga til baka eftir rennblaut-
um veginum og koma að kol-
dimmu sumarhúsinu; en um
annað var ekki að ræða. Þegar
ég kom að garðshliðinu, hafði
ég mesta löngun til að ganga
framhjá því og halda áfram upp
að ,,Búinu“ og biðjast gistingar
þar. En með því mundi sjálfs-
traust mitt minnka að mun.
Hvað mikið sem ég þyrfti að
einbeita mér til að sigrast á
ótta mínum, skyldi það gert.
Mér tókst að opna útidyrnar
og hengja rennblauta kápuna
mína í fatahengið. Án þess að
kveikja ljós, bjó ég um rúmið
mitt og þurrkaði mestu bleyt-
una úr hárinu. Ég reyndi að
fara ekki óðslega að neinu og
taldi sjálfri mér trú um að ég
væri hin rólegasta. Og ein-
hvernveginn tókst mér að
sofna.
Hvað lengi ég svaf veit ég
ekki, en einhverntíma um nótt-
ina vaknaði ég við hin undar-
legu hljóð hússins, sem svo oft
áður höfðu náð eyrum mínum.
Nú virtust þau hafa aukizt og
margfaldast svo að helzt hefði
mátt líkja þeim við brothljóð í
skipi, sem er í þann veginn að
farast, með rá og reiða. Á þessu
var þó einföld skýring; við
regnið hafði nú bætzt ofsarok.
Óveðrið hristi og skók langa og
háreista burðarviði hússins og
ýlfraði í þakskeggi og rennum.
Ég reyndi að sefa ótta minn og
einmanakennd, þarna sem ég
lá. alein í myrku hálfókunnu
húsi um hánótt með því að
25.TBL. VIKAN 33