Vikan - 03.05.1973, Blaðsíða 11

VÍSNAÞÁTTUR VIKUNNAR
SUMIR
HAFA
SEXAPPEAL
ólafur bóndi i Brautarholti byrjaöi slátt
óvenju snemma eitt af búskaparárum
sinum, og var þess getiö i biö&um og út-
varpi. Þá kom upp þessi visa i sveitinni:
Brautarholtstúnið grænkar og grær,
og grösin, þau leggjast á svig.
Ólafur slær og Ólafur slær,
og Ólafur slær um sig.
Vlsan var eignuð Bjarna Asgeirssyni á
Reykjum. Litlu siöar kom upp önnur visa
I sveitinni:
Ólafi þarf ekki aö lá,
en aöra menn ég þekki.
Þeir eru aö slá og þeir eru aö slá,
þó aö þeir slái ekki.
Visan er eignuö Kolbeini I Kollafirði.
Guðmundur Friöjónsson, skáld á Sandi,
sendi Vikunni áriö 1939 tvær stökur, sem
birtar voru 127. tbl. þ.á. Hann kvaöst hafa
ort þær á heimleiö fil Noröurlands
skömmu áöur:
A Miöfjaröarhálsi
Gefur sýn um láö og lög,
lengi kvölds og morgna,
þar sem Gretti þjaka&i mjög
þungur dómur norna.
Gengur bill við gleðisöng
greitt I sólarljósi. —
ÓBum styttist langa löng
leiö aö Blönduósi.
Isleifur Gislason, kaupmaöur á Sauö-
árkróki, birti talsvert mikið af lausa-
visum eftir sig hér áður fyrr undir dul-
nefninu Hallfreður vandræöaskáld.
Sumar þeirra uröu landsfleygar., eins og
til dæmis þessi:
Varöist öllum ástrlðum
utan skornu rjóli.
Framhjá öörum freistingum
fór á mótorhjóli.
Hér á eftir fara nokkrar fleiri vísur eftir
lsleif, en kveöskapur hans er jafnan i
léttum tón og oft smellinn:
Bllvisur
Aksturinn var eintómt spól,
ollan af versta tagi,
engin bremsa, ónýt hjól
allt I þessu fina lagi.
Enginn veður yfir NIl
án þess vökni kálfi,
og ekki er hægt aö yrkja I bll,
allt er á reiðiskjálfi.
A öllum gírum akandi
yfir mýri og stórgrýti,
langar brýr og blómlendi,
bremsu-dýrum-gæðingi.
Eitt sinn var Isleifur á ferö sunnan úr
Reykjavik og noröur i land. Sat hann þá á
milli. tveggja ungmeyja, sem báöar
gerðust bilveikar og syfjaðar, er á leið
feröina. Hölluðu þær sér brátt sin á hvora
öxl honum og sofnuöu. Þegar þær
vöknuöu haföi Isleifur sett saman þessa
vlsu:
Mér skal veröa minnisstætt,
meðan bilar hreyfa sig:
Hvaö þiö gátuö sofið sætt
svona báöar upp viö mig.
Eftir komu bilanna út um sveitir lands-
ins virtist Isleifi helzt lita út fyrir, aö
enginn fengist til aö fara neitt öðruvisi en I
bíl:
Burt frá heimsins harki og .skrll,
héöan mænir sálin þreytt.
En fái hún ekki fjr meö bll,
fer hún sjálfsagt ekki neitt.
Erfiöisvinna
Yfir bárur ágirndar
elligrár og slitinn,
reri árum rógburðar,
rann af hári svitinn.
Inga gamla.
Vorkenni ég veslings Ingu
aö veröa aö þagna I dau&anum.
Af tómri mælgis tilhneigingu
talar hún upp úr svefninum.
t kvennaskóla og dansskóla
Menntun þráði og meiri arö
— mörg eru ráö aö henda. —
Loksins þráöa liljan varö
lærö I báða enda.
Sagt er, að Steinn Steinarr hafi ein-
hverju sinni staöiö á Lækjartorgi um
kvöld. Þá sá hann Harald Sigurðsson,
blaöamann, ganga niöur Bankastræti
með kvenmann sér viö hliö. Skáldiö gat
ekki á neinn hátt unnt honum slikrar á-
nægju, sneri þvi I veg fyrir þau og hugöist
hertaka konuna frá Haraldi. En þeim viö-
skiptum lauk á þann sorglega hátt, aö
Steinn stóö einn sem fyrr, en Haraldur
fékk aö njóta fljóösins. Hraut þá Steini
þessi vlsa af munni:
Hýsi ég einn mitt hugarvil,
þvl hrundir engar þekki.
Sumir hafa sexappeal,
en sumir hafa þaö ekki.
Karl Isfeld var einn vetur I unglinga-
skóla hjá Arnóri Sigurjónssyni, áöur en
hann fór I. menntaskóla. Um vorið var
Karl I vinnu hjá Arnóri og unnu þeir einn
dag viö mótekju. Heitt var I veöri, en Karl
litiö gefinn fyrir likamlegt erfiöi. Þótti
Arnóri hann nokkuö blótsamur og geröi
honum af þvl tilefni upp orðin, þegar hann
kæmi til himnarlkis, á eftirfarandi hátt:
Karl er til himna kominn
að kanna hin heilögu vé:
— Hér er margt helviti skritiö
en hvar ætli andskotinn sé.
En Karl svaraði:
Þá svaraöi hilmir hæöa
og horföi til jaröar á ská:
— Þarftu að njósna um námskeiö hans
nýkominn Arnóri frá?
Fyrir meira en þrjátiu árum gaf
Gunnar Hafdal á Akureyri út ljóöabók,
sem hann kallaöi „Glæöur”. Á Akureyri
var einnig um þetta leyti. kunnur hag-
yröingur, Páll Vatnsdal, og höföu þeir
Hafdal löngum elt grátt silfur saman. —
Einhverju sinni kom upp eldur i Ibúö
Hafdals, og sögöu gárungarnir, að
kviknaö heföi I upplaginu af „Glæöum”.
Þá orti Pall þessa visu:
Af Glæðum titilblaöiö brann
— en brunniö gat ei meir,
þvl aö logar vinna ekki á
eldföstum leir.