Vikan - 13.07.1972, Síða 16

HINN LEYNDI
ÓVINUR
Framhaldssaga eftir George Harmon Coxo Fyrsti hluti
Hún ætlaSi að fara að loka dyrunum, en ég
teygði út höndina og greip í hurðina.
£g opnaði hana betur og gat þá séð
mest af klefanum. Ég býst við, að það hafi
verið klefinn, sem ég vildi sjá.
Það hafði verið farið burtu með flöskurnar og
glösin og það var ekki búið að búa
um þilrúmin ...
Þegar fyrsta ýlfrið i blistru
járnbrautarlestarinnar kvað við i
myrkrinu, þá var sem taugar
minar ýlfruðu með henni og æptu,
og ég fann gamla óróleikann og ó-
styrkinn gripa mig á ný. Ég
stirðnaði allur upp og sat graf-
kyrr i lestarklefa minum við
þetta óvænta hljóð. Mér létti i
rauninni ekkert að ráði, þegar ég
gerði mér grein fyrir þvi, hvert
þetta óvænta hijóð var. Ég var
enn fullur óróa og kviða. Ég
starði út um gluggann og reyndi
að berjast við þetta, ...að ná vaidi
yfir mér. Ég beið þess-, að tauga-
titringurinn hætti, og gerði mér
grein fyrir þvi, að ég hafði ekki
enn læknazt af þessu, sem ég
hafði veikzt af eftir bardagana á
Salómónseyjunum vestur i
Kyrrahafi.
Hljómfail lestarh jólan na
breyttist dálitið við skiptisporið á
járnbrautarteinunum. öryggis-
merkið klingdi skyndilega viö eitt
augnablik, framljós bils, sem
beið við skiptisporið, lýstu upp
gluggann i kiefanum minum. Svo
hófst aítur sama tilbreytingar-
lausa hljómfall hjólanna. Það
varð aftur niðamyrkur. Og nú
heyrði ég, að einhver barði að
dyrum hjá mér.
Earl Carlin kom inn. Har.n var
með vinflösku og tvö glös í hönd-
unum. Hann var jakkalaus,
skyrtan hans var iburðarmikil og
með gullhnöppum. Hann virtist
ekkert drukkinn að ráði, þótt
hann væri búinn að drekka allan
timann siðan við fórum frá New
York fyrir hálfum öðrum tima
siðan. Hann virtist jafnvel ekkert
þreyttur. Hann leit bara út eins
og venjulega, ... dökkur á brún og
brá, slyngur og slægur. Hann
lokaði siðan klefahurðinni á eftir
sér með þvi að ýta þrekinni öxl-
inni i hana.
,,Ég hélt kannske, að þig
langaði i dropa undir svefninn,”
sagði hann. „Annars skal ég
drekka pr báðum glösunum.”
Hann lét" glösin á hillu og hellti
whiskýi i þau.
Ég ákvað að þiggja hressingu.
Ég hafði drukkið tvö glös i við-
hafnarklefa Jóhanns Marshalls.
Mér hafði svelgzt á við hvern
sopa, á meðan ég reyndi að leika
hlutverkið eftir beztu getu, sem
ég varð þar að leika. Nú vonaði
ég, að ég hefði gott af sterkum
sopa. Ég þakkaði honum fyrir og
tók við glasinu. Hann settist á
rúmið og horfðí á mig undan
þykkum, svörtum brúnum, sem
voru næstum samvaxnar yfir
breiðu nefi hans.
,,Ég býst við, að þú hafir ekki
vitað um giftingu Jóhanns, sem
er nýafstaðin,” sagði hann.
„Jóhann sagði mér bara að ná i
manninn I svefnklefa númer B og
koma með hann i viðhafnar-
klefann. Það leið næstum yfir
mig, þegar ég sá, að þú varst
þessi náungi i klefa númer B.”
„Vissirðu ekki, að ég var i
lestinni?”
„Nei,” hann hristi höfuðið.
„Þetta var auðvirðileg brella hjá
Jóhanni. Það var andstyggilegt
af honum að blekkja þig þannig.
Ég veit ekki, hvar Jóhann fær
þessar hugmyndir i kollinn né
hvers vegna. Ég veit ekki, hvað
hér liggur á bak við hjá honum,
en þegar illmennskan nær tökum
á honum......”
Hann lauk ekki við setninguna.
Hann þurfti þess heldur ekki. Og
nú langaði mig til að vita, hvort
Carola hafði vitað, að náunginn i
klefa númer B væri ég sjálfur, en
ég gat ekki spurt hann að þvi.
Beiskjan og reiðin hafði komið
mér öllum úr skorðum innvortis,
og ég var hræddur um, að merki
um það heyrðust I rödd minni, ef
ég spyrði þess. Við sátum þvi
bara þegjandi. Carlin starði á
glas sitt, en ég út um gluggann,
þangað til dyrnar voru aftur opn-
aðar.
1 þetta skipti var ekki bariö að
dyrum. Dyrnar voru bara opn-
aðar, og Jóhann Marshall
slangraði inn. Hann greip i
hurðina og megnaði að rétta sig
upp aftur. Þarna stóðu tuttugu
miljón dollarar .. blindfullir!
Hann var jakka- og vestislaus.
Skyrtan var opin i hálsmálið.
Otitekið andlit hans var slétt og
regiulegt. Það var slikja i bláum
augum hans, og um munn hans
lék bjánalegt fylliraftsbros. Mig
langaði til að lemja brosið burt.
Ég gat fundið krampadrættina
aukast i baki mér og fætur mina
byrja að titra snögglega, og þá
hreyfði Carlin sig allt i einu og
stanzaði á milli okkar.
„Halló,” sagði Marshali. „Ég
þarf bara einn drykk i viðbót....
bara einn sopa.” Hann teygði út
höndina og tók glasið úr hendi
Carlins. „Það var rétt og,
vinurinn! Gamli, góði Carlin!”
Hann saup gúlsopa og reyndi að
skorða fætur sinar til að vinna á
móti ruggi lestarinnar. Hann
horfði á mig augum, sem virtust
vera orðin hálfblind, og kimdi.
„Halló, Wallace,” sagði hann.
„Ég held að nýja brúðin min hafi
hundskammað mig.”
Hann teygði út hendina og
ætlaði að fara að láta glasið i
gluggakistuna, en honum tókst
þaðekki. Ég greip glasið, er hann
hljóp allur i keng, og Carlin greip
hann og lagði á rúmið mitt.
„Alveg út úr, steindauður! ”
sagði Carlin. (,Já, þetta er nú
brúðgumi i lagi! Að kvöldi sjálfs
giftingardagsins!”
Ég setti glasið I gluggakistuna.
Ég skalf ennþá, er ég horfði á
Carlin hagræða máttlausum
fótum Marshalls og færa hann úr
skónum.
Er hann hafði lokið þessu, sagði
Carlin: „Hann verður að fá að
sofa hérna. Þú getur verið I
klefanum hennar Lindu Jordans,
og hún getur verið i klefanum
með Carolu. Það er aðeins
nokkurra tima ferð eftir.”
Ég samþykkti þetta. Ég
sagðist ætla að hátta mig fyrst.
Ég beið þess svo, að hann færi
aftur til klefa sins, svo að ég hefði
nægilegt svigrúm til að hátta mig
ný framhaldssaga
16 VIKAN 28. TBL.