Vikan - 19.07.1973, Blaðsíða 35

kenndi hann, en siðan byrjar
þetta upp á nýtt. Við erum búin aö
yfirgefa ibúðina En nú byrjum
viö upp á nýtt af alvöru.
Hún sendi honum hræðslulegt
augnaráö. Botnaði ennþá ekki
neitt I neinu Hún herti á
göngunni. Utan ibúðarinnar
verkaði hann miklu glaðari,
opnari. Sjálfri fannst henni, að
hún væri bara upptekin. Vildi
hlaupa frá honum. Hlaupa frá
öllu sem veriö haföi á milli
þeirra. Eins og tilfinningar þeirra
þyldu ekki dagsbirtu. En þá
byrjaði hann aö segja frá sjálfum
sér, lífi, sinu, og hún hlustaöi
gegn vilja sinum. Vissi samtimis
I ráðaleysi sinu að þetta var
ekkert vit! öllu var lokið. Það iá
engin leið til baka. Þessi gamli
maöur við hlið hennar var ekki
Paul. Allt var ööru visi nú. Þau
gætu aldrei endurtekiö það sem
þau höfðu átt saman.
Samt sem áður fann Jeanne til
hjálparleysis. Réði ekki við
aöstæðurnar. Fylgdi bara með
eins og farangur, þegar Paul dró
hana með sér inn i geysistóran sal
með dansgólfi á stærð við stöðu-
vatn. Þau komu utan úr sólskin-
inu, inni I salnum var kalt og
ömurlegt. Á hinu stóra gólfi liöu
beinstifar mannverur meö
stirðnuð andlit um i tangodansi.
Jeanne virtist allt saman óraun-
verulegt, næstum viðbjóðslegt, og
þegar Paul hafði pantað kampa-
vin byrjaði hún að drekka eins og
hún ætti lífið aö leysa. Paul geröi
krampakénndar tilraunir til aö
vera skemmtilegur, fá hana til að
hlæja. Samt sem áöur vissi hann,
að hún var þegar runnin úr
greipum hans. En allt I einu var
ekkert mikilvægara i heiminum,
en að hún gæti skiiið, aö hann
hafði aðra hliö en þá, sem hún
hafði kynnzt i ibúöinni. Jeanne
skildi það og lét hann halda
áfram. Hún var laus úr álaga-
fjötrum. Hún skildi, að honum
var alvara, þegar hann sagðist
elska hana og vildi lifa með henni.
En hún fann, aö I þörf sinni fyrir
hvort annað höföu þau alveg
gengið fram hjá hvort öðru sem
manneskjur. Hún var þakklát
fyrir það, sem hann haföi veitt
henni. Nú virtist það bara tómt,
tjlgangslaust. Hún gat ekki
hugsað sérframtlöinameðþessum
manni i hinu sóðalega hóteli hans.
Hún tók þátt i leiknum, en fannst
einmanaleikinn meira yfirþyrm-
andi en nokkurn tima fyrr, og
neöan frá dansgólfinu barst dans-
músíkin innantóm og tilgangs-
laus. Hún 'drakk I botn. Paul
pantaði meira. Þau drukku sig
full. Bara þá stuttu stund, sem
Paul dr.ó hana niöur á dansgólfið
mitt meðal keppandi dans-
paranna, fann hún til þeirrar for-
vitni og barnaskapar sem hún
haföi fundið til áður meö honum.
Þau léku ennþá vel saman, en það
nægði ekki. Allt i einu varð
umhverfið ruddalegt. Þau yfir-
gáfu salinn, bæöi miður sin i
örvæntingu sinni.
Jeanne vissi, að hún var
drukkin og vildi fara heim. Bara
heim eins fljótt og hægt væri.
Heimilið með slnu öryggi,
mömmu, öllum minningunum um
pabba. Hún byrjaði aö hlaupa frá
Paul. Meö tárin rennandi niöur
kinnarnar hljóp hún götu eftir
götu. Óstööugum fótum og á
mörkum móöursýki náði hún -að
hliðinu. Paul var á hæla henni.
— Þessu er lokið, veinaði hún
að honum, en hann þrengdi sér á
eftir henni inn I ibúöina.
— Þessu ^r lokið. Ég ætla að
gifta mig...
En Paul botnaöi ekki neitt i
neinu. Hann hélt áfram að
grínast, umhverfður af áfenginu
og eltingarleiknum. Hann sá ekki,
aö hún var dauöhrædd. Aö hún
dró út skúffu I skattholinu og
greip skammbyssu föður sins.
Þegar Paul nálgaðist þrýsti
fingur hennar ósjálfrátt á
gikkinn. Hann var svo nálægt, aö
hann sá ekkert. Og hann hélt
ennþá, að þetta væri leikur.
— Hvernig viltu hafa hetju
þina, sagöi hann hlæjandi og
færði sig einu skrefi nær henni.
Ég elska þig. Nú vil ég vita, hvaö
þú heitir.
Hönd hennar var blýþung, og
allt umhverfis hana stóð kyrrt
— Jeanne, sagöi hún, og tárin
runnu stöðugt niður kinnar
hennar. Jeanne....
Með aðra höndina á handriðinu
gekk Paul hægttil verandarinnar.
Hann opnaði dyrnar og hleypti
inn fersku og dálitiö svölu lofti.
Steig út i glitrandi sólskiniö.
Fyrir neðan hann glitraöi á þak-
toppana.
— Börnin okkar, sagði hann,
börnin okkar munu minnast....
Jeanne stóð kyrr með skamm-
byssuna i hendinni. Likami
hennar skalf. Staröi ósjáandi út i
herbergiö.
— Ég veit ekki, hver hann var,
muldraöi hún æ ofan i æ við
sjálfa sig. Hann elti mig, reyndi
að nauðga mér, brjálæöingur...
ég veit ekki, hvaö hann hét... ég
veit ekki, hver hann var.. hann
hlýtur að hafa verið brjálaður
...og ég veit ekki, hvað hann hét.
Alice Cooper
Frh. af bls.27.
perur, 6.000 spegla, 23.000 öryggi
og eitthv. á annab hundrað litra
af gerviblóöi. Er útséö var um,
að þetta væri hægt, hvaö
tæknihliöina varðaði, var aðeins
eftir aö spyrja sjálfan sig
spurningarinnar: Getum viö gert
þetta? Höfum við til þess
likamlegan og sálrænan
styrkleika og er hægt að gera
þetta frá siöferðislegu sjónarmiöi
séð? Þessu svöruöu þeir játandi
og hálfu ári siðar lagöi Alice upp
meö nesti og nýja skó, eins og það
heitir vist I ævintýrunum.
Það, sem gerðist á þessum
hljómleikum, á örugglega eftir
að lifa i endurminningum
bandariskrar æsku um ókomin
ár, en það sem átti sér stað þess á
milli og aö mestu um borð i
þotunni, verður bezt lýst með
oröum Cooper sjálfs: „Þotan litur
út, eins og fljúgandi þriggja
mánaða orgra”.
En þaö var ekki alltaf ljúfum
móttökum fyrir að fara, þar sem
komið var vtð. Þegar Alice kom
tii Shrieveport I Louisiana, var
r;j«ttur út á flugvöll lögreglu-
stjóri fylkisins, þar sem hann til-
kynnti Alice I krafti slns háæru-
verðuga embættis, að hann
hefði heyrt um hænurnar, sem
hann heföi drepið á siðustu hljóm-
leikum og einnig um myndirnar,
sem hann læddi á milli fóta sér,
eins og þær væru ,,þú veizt hvað”
Ennfremur tók hann það skýrt
fram, að ef Alice svo mikiö sem
29. TBL. VIKAN 35