Vikan - 03.05.1973, Blaðsíða 25

Handahreyfingar eru mikið atriði og hreint ekki sama,
hvernig farið er að hlutunum. Hér leiðbeinir
Hanna einni af sýningarstúlkum sinum.
halda kunnáttunni og æfingunni
og kannski ekki siður vináttunni
og samheldninni. — Það er mjög
góður andi hérna hjá okkur, sagði
Hanna.
„Aðalatriðið er ,að
tízkusýningarfólk sé vel vaxið.
Þaö má ekki hafa hryggskekkju,
bogið bak cða einhvern þann
likamsgaila, sem vonlaust er að
laga.”
Segulbandið var sett i gang, og
allur hópurinn fór af stað og
hitaði sig upp, dansaði hver með
sinu lagi dágóða stund, áður en
eiginleg æfing hófst. Þar sem stór
sýning var framundan, var farið
að æfa sérstakar innkomur og
hreyfingar eftir ákveðinni tónlist.
Sin á milli kalla þau það kápu-
músik, gallabuxnamúsik, sið-
kjólamúsik o.s.frv. Þegar kemur
að þvi að velja föt til sýningar,
veit hvert um sig, hvers konar föt
þau þurfa að finna sér, eftir þvi
hvaða tónlist þau sýna eftir.
Og á meðan tónlistin hljómaði
og „dansinn” dunaði, settumst
við Hanna út i horn og spjölluðum
ofurlitið saman.
— Af hverju heita samtökin
Karon, Hanna? Hvað á islenzkt
tizkusýningarfólk skylt við griska
goðafræði?
— Ekki neitt. Mig vantaði bara
gott nafn, og ég tók það ráð að
leita þess i grisku goðafræðinni.
Ég vildi ekki láta samtökin heita
neitt i sambandi við tizku, vildi
bara finna stutt og laggott nafn,
sem fólk mundi staldra við og
velta svolitið fyrir sér og þá
væntanlega muna. Ferju-
maðurinn úr grisku goðafræðinni
varö fyrir valinu.
— Þú stjórnar hér talsvert
umfangsmiklum samtökum og
rekur skóla i þessari grein. Hvar
lærðirðu þetta?
— Fyrst var ég i tizkuskólanum
hjá Sigriði Gunnarsdóttur og
siðan hjá Andreu. Svo starfaði ég
hjá Tizkuþjónustunni, sem Maria
Ragnarsdóttir stjórnaði, en þegar
hún dró sig i hlé, varð úr að ég
tæki við stjórninni, og þá vildi ég
kynna mér þetta betur. Þvi fór ég
til London og komst þar á nám-
skeið hjá Lucy Clayton.
— Er það ekki einhver frægur
skóli á þessu sviði?
Hann er vist talinn bezti skóli i
Evrópu.
— Var þá ekki erfitt að komast
þar að?
— Jú, ég var búin að tryggja
„Við höfuni engin innlend
tizkublöð, en erlendis hefur
margt sýningarfólk fasta atvinnu
af myndatökuin fyrir slik blöð.”
mér inngöngu löngu áður. Þetta
var strangur skóli, við unnum frá
morgni til kvölds, og mér fannst
þetta ákaflega lærdómsrikt.
— Og hvað er eiginlega kennt i
svona skóla?
— Allt mögulegt, leikfimis-
æfingar, göngulag, hreyfingar,
dansæfingar, snyrting, bæði fyrir
tizkusýningar og myndatöku, og
þar fram eftir götunum.
— Og þarna komstu i kynni við
þetta form tizkusýninga,
dansinn?
— Ja, ég vil nú ekki beint kalla
þetta dans, frekar taktfastar
hreyfingar eftir tónlist. Þetta
sýningarform er mjög algengt úti
i London, og mér finnst það hafa
Kjarninn úr Karonsamtökunum
kemur vikuiega
saman til æfinga, og
þar rikir rnjög góður
andi, segja þau öil.
allt fram yfir hitt formið.
Sýningin verður miklu liflegri, og
mismunandi tónlist hjálpar lika
til, því að við hreyfum okkur allt,
öðru visi i siðkjól heldur en galla-
buxum, og það er auðveldara að
Framhald á bls. 39
18. TBL. VIKAN 25
I'