Vikan - 14.10.1971, Blaðsíða 42

sen, býr í Farragut-stræti 120,
tyggur. aldrei tyggigúmmí og
'svo framvegis. Taktu eftir.
Kenning mín gerir ráð fyrir
því, að hún hafi orðið fyrir
árás fyrir utan dyrnar á auðu
íbúðinni, áður en hún fékk ráð-
rúm til að gefa frá sér hljóð,
hafi verið borin upp yfir þak-
ið og niður gegnum næsta hús
út í bíl, sem beið, meðan þér
fóruð og biðuð í fordyrinu. Gal-
houn, hringdu á stöðina og
og láttu þá senda strax mann
út til húss Hessens i Myrtle
Drive, og láttu hann vakta það,
þangað til að við komum þang-
að út eftir. Ég vil gjarnan at-
huga skrifstofuna betur í ann-
að sinn.“
Meðan við vorum á leiðinni
þangað, stundi ég upp: „Hald-
ið þér, að þeir hafi-----“
„Nei, ekki ennþá,“ sagði
hann til að róa mig. „Þá mundu
þeir hafa gert það í auðu íbúð-
inni og séð um, að grunur félli
á yður.“ Ég vissi ekki, hvort
hann meinti það eða ekki, svo
að það róaði mig ekki mikið.
Næstu uppgötvun gerðum
við á skrifstofunni. Ég gekk að
litla borðinu, þar sem hún var
vön að sitja, á meðan hann
framkvæmdi rækilega rann-
sókn á skjalaskápunum. Upp-
götvanir okkar voru gerðar svo
að segja samtímis.
„Sjáið þér!“ sagði ég með
andköfum. Hún var í rifu í
gólfinu, falin af skugganum af
borðinu: ljós hárnál, sem hún
hlaut að hafa týnt í vinnunni
og sem dökkhærður kvenmað-
ur af þeirri tegund, sem við
höfðum hitt hjá Hessen, mundi
aldrei láta sér detta í hug að
nota. „Ljóshærð, á því er eng-
in vafi,“ sagði hann digrum
rómi og sýndi mér, hvað hann
hafði sjálfur fundið. „Mér hlýt-
ur að hafa sézt yfir það í öll-
um asanum hér áður. Þriðja
hvert nafn í viðskiptamanna-
skránni hérna hefur erlent
heimilisfang. Hlutlaus lönd eins
og Sviss og Holland. Hvers
vegna skyldu þeir hafa áhuga
á smá-slúðurgreinum í blöðun-
um hérna?“ Aðeins sú stað-
reynd, að viðkomandi aðilar
eiga ekki heima hér, sýnir, að
úrklippurnar geta ekki fjallað
um þá persónulega. Að minu
áliti er náunginn hérna njósn-
ari, og „úrklippurnar“ eru eins
konar dulmál —• en einstakar
ekta, meinlausar greinar eru
settar inn á milli til að villa
um. En það er verkefni, sem
alríkislögreglan verður að taka
að sér. Ég hef aðeins áhuga á
að finna stúlkuna yðar. Cal-
houn getur svo sett sig í sam-
band við skrifstofu alríkislög-
reglunnar hér í borginni."
„Næsta atriðið í kenningu
minni,“ hélt hann áfram, um
leið og við flýttum okkur burt
þaðan, ,,er það, að hún hafi
komizt að einhverju, og að þeir
hafi þess vegna álitið, að hún
væri hættuleg fyrir þá. Hefur
hún nokkurn tíma sagt yður
nokkuð í þá átt?“
„Ekki eitt einasta orð. En
hún hafði sagt honum, að hún
mundi hætta í lok næstu viku,
því að við ætlum að gifta okk-
ur.“
„Gott og vel, þá hefur hún
ekki komizt að neinu, en hann
hélt, að hún hefði komizt á
snoðir um eitthvað, og það
kemur í sama stað niður. Hann
þorði ekki að sleppa henni. Og
svei mér ef hann hefur ekki
gert sitt bezta til að afmá hvert
spor um tilveru hennar! Eina
glappaskotið var þessi pakki.
Ef til vill hefur einhver leigj-
andi komið upp á þakið til að
taka niður þvottinn sinn, áð-
ur en þeir fengu ráðrúm til að
snúa til baka og sækja pakk-
ann, þannig að þeir hafi neyðzt
til að skilja hann eftir til þess
að eiga ekki á hættu, að kennsl
yrði borin á þá síðar. Komið
þér, við skulum á leiðinni fara
í þessa klúbbíbúð, svo að við
getum náð í húsmóðurina. Hún
er augljóslega ein af þeim, úr
því að hann mælti með því frá
byrjun við stúlkuna yðar, að
hún skyldi taka herbergi hjá
henni. Hún hefur flutt allt til
í herberginu og meira að segja
komið fyrir stykki af tutti-
frutti tyggigúmmíi undir
þvottaskálinni."
„Við skulum koma aftur af
stað undir eins!“ hrópaði ég.
Við gerðum eina uppgötvun
enn í herbergi hennar, en hún
var í rauninni aðeins staðfest-
ing á því, sem við fundum á
skrifstofunni. „Hver einasta
ung stúlka þvær hár sitt endr-
um og eins,“ sagði Gilman, á
meðan hann var að róta með
eldspýtu í frárennsli þvotta-
skálarinnar. Hann breiddi úr
einhverju á pappírsblað og
sýndi mér það — það voru tvö,
mjög ljósleit hár. „Af hverju
datt mér það nú ekki í hug í
fyrra skiptið?“ Hann lét lög-
regluþjón fara með húsmóður-
ina með sér á stöðina, og við
ókum áfram — í þetta skipti
til hússins í Myrtle Drive.
Lögregluþjónn sá, sem hann
hafði látið Calhoun senda af
stað til að gefa húsinu gætur,
sást hvergi, og Gilman bölvaði
reiðilega, á meðan ég hafði
ofsalegan hjartslátt. Húsið var
dimmt og kyrrt að sjá, en eng-
inn okkar var svo heimskur að
halda, að fólkið væri þegar
farið í háttinn. Hann nálgaðist
aðaldyrnar, og ég fór í kring
og kom að eldhúsdyrunum —
með skammbyssu, sem hann
hafði látið mig fá, því að nú
var hann loksins á mínu máli.
Við skutum lásana upp sam-
tímis og mættumst í miðjum
skálanum, sem lá alveg í gegn-
um húsið. Á þrem mínútum
höfðum við rannsakað herberg-
in á efri hæðinni. Engin merki
voru um skjóta brottför, en
fuglarnir voru flognir — bæði
hinn alúðlegi hr. Hessen, þjónn
hans og hin laglega, dökkhærða
stúlka hans. Þarna voru engin
leyniskjöl, en hins vegar sér-
staklega grunsamlegt stutt-
bylgjusenditæki, sem var inn-
byggt í vatnsdunk yfir klósetti,
sem ekki var ætlað til notkun-
ar. Gilman gerði þessa upp-
götvun á-mjög eðlilegan hátt!
„Þetta er sjálfsagt njósna-
hringur," rumdi í honum, um
leið og hann fór að hringja út
um bæinn.
En þrátt fyrir þetta var Stef-
fie ófundin. Ég var svo niður-
dreginn, að ég tók ekki sér-
staklega eftir þessu eins fljótt
og ég hefði átt að gera. Ég
meina: Það var eitthvað, sem
allan tímann hafði kitlað mig
óþægilega í nefið, á meðan við
vorum þarna inni. Ég tók fyrst
eftir því, eftir að ég var kom-
inn út undir bert loft og hann
og ég stóðum daprir saman fyr-
ir utan húsið. En áður en ég
hafði ráðrúm til að vekja at-
hygli hans á því, var myrkrið
rofið af skörpum ljósgeislum,
og bíll kom akandi til okkar.
Við færðum okkur svolítið
fjær, en það var aðeins lög-
regluþjónn sá, sem hafði átt að
gefa húsinu gætur, þangað til
við- kæmum. Gilman stökk á
móti horiurp og öskraði: „Hvern
■skrambann eruð þér að gera!
Meiningin var, að þér ætt-
uð-------“
„Ég hef njósnað um þau!“
sagði lögregluþjónninn hressi-
lega. „Þau fóru úr húsinu,
tróðu sér inn í bíl og stungu
af. Ég hafði auga með þeim
allan tímann, og það gerði ég
samkvæmt skipun!“
„Hvert héldu þau?“
„Til bryggju nr. 7 við Norð-
urá. Þau fóru um borð í ein-
hvers konar vöruflutningaskip,
sem leysti landfestar eftir
minna en stundarfjórðung. Ég
reyndi að ná í yður á stöð
„Höfðu þau ljóshærða stúlku
með sér?“ greip Gilman fram
í fyrir honum.
„Nei, það voru aðeins þess-
ar sömu þrjár manneskjur, sem
fóru frá húsinu hérna: tveir
karlmenn og dökkhærð stúlka.
Ekki var heldur neinum laum-
að um borð, áður en þau komu.
Því komst ég að með því að
þaulspyrja einn af áhöfninni
___u
Hjarta mitt hótaði því, að
það mundi brátt hætta að slá.
„Nú náum við ekki til þeirra,"
stundi ég upp. „Við munum al-
drei geta------“
„Við náum reyndar til
þeirra," sagði Gilman hvasst og
hátíðlega. „Það er mögulegt, að
þau séu farin frá bryggjunni,
en einn af hraðbátum lögregl-
unnar getur auðveldlega náð
þeim við sóttvarnarstöðina.“
Hann flýtti sér aftur inn í hús-
ið til að hringja.
Ég fylgdi honuni eftir. Þá
var það, að ég tók aftur eftir
hinni óþægilegu lykt. Ég vakti
athygli hans á henni, þegar
hann var búinn að hringja.
„Segið mér eitt, er ekki lykt
hérna, eins og þau hefðu látið
sótthreinsa eða — - “
Hann þefaði. Svo varð hann
skyndilega alveg grgr í fram-
an. „Það er benzín!" sagði
hann. „Og þegar af því er
.svona þung og kæfandi lykt,
er það ekki góðs viti!“ Ég gat
séð, að hann var allt í einu
orðinn hræddur — og það gerði
mig að minnsta kosti helmingi
hræddari. „Bill!“ hrópaði hann
út til hins lögreglumannsins.
„Komdu hingað inn í skyndi og
hjálpaðu okkur! Stúlkan, sem
þau tóku ekki með, hlýtur að
vera ennþá hérna einhvers
staðar. Ég vona bara ekki, að
hún sé---------“
Hann lauk ekki við setning-
una. Það var heldur ekki nauð-
synlegt. Hann vonaði bará, að
hún væri enn ekki dáin. Ég
var ekki til mikillar hjálpar í
því óðagoti, sem allt í einu var
á þeim. Eins og í þoku sá ég
þá þjóta fram og aftur.
Gilman og ég höfðum þegar
farið um allt húsið einu sinni
— einkum efri hæðina — svo
að þeir fundu fljótt rétta stað-
inn. Hún lá klemmd inn á milli
tveggja stórra ferðakistna og
var með tvo poka yfir sér. Ég
sá þá lyfta henni upp, og mér
virtist líkami hennar vera al-
veg slappur og líflaus.
„Segðu mér það heldur
strax,“ sagði ég. „Bíðið ekki,
þangað til að ég hef ekið henni
42 VIKAN 41. TBL.