Vikan - 05.10.1972, Blaðsíða 21

Ég spratt á fætur og flýtti mér i ofboði inn til drengsins. Eitt andartak hélt ég að ég hefbi komið of seint
Claes hafði reynt aö rlsa upp.
Hann hafði gripiö um ndttborðið,
til aö styöja sig, en fellt lampann
um leiö. Hann lá þvers yfir riimiö
og fálmaöi eftir bjöllunni, alger-
lega hjálparvana. Ég flýtti mér
til hans og sd þá aö hann var aö
blána upp og ég sá hvernig andlit
hans bólgnaði. Veskiö var I vasa
mlnum og þá þakkaöi ég guöi
fyrir aö þetta haföi ekki skeö viö
sundlauginá, þar sem ég haföi
veskiö meö sprautunum ekki
meöferöis. Og meöan ég var aö
fylla sprautuna, lofaöi ég sjálfri
mér þvl aö skilja þaö aldrei viö
mig.
Andlit hans var óþekkjanlegt.
Augun voru sokkin, varirnar
stokkbólgnar - en hræöilegastur
var liturinn .... Ég keyröi
sprautuna I arm hans og flýtti
mér aö fylla hana á ný, til aö geta
gefiö honum aöra sprautu eftir
eina minútu. Andardrátturinn
var hryglukenndur, en þaö leit lit
fyrir aö hann næöi I loft ennþá. Ég
haföi ekki neitt rör viö hendina, ef
barkinn bólgnaöi, svo hann næöi
ekki andanum og ég sá aö
nauösynlegt var aö hafa sllkt rör
alltaf viö hendina llka.
Eftir fimm mlnútur, þegar ég
var búin aö gefa honum þrjár
sprautur, sá ég nokkur
batamerki. Andardrátturinn varö
léttari og litarhátturinn eölilegri.
Hann var samt hræöilega
bólginn, en gat samt opnaö
augjun. Hann hreyföi lika
varirnar.
- Malin ....
- Já, þetta er aö llöa hjá. Liggöu
kyrr og reyndu ekki aö tala. Ég
ætla aö gefa þér eina sprautu I
viöbót.
Hann var rólegur, meöan ég
sprautaöi hann og ég andaði
léttar, þegar ég sá aö honum var
aö batna.
- Claes, hver er ástæöan?
Hann reyndi aö svara, en
röddin brást tvisvar, en svo gat
hann stunið upp: - Kökurnar. Þaö
voru kökurnar.
Þá sá ég kökumolana á rúminu.
- Hve margar ertu búinn aö
boröa?
- Eina. Hann haföi greinilega
bitiöl aöra, þegar hann fann fyrir
áhrifunum og reyndi aö hringja
eftir hjálp.
Ég hringdi og ein stofustúlkan
kom fljótt. Ég sagöi henni hvaö
haföi skeö og baö hana aö kalla á
afa drengsins.
- Þetta hefir skeö svo oft, sagöi
Claes lágt, - samt veröa þau alltaf
svona hrædd.
Ég sat á rúmstokknum og hélt I
hönd hans. Andlitið var ennþá
hræöilega bólgiö. Þaö var ekki
undarlegt aö litli vesalingurinn
væri hræddur viö þetta. Ef hann
fengi svona köst, án þess aö geta
náö I hjálp, myndi þaö kosta hann
llfiö.
Doktor Renfeldt og Gabriella
komu eftir nokkrar mfnútur.
- Hvar fékkst þú kökurnar,
Claes? spuröi afi hans.
- Þær voru I dósinni minni. Ég
tek aldrei aörar kökur en þær sem
eru f dósinni.
Doktor Renfeldt tók eina köku,
skoöaöi hana vandlega og lyktaöi
af henni. - Ég skil ekki hvaö þetta
getur veriö. Strandberg læknir
veröur aö efnagreina kökurnar.
- Ég fer niöur og tala viö
stúlkurnar I eldhúsinu, sagöi
Gabriella. - Reyni aö komast aö
þvl hvernig þessar kökur hafa
lent I dósinni. Hve margar
boröaöir þú?
- Eina og hálfa.
Grænu augun, sem fóru svo vel
viö ljóst háriö, mættu mlnum.
- En þaö lán að þér voruð hér,
systir.
- Ég heyröi dynkinn, þegar
lampinn féll I gólfið.
- Þaö er bezt aö ég taki meö mér
eina köku og sýni frú Mattson og
matreiöslukonunni hana. Hún tók
köku úr dósinni og fór. Doktor
Renfeldt talaði stundarkorn
glaölega viö drenginn, svo fór
hann Hka.
Ég sat kyrr á rúmstokknum hjá
Claes, þar sem sýnilegt var, aö
honum fannst ekki óþægilegt aö
ég héldi I hönd hans.
Svo kom Strandberg læknir,
hlustaði drenginn og athugaöi
blóöþrýstinginn. - Hann er úr allri
hættu f betta sinn, sagöi hann
glaðlega. En f jandinn hafi þaö, ég
skil ekki hvernig þetta getur skeö,
drengur minn. Þaö veit enginn I
eldhúsinu hver hefir látiö þessar
kökur I dósina þina.
- En þær voru samt f dósinni,
sagöi Claes ákveöinn. - Ég
boröaöi ekki allar kökurnar, þaö
voru margar eftir.
- Já, þaö eru nokkrar eftir.
Lfklega hefir einhver látiö þær
óvart f dósina og sá þorir svo ekki
aö viöurkenna þaö/.
Hann tók eina kökuna, braut af
henni bita og stakk honum upp I
sig. Svo rétti hann mér bita.
- Bragðið á þessu, systir. Mér
finnst valhnetubragö af þessu.
Þaö eru saxaöar valhnetur i
kökunni.
- Já, þaö er greinilegt.
Læknirinn andvarpaöi.
Llklega bæöi egg og smjör. Þetta
er algerlega ófyrirgefanlegt. Ég
þarf sannarlega aö tala yfir
hausamótunum á þeim. Hvernig
llöur þér núna?
- Mikiö betur. En ég ætla aö
1»
40. TBL. VIKAN 21