Vikan - 14.10.1971, Blaðsíða 11

sjálf, — auðvitað stutta mynd,
til að byrja með.
Þetta varð alls ekki erfitt,
notaleg dagstund, það sem móð-
ir mín myndi kalla „skemmti-
legt rabb“, hvorki meira né
minna. Robert, það er að segja
hennar Robert, varð mér sama
ráðgátan. Catherine var allt of
háttvís og greind til að gefa mér
tækifæri til að skyggnast undir
yfirborðið. Sem sagt, ég hafði
ekkert upp úr þessari .tilraun.
En ég hafði heldur ekki komið
upp um sjálfa mig. Hún hafði
ekki minnstu hugmynd um hve
ofsalega ég var ástfangin í
manninum hennar. Ég var ekki
svo grimmlynd.
Og svo gekk lifið hjá okkur
Robert sinn vanagang. En eftir
heimsókn Catherine kvaldi for-
vitnin mig ekki eins og áður. Ég
sJcil þegar dyrum er lokað við
nefið á mér. Ég var nákvæm-
lega jafnnær um það hvernig
samband Roberts og Catherjne
hafði verið. Ég hafði reyndar
fengið meira upp úr Robert í
Amsterdam um þá hlið lífs
hans, meira en ég gat vonast til
að fá aftur.
Þegar við Robert vorum ekki
á fleygiferð til furðulegra staða
þá lifðum við rólegu lífi, eins
og venjuleg hjón, nema að því
eina leyti að Michael var eigin-
lega alltaf hjá okkur. Ég lærði
heilmikið í matreiðslu. Michael
var snjall kokkur og hafði mik-
ið dálæti á góðum mat. Stund-
um setti hann upp svuntu og
tók öll völd í eldhúsinu. í og
með var hann að skemmta mér,
en mér fannst hann ósköp
kjánalegur. Þá notaði Robert
venjulega tækifærið og flýtti
sér að ritvélinni. Þegar matur-
inn var tilbúinn settumst við
öll þrjú við borðið og stúlkan
bar fram það sem við höfðum
mallað. Þetta var ósköp heim-
ilislegt.
Stundum fórum við út eftir
matinn, i bíó eða á einhvern
skemmtistað, en stundum
þurftu Robert og Michael að
fara til vinnustofunnar f nokkra
klukkutíma og ég sat heima og
lagði kabal, en oftast horfðum
við á myndaþætti heima.. Það
voru reyndar ekki venjulegar
heimakvikmyndir, heldur voru
þetta allt þættir, sem við höfð-
um sjálf tekið.
Kvöldið sem varð okkur ör-
lagaríkt, var einmitt eitt af
þessum kvikmyndakvöldum.
Við höfðum verið að horfa á
mynd sem við tókum í sirkus,
þar voru nokkur af dýrunum,
sem við tókum þátt í að veiða
í fyrstu ferðinni til Afríku. Þær
voru dásamlegar. En næsta
spóla var tekin síðar, í annarri
Afríkuferð, þegar við fórum í
heimsókn til Masaiflokks. Mas-
aiarnir voru tregir til að láta
taka af sér myndir, þangað til
ég kom til skjalanna. Michael
benti á hve sniðug ég hefði ver-
ið. Svo kom myndin af gamla
ljóninu, sem ég fékk að strjúka
eins og það væri köttur. Ég var
hrifin af þeirri mynd! Svo voru
mörg atriði, sem mér þótti gam-
an að; það voru myndir af okk-
ur Robert (við vorum að vísu
innileg hvort við annað á mynd-
unum, annað ekki, en þó man
ég að ýmislegt skeði á eftir) hjá
tjörn, sem var einna líkust díki,
einhversstaðar inni í auðninni.
Ég skríkti og hló af ánægju, þar
sem ég sat við hlið Roberts og
hélt um handlegg hans, en Mic-
hael malaði stanzlaust og tætti
af sér brandara. Svo kom að at-
riðinu, þar sem Robert var að
kenna mér að drekka úr skinn-
flösku innfæddra. Aðalatriðið í
þvi er að drekka ekki raunveru-
lega vatnið, heldur halda því í
munnmum til að svala sér og
spýta því svo út, því að vatnið
á þessum slóðum er hættulegt.
— Sjáðu Candice, hrópaði Mic-
hael, — sjáðu, sjáðu, þú gerir
þetta ekki rétt! Þetta er nóg!
Svo var myndin búin. — Er
þetta allt og sumt? sagði ég og
vonaði að önnur spóla væri eft-
ir.
— Já, því miður. Vildurðu
hafa það meira?
Það hefði.ég sannariega vilj-
að, ég fékk aldrei nóg af þess-
um myndum. — Ó, hve við
höfðum það unaðslegt í Afríku.
Látum okkur nú sjá, hve langt
er nú síðan?
-— Sex mánuðir? Sjö mánuð-
ir? gizkaði Michael á.
— Það var í fyrravetur, svar-
aði Robert.
Framhald á bls. 34.
41. TBL. VIKAN 1 1