Vikan - 05.10.1972, Blaðsíða 31

RETTLÆTIÐ SIGRAR
rólega i pipuna sina. — Ég ætla að
flytja máliö sjálfur. Og svo púaði
hann og blés rólega reyknum frá
sér.
Doiores settist hinumegin við
borðið og tók til máis, hægt og
einbeittlega: — Þú verður að
muna það, Mike, að þetta fer allt
fram á ensku. 011 réttarhöld fara
fram á ensku.
— Ég veit, sagði Mike. — Ég hef
á réttu að standa og réttvisin er
min megin. Til hvers ætti ég að
fara að borga lögfræðingi fimm-
tiu dali, eða sjötiu og fimm, fyrir
aö innheimta mina eigin
peninga? Maður þarf ekki á
lögfræðingi að halda nema maður
hafi á röngu að standa. Og það hef
ég ekki. Ég ætla sjálfur að vera
minn eiginn lögfræðingur.
— Hvað kannt þú sosum i
lögum? spurði Dolores ögrandi.
— Ég veit, að hann Viktor
skuldar mér þrjú hundruð dali.
Mike saug pipuna ákaft. — Og
annað þarf ég ekki að vita.
— Þú, sem getur varla talað
ensku og kannt hvorki að lesa né
skrifa. Auðvitað skilur þig
enginn maöur. Það verður bara
hlegið að þér.
— Það hlær enginn að mér. fig
tala enskuna ágætlega.
— Hvenær hefurðu lært hana?
Kannske i dag?
— Ég er að segja þér, að enskan
min er fullgóð.
— Segðu þá: Fimmtudagur.
— Ég kæri mig ekkert um að
segja það, sagði Mike og rak
hnefann i borðið. — Ég kæri mig
ekkert um aö segja það.
— Haha. skrikti Dolores. —
Sjáum til. Hann ætlar að flytja
mál fyrir ameriskum rétti og
getur ekki einu sinni sagt fimmtu-
dagur.
— Vist get ég það, æpti Mike. —
Haltu þér saman.
— Segðu fimmtudagur. Dolores
hallaði undir flatt og
málrómurinn var ginnandi og
undirfurðulegur, rétt eins og i
stúlku sem er að spyrja
kærastann, hvort honum
þyki vænt um hana.
— Hrimmtudagur, sagði Mike,
eins og hann var vanur. —
Hananú.
Dolores hló og veifaði hendi. —
Og hann ætlar að fara að flytja
mál. Jesus — Maria. Það verður
heldur betur hlegið að þér.
— Lofum þeim að hlæja.
öskraði Mike. — Ég flyt málið. En
nú vil ég fá eitthvað að éta. An-
thony, æpti hann. — Fleygðu
þessu drasli frá þér og komdu að
borða.
Réttardagurinn rann upp og
Mike rakaði sig vandlega,
iklæddist sparifötunum, setti upp
hattinn og ók siöan i 1933 —
Dodginum sinum til borgarinnar,
en Dolores sat við hlið hans,
hörkuleg á svipinn.
Dolores sagði ekki orð, alla
leiðina til borgarinnar. Það var
ekki fyrr en þau höfðu lagt bilnum
og Mike gekk á glamrandi
skónum á marmaratröppunum,
að hún rauf þögnina. — Hagaðu
þér nú vel, sagði hún og kleip
hann i handiegginn. Mike brosti
til hennar, dró upp breiðu axlirn-
ar, tók ofan hattinn. Grófa gráa
hárið reis upp, likast stálull,
þegar hann tók ofan, og Mike
renndi fingrunum gegnum það
umleiðog hann opnaði dyrnar að
réttarsalnum. Hreykið og
hátfðlegt bros lék um varir hans,
er hann settist við hlið konu
sinnar á fremsta bekk og beið
þess þolinmóður, að mál hans
yrði tekið fyrir.
Þegar Viktor kom inn, glápti
Mike á hann, en Viktor leit bara
snöggt á hann og hafði siðan ekki
augun af Bandarikjafánanum
bak við höfuð dómarans.
— Viltu sjá, sagði Mike lágt við
Dolores. — Hann er skithræddur
og þorir ekki einusinni að lita á
mig. En nú verður hann að gera
svo vel og segja sannleikann.
— Sss, þaggaði Dolores niður i
honum. — Við erum, i réttarsal.
— Mikael Pilato gegn Viktor
Fraschi, kallaði réttarþjónninn.
— Hér, sagði Mike hátt og stóð
upp.
— Sss, sagði Dolores.
Mike lagði hattinn sinn i kjöltu
Dolores, og gekk léttilega að litla
hliðinu, sem skildi áhorfendur frá
málsaðilum. Með kurteisislegt
háðbros á vör hélt hann hliðinu
opnu fyrir Viktor og lögfræðingi
hans. Viktor gekk inn fyrstur, án
þess að lita upp.
— Hver er fyrir yöur, hr.
Pilato? sagði dómarinn, þegar
aliir voru setztir. — Hvar er
lögfræðingurinn yðar?
Mike stóð upp og sagði hátt og
snjallt: — Ég er minn eiginn
lögfræðingur.
— Þér verðið að hafa
lögfræðing, sagði dómarinn.
— Ég þarf engan lögfræðing,
sagði Mike hátt. — Ég ætla ekki
neinn að snuða. Það var eitthvað
um íjörutiu manns i salnum og
allir hlógu. Mike leit um öxl, eins
og i vandræðum. — Hvað sagði
ég?
Dómarinn barði i borðið og
málið var tekið fyrir. Viktor kom
fyrst fyrir. Mike starði á hann
með kuldalegum ásökunarsvip
Lögfræðingur Viktors, ungur
maður i bláteinóttum fötur, og
stifri brúnni skyrtu, spurði hann
út úr Jú, Viktor hafði borgað
honum mánaðarlega, sagði hann.
Nei, það voru engar kvittanir, þvi
að hr. Pilato var hvorki læs né
skrifandi, svo að þeir höfðu alveg
sleppt öllum slikum form-
legheitum. Nei, hann gæti ekki
skilið, á hverju hr. Pilato byggði
þessa kröfu sina.
Mike horföi á Viktor, rétt eins og
hann tryði ekki sinum eigin
eyrum, þar sem hann laug svona
undir eiðstilboð og ætlaði til
helvitis fyrir eina þrjú hundruð
dali.
Lögfræðingur Viktors sneri sér
að Mike og sagði: — Komið þér
með vitnin yðar.
Mtke gekk hálfringlaður
framhjá lögfræðingnum og að
vitnastólnum, strokinn og
snyrtilegur, með nýþvegnar
hendurnar hangandi niður með
siðunni. Hann stóð fyrir framan
Viktor, hallaði sér yfir hann, svo
að andlitin á þeim næstum
snertust.
— Viktor, sagði hann, segðu nú
sannleikann. Borgaðirðu mér
nokkurntima þessa peninga?
— Já sagði Viktor.
Mike hallaði sér ennþá nær
honum — Horföu i augun i mér,
Viktor, sagði Mike, greinilega og
rólega, — og svaraðu mér:
Borgaðirðu mér nokkurntima
þessa peninga?
Viktor lyfti höfði og horlði fast i
augu Mikes. — Ég borgaði þér
peningana.
Mike hallaði sér enn
nær honum. — Horfðu beint i
augun i mér, Viktor. •
Viktor gerði svo og lét sér
hvergi bregða.
— Jæja, Viktor, sagði Mike,
kipraði saman augun með
grimmdarsvip.
— Borgaðirðu mér þessa
peninga?
Viktor dró andann djúpt: — Já.
Mike hörfaði hálft skref aftur
á bak og reikaði i spori, rétt eins
og hann hefði verið sleginn. Hann
starði tortrygginn i augu mein-
særismannsins, rétt eins og
maður hefði getað horft á son,
sem væri nýbúinn að játa sig hafa
myrt móður sina.
— Þú ert andskotans lygari,
Viktor, öskraði Mike. Hann hljóp
niður af vitnapallinum, þreif
þungan eikarstól og .reiddi hann
ógnandi yfir höfuðið á Viktor.
— Ó, Mike, veinaði Dolores upp
úr öllum hinum hávaðanum i
réttarsalnum.
— Segðu sannleikann, Viktor,
öskraði Mike og nú var andlitið
Framhald á bis. 34
40. TBL. VIKAN 31