Vikan - 03.05.1973, Blaðsíða 37

HnnmmHi
mTJOLBREYTT S
1 cÚHVAL !
3 GARDINUEFNAi
GLUGGIIUnL
Grensdsvegi 12 sími 36625
fimmtlu dalir. Veiztu, hvaö það
þýðir.
— Nei, hvað þýðir það?
— Það þýðir, að hluturinn, sem
um er að ræða hlýtur að vera tals-
vert verðmætur.
— Attu við, að hann sé fimmtiu
dala virði?
Trúlega fimm hundruð dala
virði.
— Hjálpi mér! Ekki gat mér
dottið það I hug.
— Þú skilur, að veðlánari lánar
aldrei meira en tlundapart af
raunverulegu verðmæti
hlutarins.
— Aldrei vissi ég það.
— Það er svo margt, sem þú
veizt ekki, elskan. Hlústaðu nú á.
Þar sem ekkert nafn og heimilis-
fang er á miðanum.......
— Já, en einhvernveginn hlýtur
að vera hægt að sjá, hver á þetta?
— Nei, alls ekki. Fólk fer oft
svona að. Það vill ekki láta neinn
vita, að það hafi farið til veð-
lánara. Það skammast sln fyrir
það.
— Þú heldur þá, að við megum
eiga miðann?
— Auðvitað. Við eigum hann
þegar.
— Þú átt við, að ég á hann,
sagði frú Bixby fastmælt. Ég fann
hann, hvort sem er.
— Góða min, hvaða máli skiptir
það? Aðalatriðið er, að nú getum
við hvenær sem er fariö og leyst
hann út með fimmtlu dölum.
Hvað segirðu um það?
— En gaman! Mér finnst þetta
afskaplega spennandi, einkum þó
þegar við höfum enga hugmynd
um, hvað þetta er. Það gæti verið
allt mögulegt, ekki satt, Cyril?
Allt hugsanlegt!
— Það gæti það vitanlega, en
trúlegast er, að það sé annaö-
hvort hringur eða úr.
— En væri það ekki dásamlegt,
ef það væri eitthvað virkilega
verðmætt? Ég á við eitthvað
virkilega gamalt eins og einhver
dýr vasi eða rómversk stytta?
— Það er aldrei að vita, hvað
það kann að vera, elskan mln. Við
verðum bara að blða átekta.
— Mér finnst þetta alveg stór-
kostlegt. Fáðu mér miðann og svo
ætla ég að skjótast þangaö I býtið
á mánúdaginn.
— Þaö er betra að ég geri þaö.
— Æ nei, lofðu mér heldur að
gera það.
— Ég held ekki. Ég get tekiö þaö
I leiðinni I vinnuna.
— Já, en ég á miðann! Lofðu
mér heldur aö fara, Cyril! Hvers-
vegna ættir þú að hafa alla á-
nægjuna af þessu?
— Þú þekkir ekki þessa veð-
lánara. elskan. Þú gætir hæglega
látið plata þig.
— Nei, það mundi ég aldrei
gera. Fáðu mér miðann!
— Og svo þarftu líka að hafa
fimmtíu dali, sagði hann bros-
andi. — Annars færðu ekki hlutinn
afhentan.
— Ég hef það, sagði hún ....
held ég.
— Ég vildi nú heldur sjá um
þetta sjálfur, ef þér er sama.
— Já, en ég fann hann, Cyril.
Ég á hann. Hvað sem þetta kann
aö vera, þá er það min eign, ekki
satt?
— Auðvitað er það þin eign,
elskan. Það er engin ástæöa til að
æsa sig upp út af því.
— Ég er ekki neitt æst. Bara
spennt.
— Þér hefur vlst ekki dottið I
hug, að þetta sé eitthvað, sem er
ætlaö karlmanni — til dæmis
vasaúr eða ermahnappar. Það
eru nú ekki konur einar, sem leita
til veðlánara, skilurðu. ./
— Ef svo er, þá færðu það I jóla-
gjöf, sagði frú Bixby og setti upp
göfugmennskusvip. — Mér er það
ekki nema ánægja. En ef þáð er
eitthvað handa konu, þá á ég það.
Er það samþykkt?
— Það er ekki nema sann-
gjarnt. En hversvegna kemurðu
ekki bara með mér þegar ég sæki
það?
Frú Bixby var að þvi komin að
samþykkja þetta, en áttaði sig á
siöustu stundu. Hana langaði
ekkert til þess að veðlánarinn
færi að heilsa henni sem gömlum
skiptavini, að manninum hennar
nærstöddum.
— Nei, sagði hún. — Ég held
ekki. Þú skilur, aö það er ennþá
meira spennandi að biða. Ég vona
bara, aö þetta sé ekki eitthvað
sem hvorugt okkar kærir sig um.
— Þetta er alveg rétt hjá þér.
Ef mér finnst það ekki fimmtiu
dala viröi, þá leysi ég þaö bara
alls ekki út.
— En þú sagðir, að það gæti
verið fimm hundruð dala virði.
— Það er ég lika viss um. Hafðu
engar áhyggjur.
— Ó, Cyril. Ég get varla beðiö
eftir þessu. Er það ekki
spennandi! %
— Jú, það er gaman að þvi,
sagði hann og, stakk miöanum i
vestisvasa sinn. — Vlst er gaman
að þvl.
Loksins kom mánudags-
mörguninn og eftir morgunverð
fylgdi frú Bixby manni slnum til
dyra og hjálpaöi honum I
frakkann.
— Leggðu nú ekki alltof hart að
þér, sagði hún.
— Nei, allt I lagi með það.
— Kemuröu heim klukkan sex?
— Það vona ég.
— Hefuröu þá nokkurn tima til
að fara til veðlánarans? spurði
hún.
— Þvi var ég alveg’ búinn að
gleyma. Ég ætla að taka bfl og
fara strax. Það er I leiöinni.
— Þú hefur vonandi ekki týnt
miðanum?
— Það vona ég ekki . ., sagði
hann og þreifaði I vestisvasanum.
— Nei, hér er hann.
— Og þú hefur nóga peninga?
— Já, þaö er vlst rétt þar um.
— Elskan mln, sagði hún og
lagaði á honum bindiö, sem
annars var I fullkomnu lagi. — Ef
þetta er eitthvað fallegt, sem þú
heldur að ég verði hrifin af, viltu
þá hringja til mln undir eins og þú
kemur á stofuna?
— Já, ef þú vilt.
— Þú skilur, ég er að vona, aö
þaö verði eitthvað handa þér,
Cyril. Ég vildi miklu heldur, að
það væri það en eitthvað handa
mér.
— Það er fallega hugsað af þér.
En nú verð ég að þjóta.
Klukkutima seinna, þegar
siminn hringdi, var fú Bixby þotin
yfir þvert gólfið áöur en fyrstu
hringingunni var lokiö.
— Ég náði I það, sagði hann.
— Gerðiröu það? Ó, Cyril, hvaö
var þaö svo? Var það eitthvaö
gott?
— Gott! sagði hann. — Það var
alveg stórkostlegt! Blddu bara
þangað til þú sérð það. Ég er viss
um, að það llöur yfir þig.
— Æ, segðu mér það fljótt,
elskan mln.
— Þú ert heppin . . .það ertu.
— Er það handa mér?
— Auðvitað er það handa þér.
Mig furðar bara mest á þvl, að
það skyldi ekki vera veðsett nema
fyrir fimmtiu dölum. Það hlýtur
einhver vitleysingur að hafa gert
það.
— Æ, vertu ekjd að halda mér
svona spenntri, Cyril. Ég þoli það
ekki.
— Þú veröur alveg brjáluö
þegar þú sérð það.
— Hvað er það?
— Gettu!
Frú Bixby þagnaöi. Faröu var-
lega, sagði hún við sjálfa sig. Nú
verðurðu að fara varlega.
— Hálsfesti? sagöi hún.
— Skakkt.
— Demantshringur?
18. TBI. VIKAN 37