Vikan - 05.10.1972, Blaðsíða 39

WINTER
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezt. Varahiutaþjórrusta
önm
Spítalistíg 8 — Sfmi 14661 — Pósthólf 671
lokunartima, klukkan tiu, og fór
þá strax aö hátta.
— Já, og svafst svo eins og
steinn, bætti konan við. — En það’
geröi ég ekki, þvi að var með
tannpinu, og sofnaöi ekki dúr, alla
nóttina. Glugginn okkar snýr út
að veginum til Little Moreby, og
þar var engrn umferð fyrr en eftir
miðnætti. ' Ég var þaö vel
vakandi, að ég hefði heyrt ef mús
hefði farið framhjá.
— En fór þá einhver um veginn
eftir miðnætti? spurði Everley.
— Já, ég vaknaöi við það, rétt
þegar ég ætlaði að fara geta
sofnað. Það var bill, sem hafði
villzt, eins og þeir gera oft. Ég
heyrði hann fara eftir veginum á
þriðja timanum, og sagði við
sjálfa mig, að hann mundi koma
aftur, áður en langt væri um liðið.
Og vist er um það, að þeir geta
ekki verið komnir langt, áður en
þeir sjá, að þeir eru á rangri leið.
En hinsvegar er óviða hægt að
snúa stórum bH fyrr en i Little
Moreby, svo að þeir hafa orðið að
eyða Iþaðgóðristundu. Samt var
ekki langt þangað til billinn kom
aftur og sneri inn á hinn veginn,
til Cambridge. Einhver var i
bflnum, sem söng og öskraöi.
Sennilega stúdentar, sem hafa
haft eina eða tvær flöskur með
sér.
— Það var gott, aö yður datt
þetta i hug, Holley, sagði Everley
á heimleiðinni. — Leiöinlegt
samt, að ekkert skuli vera á þvi
að græða. En þetta er þó vist, það
sem það nær. Hvorki ungfrú
Bartlett né morðinginn virðast
hafa komið þessa leið. Núerbezt
fyrir yður aö halda áfram að
spyrjast fyrir. Þaö er ekki
óhugsandi, að þér rekist á ,ein-
vern, sem veit eitthvað, eða hefur
séö annaðhvort þeirra.
Everley bjóst við að hitta
Grocott lækni heima á þesjum
tima og fór þvi heim til hans og
frétti, aö læknirinn væri við. —
Jæja, fulltrúi, sagði Grocott, —
hvað var það þá i þetta skipti?
Eruö þér enn með þetta
déskotans Bartlett-mál. Það var
rétt meö naumindum, að við
sluppum við að verða okkur til
skammar á þvi. Ég get trúað
yður fyrir þvi, að ég skammaöist
min alveg niöur I tær, þarna um
daginn I likhúsinu, þegar
Rolsford gamli fann þessi
fingraför.
— Það var ekki nema afsakan-
legt þó að yður sæist yfir þau,
læknir., sagöi Everley. — En ég
kom annars ekki til að tala um
þaö. Þér sögöuð i upphafi, aö
stúlkugarmurinn hefði hlotiö að
vera búin ð vera dauð I meira en
tólf tima, þegar þér sáuð hana.
Það þýðir með öðrum orðum, að
hún hefur verið drepin um
klukkan niu um kvöldið. Og við
réttarhaldiö breyttuð þér þvi
þannig, að hún hlyti aö hafa verið
dáin fyrir miðnætti. Hversvegna
breyttuð þér þeirri skoðun yðar?
— Það var i rauninni engin
breyting. Ég er enn sannfærður
um, aö hún hefur veriö dauð fyrir
þann tima. En eftir að Rolsford
færöi þessar likur fyrir moröi,
talaði ég við hann um þetta atriði,
þar sem ég sá, að það ætlaði að
fara að verða mikilvægara en ég
hélt i upphafi. Hann spurði mig,
hver min skoðun heföi verið og ég
sagði honum það. Hann brosti og
sagöi, að ef ég vildi fara að sinum
ráöum, skyldi ég taka til viðara
svið en svo. Han er glúrinn kall
og kann manna bezt að afgera
slik atriði. Auk þess benti hann
mér á þaö, að svona tima-
ákvarðanir er ekki hægt að gefa
nema meö nokkurnveginn ná-
kvæmniog ef maður tiltæki of á-
kveöin tima, geti það aðeins orðið
til þess að villa fyrir. Að hans
ráðum lét ég mér þvi nægiaað
segja, aö stúlkan hefði dáið fýrir
miðnætti, þó að það væri
tiltölulega óákveöið.
— Ég skil. Það er það versta
við ykkur sérfræöingana.
Vonandi hafið þér þá haldið yður
innan hinna réttu tima-
t^kmarkana? Þaö er vist ekki
hugsandi, aö stúlkugarmurinn
hafi verið drepin eftir miðnætti?
— Nei, það kemur ekki til mála,
sagði Grocott læknir með áherzlu.
Ég lýsti útliti liksins fyrir
Rolsford, og hann var meö mér i
þvi að tiltaka miðnætti sem alveg
öruggt timatakmark'. Ensann-
leikurinn er sá, aö ég held eiin,
að stúlkan hafi dáið nær klukkan
tiu en ellefu. Og það er heldur
ekki nema sennilegt. Þá er orðið
dimmt.
Þegar Everley haföi talað við
lækninn, sneri hann aftur til skrif-
stofu sinnar og tók aö safna
saman skýrslunum, sem hann
hafði beðið um, fyrr um
morguninn. Hann hringdi upp
allar jáFnbrautarstöðvar, innan
15 milna fjarlægðar frá Wargrave
House, hverja eftir aöra og fékk
allsstaðar sama svariö. Enginn
kvenmaður, sem hefði eftir
lýsingunni getað verið ungfrú
Bartlett, hafði verið þar á
ferðinni, þann tiunda. Enaöþessi
lýsing hafi verið all-nákvæm, má
sjá á þvi, að járnbrautarþjónn á
einni stöðinni mundi eftir konu,
svarandi til lýsingarinnar á
henni, sem fariö hefði til London
þann þriðja, slödegis.
Everley hafði beðiö forstjóra
allra áætlunarbilastöðva aö
spyrja vagnstjóra sina. Hann
hringdi nú stöðvarnar upp, en
með jafnlitlum árangri. Siðasta
vonin var lögregluþjónarnir i
þorpinu, sem höfðu fengið
samskonar fyrirskipanir frá
Holley. En enginn þeirra hafi
getað náð I neinar upplýsingar.
Að þessu verki loknu, settist
Everley I stól sinn og nagaði sig i
handabökin. Þaö var næsta
ótrúlegt, að aökomufólk gæti
farið um jafn strjálbyggöa sveit
og þessi var, án þess að nokkur
yrði þess var, en einmitt þetta
haföi ungfrú Bartlett gert, og ekki
hún ein, heldur moröinginn lika.
Hann var þess fullviss, að hún
heföi ekki komiö með járn-
brautarlest frá Lor.don. Þær
stöðvar, sem um var aö ræöa i
nágrenninu, voru þaö litlar, aö
menn heföi hlotiö að taka eftir
henni. Og það var lika óskiljan-
legt, að hún hefði gengiö eða
hjólaö meira en fimmtán milur.
Þá var eftir sá möguleiki, að hún
hefði komið i bil og skilið hann
eftir á einhverjum afviknum staö,
ekki mjög langt frá húsinu. En ef
svo var, hvað var þá orðið af
bilnum? Hafði moröinginn ekiö
honum aftur til London? Væri
svo, hvernig gat hann þá gert
grein fyrir hónum?
Hvað sem ööru leið, virtist eitt
liklegt. Hún og morðinginn höfðu
komið saman til hússins og þá
sennilega veriö sæmilega sátt
hvort við annað. Auðvitað gat
hugsazt, að enginn hefði tekið
eftir þeim, en þaö var varla
hugsanlegt, að þau hefðu komið
hvort I sinu lagi. Enn var það til i
dæminu aö morðinginn væri
þarna staökunnugur og ætti
heima i nágrenninu, og gæti þvi
fariö allra sinna ferða, án þess að
það vekti neina eftirtekt.
En þrátt fyrir allar tilraunir,
sem Everley geröi til þess að taka
hugmyndaflugið í þjónustu slna,
gat hann engan látið sér detta i
hug, sem hefði getaö verið þarna
á ferð, þetta kvöld, og myrt
ungfrú Bartlett.
18. kafli.
Hanslet fulltrúa varð það brátt
ljóst, að hann heföi engan tima til
að tala við alla þá kunningja
hinnar látnu, sem skráðir voru á
listann, sem ungfrú Carroll haföi
gefið honum. Fyrst og fremt voru
þarna 30-40 nöfn, og auk þess var
hann sannfærður um, að enginn
af þessu fólki gæti gefið neinar
upplýsingar, sem gagn væri I.
Þessvegna setti hann einn
undirmann sinn i þessa rannsókn,
þvi að hún var vandalaust verk,
en fór sjálfur að rannsakahátt-
lag ungfrú Carroll, þann 10. En
þar rakst hann strax á
örðugleika. 1 húsinu þar sem hún
átti heima, hagaöi svo til, að
ekkert þjónustufólk var þar allan
daginn, sökum þrengsla. Kona,
sem átti heima rétt þar hjá, kom
klukkan sjö á morgnana og var
þar fram eftir deginum, þangað
til ungfrú Carroll kom heim úr
skrifstofu sinni. Þetta frétti hann
með þvi aö fara i húsið sjálfur
meðan húsmóðirin var ekki
heima, og hafa tal af starf-
Sfe°nnjafiísl]^tírsem hann veik að
þvi, sem gerzt' haföi þann dag,
hristi konan höfuöiö. — Ég kom
hingað alls ekki þann dag,
40. TBL. VIKAN 39