Vikan - 19.07.1973, Blaðsíða 6

Frábær, ómöguleg, stórfenglegt listaverk,
ofboðslega klúr, stórviðburður... gagnrýnendur eru
aldeilis ekki á eitt sáttir i skrifum sinum um mest
umtöluðu kvikmynd ársins, Siðasta tangó i Paris
með Marlon Brando og Mariu Schneider i aðalhlut-
verkum. En hvað um það, þetta er mynd sem snert-
ir okkur öll, mynd um einmanaleika og um skort
fólks á hæfileikum til að ná hvert til annars. Við get-
um litið á hana sem leikræna frásögn af ást mið-
aldra manns og kornungrar stúlku. En leikstjórinn
Bertoulucci, sem einnig hefur skrifað söguna,
segir að með mynd sinni hafi hann viljað gera ljóð
um ástina.
Og ekki þurfa öll ljóð að vera fögur til að vera
sönn!
* m 0
Þau voru á sömu Ieiö, og hún
tók strax eftir honum, þar sem
hann gekk nokkru á undan henni.
Hokin mannvera i gulbrúnum
ullarfrakka. I fari hans var eitt-
hvert vonleysi, uppgjöf. Eins og
ekkert kæmi honum lengur viö.
Eins og hann heföi algjörlega
tapaö fótfestunni f tilverunni.
Hann tók ekki eftir henni þegar
hún gekk fram úr honum. Útlifaö
andlit hans var órakaö, og
örvænting skein úr augnaráöi
hans. Umhverfis hann iöaði Paris
af lifi. Umferöin geystist hjá.
Fólk á stööugu spani. öll þessi
stórborgarhljóö, sem hún elskaði,
vegna þess aö þau tilfteyröu
borginni hennar, var honum
sama um. Þegar lestin fór hjá
með skrölti sinu og hávaöa, tróö
hann fingrum I eyrun og öskraöi.
— Hvur djöfullinn! æpti hann,
og rödd hans bergmálaði
tómlega.
i ^rarts
Jeanne gaut til hans forvitnum
augunum. Hún vará lejö aö skoða
tóma Ibúö I Pasy. Ibúö handa
henni og Tom, sem hún átti aö
hitta eftir klukkutima á brautar-
stööinni. Hún var glöö og eftir-
væntingarfull. Hráslagalegur
vetrarmorguninn og dökkt illa-
þefjandi vatn Signu höföu engin
áhrif á hana. Ekkert gat spillt
góöu skapi hennar. Hún fann, aö
hún þráöi Tom, og hún naut þess
aö hugsa um heimili þeirra,
fyrsta sameiginlega heimili
þeirra.
Húsiö var gamalt og stóö viö
Rue Jules Verne. Hún stóö á
tröppunum og las handskrifaöa
auglýsinguna: Ibúö til leigu. Þá
mundi hún eftir því, að hún hafði
gleymt aö hringja til móöur
sinnar og flýtti sér til matsölu-
húss þar skammt frá. Þegar hún
haföi lokiö samtalinu, fór hún
aftur til tómu íbúðarlnnar. Hún
fékk lyklana hjá dyraverðinum,
og þegar hún var á leiöinni upp i
lyftunni var hún I bezta skapi.
Hún velti þvi fyrir sér, hvort
ibúðin væri viö hæfi hennar og
Tom.
Hún varð ekki strax vör viö
hann. 1 herberginu var hálfrokkiö
og loftþungt, og hún gekk yfir aö
glugganum og opnaöi hann til aö
hleypa inn ljósi og lofti. Sér til
furöu uppgötvaði hún,aö hún var I
kringlóttu herbergi, gamaldags
kringlóttu herbergi, sem ein-
hvern tima hlaut aö hafa veriö
fallegt. Nú var herbergiö illa
fariö og þakiö ryklagi, samt sem
áöur var auösætt, aö einhvern
tima... Allt f einu tók hún eftir
honum. Manni, sem sat saman-
hnipraöur á ofninum I hálfrökkr-
inu Meö andlitiö faliö i örmum sér
og hnén upp undir höku. Halló,
sagöi hún hræöslulega.
— Hver eruö þér? spuröi hún
og hörfaöi til baka. En þá
kannaðist hún viö hann. Það var
maðurinn á brúnni. Maöurinn,
sem stóö og grét á brúnni.
— Þér geröuð mér bilt viö,
sagöi hún rólega. Hvernig komust
þér inn?
— Gegnum dyrnar! Svar hans
var stutt og fráhrindandi. Hann
stóö hægt upp og byrjaði aö ganga
eiröarlaust um gólf. An nokkurs
áhuga á þvi sem fyrir augu bar
leit hún I kringum sig til aö sýnast
rannsakandi. Hún fann, aö hún
dróst aö honum á einhvern hátt,
þó hún væri enn dálitiö hrædd.
— Þaö færi ekki illa á aö hafa
hægindastólinn viö gluggann,
sagöi hún og staðnæmdist viö
arininn. Hún fann, aö hann vissi
jafnvel af henni og hún af
honum. En hann haföi greini-
lega engan áhuga á neins konar
samræöum.
6 VIKAN 29. TBL.