Vikan - 05.10.1972, Blaðsíða 33

FRAMHALDSSAGA EFTIR
ÖRUCE GRAEME
SJÖUNDl HLUTI
✓
- Það fer allt eftir því hvað maSur kallar
ástæðu, sagði Parkington. - Geðveikum
manni gæti þótt hitt eða þetta vera ástæða,
sem heilbrigðum manni mundi ekki detta í
hug að kalla ástæðu, og ef til vill alls ekki
taka eftir því. En ef talað er út frá
almennu sjónarmiði, get ég ekki séð, að
nokkur maður geti hafa haft ástæðu til að
myrða ungfrú Bartlett. ..
Og sannast að segja hélt ég um
eitt skeið, að það ætlaði að verðá
Ur þessu eitthvað meira en
vináttan eintóm. En það kemur
vitanlega ekki málinu við. Hitt er
annað mál, að ég er sannfærður
um, aö systir mln heföi aldrei
farið að vingast við neinn mann,
sem væri neitt siðferðilega
athugaverður.
— Þakka yöur fyrir, hr.
Parkington. En vel á minnzt:
Hafið þér oröiö nokkurs visari um
það, hversvegna hann kom heim
svona óvænt?
Parkington hrísti höfuðið. —
Nei, þessi heimkoma hans svona
strax daginn eftir, er mér hulin
ráðgáta. Ég hef hvað eftir annaö
siðan reynt að gera mér ein-
hverja tilgátu um það, en jafnan
árangurslaust.
— Kæmi yður þaö á óvart aö
heyra, að þennan morgun lét
hann detta einhvern óþekktan
hlut I umbúöum hjá Wargrave
House, um leið og hann flaug þar
yfir?
— Já, ekki skal ég neita, að mig
mundi furöa á þvi, af þvi að ég get
enga ástæðu séö til þess aö gera
það. En ég býst við, hr. Everley,
aö þér hafið einhvern sérstakan
tilgang meö því aö leggja þessa
spurningu fyrir mig?
— Astæðan er sú, að um-
búöirnar af bögglinum hafa
fundizt siðan. Þær voru dagblaö
frá Bruxelles, dagsett 2. júli,
daginn sem Vilmaes sneri svo
óvænt heim. Og sjálfur
böggullinn sást þarna á staðnum
að morgni þess 3.
— Þvl miður get ég ekki getiö
mér til um neitt sllkt, sagði
Partington, hugsi. — Aðeins get
ég hugsað mér, að böggullinn hafi
staðið i einhverju sambandi við
þessa óvæntu heimför hans. Ég
get ekki einusinni getið mér til,
hvað i honum hafi verið, eða
hversvegna Vilmaes hefur þurft
að losa sig við hann þarna. Senni-
legasta tilgátan er sú, að eitthvað
hafi komið fyrir I Bruxelles, rétt
eftir að André kom þangað og þá
hafi hann ákveðið að fara heim
með bö ulinn. Undir eins og ég
sá flugvélina vera I þann veginn
að lenda, sá ég það á tilburðum
hans, aö hann hafði eitthvað
árlðandi að tilkynna mér. Ég þef
verið að hugsa um þaö slðan,
hvort þessi ákafi hans hafi leitt
athygli hans frá stýrinu og þannig
orðið honum að bana. En ég
endurtek það, aö ég get ekki
hugsað mér, hvað hefur getað
komið honum til að skilja eftir
böggulinn þarna, I stað þess aö
koma meö hann hingað. Þvi að
ekki ' ætast ég um, að hann hefði
getað gert grein fyrir komu sinni,
jafnskjótt sem hann haföi lent.
— Enn eitt, hr. Partington:
Hafði þetta frl hans veriö ákveðið
löngu fyrirfram?
— Nei, það hafði þaö ekki.
Þegar ég réð ha.in, var ekkert á-
kveðið um frldaga. Ég sagði
honum, aö þaö gæti oft liðið
langur tlmi, sem hann mundi
ekkert hafa að gera, og þá mætti
hann fara aö heiman, ef honum
svo sýndist. En ég varaði hann
við þvl, aö þessir frldagar hans
yrðu óreglulegir, og hann gæti
ekki fengiö að vita um þá nema
með stuttum fyrirvara, eins eða
tveggja daga. Hann svaraöi þá,
að þetta væri ágætt og að hann
hefði alls ekki búizt við neinu
föstu frli. Við höfðum svo þetta
fyrirkomulag allan tlmann, sem
hann var hjá mér, og vorum báðir
ánægðir með þaö.
— Ég sagði honum ekki fyrr en
daginn áður, þ.e. 2. júlí, að ég
mundi ekki þurfa á vélinni að
halda I að minnsta kosti viku, og
hann mætti eiga frl á meöan.
Hann svaraði, aö þá ætlaöi hann
að nota tækifærið til þess að hitta
skyldfólk sitt I Belgiu, og þá sagði
ég, að hann mætti nota vélina, ef
hann vildi. Hann var mjög
Framháld á hls. 34.