Vikan - 28.03.1974, Qupperneq 36

STEV
WONDER
Fyrir tól^ árum var komið með
tólf ára gamlan svartan dreng inn
á aðalskrifstofur Tamla Motown
hljómplötufyrirtækisins i Banda-
rikjunum. Hann var blindur og
hét Steveland Morris. Sá, sem
kom með hann; var Ronnie White
úr hljómsveit, sem hét Miracles.
Hann hélt, að stákurinn væri gott
efni og þótti nauðsynlegt að koma
honum á framfæri. Steveland
spilaði nokkur lög fyrir þá Tamla
Motown menn, og þeir urðu yfir
sig hrifnir, sérstaklega af lögum
sem strákurinn haföi samiö sjálf-
ur. beir voru ekkert að orðlengja
þetta og gerðu samning við Steve-
land Morris. Hann spilaði á fjöld-
ann allan af hljóðfærum og öll
léku þau jafnvel I höndunum á
honum. Tamla Motown, sem er
hljómplötufyrirtáeki • sérstaklega
ætlað fyrir svarta listamenn, gaf
fljótlega út litla plötu með strákn-
um, en þá hét hann ekki lengur
Steveland Morris. Steveland
Morris hljómaði ekki nógu lista-
mannslega, svo þeir ákváðu að
breyta nafninu. Faðir stráksins
hét Judkins að eftirnafni, en móð-
irin Hardaway. Hvers vegna
strákurinn hét þá Morris, sklldu
þeir aldrei og enginn hefur skilið
það ennþá. En nýja nafnið handa
Steveland Morris var STEVIE
WONDER.
Hann fæddist í Saginaw i Michi-
gan-fylki i Bandarikjunum þann
13. mai 1950. Hann var þriðji af
sex systkinum. Fjölskyldan flutti
til Detroit, þegar Stevie var á
unga aldrien þar var hann settur i
blindraskóla. Fyrsta hljóðfærið
. eignaðist hann mjög ungur og var
það silófónn, eins og þeir gerast
einfaldastir. Siðar fékk hann full-
komnari gerð af sflófón og tók siö-
an til við pianóiö. Hann varö
sjálfnuma á öll hljóðfæri og þótti
mikið undrabarn. Trommur voru
I miklu upp áhaldi hjá Stevie
strax á unga aldri og eftirfarandi
sögu hafði: Stevie eitt sinn aö
'.segja, þegar tekið var við hann
viötal nú nýlega.
„Ég gleymi þvi liklega aldréi,
þegar fjölskyldan fór eitt sinn i
smáútilegu. A staðnum var
hljómsveit, sem spilaði fyrir fólk-
ið. Ég sat nálægt hljómsveitinni
og lambdi borðiö f bak og fyrir i
"takt við tónlistina. Væntanlega
hafa þeir séð mig, þvi allt i einu
kallar einn þeirra i hljóðnemann.
— Heyrðu strákurinn þarna lem-
ur bara helviti góðan takt. Þá
kállaði trommuleikarinn á mig og
ég fékk að slá nokkra takta . á
trommurnar. Hann varð að halda
á mér, þvi ég var svo litill. Fólki
likaði þetta mjög vel og gaf mér
smápeninga, sem það lét á
trommurnar. Það voru bæöi
papplrsseölar og mynt. Myntin
skipti mig mestu, þvi ég heyrði
glingrið I henni þegar hún snerti
trommurnar”.
Eftir þetta fékk hann trommur i
jólagjöf I nokkur ár, en þaö voru
bara venjulegar barnatrommur.
Og að kvöldi jóladags voru báðir
botnarnir úr. Strákurinn var þaö
sem þeir kalla á ensku „heavy
drummer”, þótt hann hafi alltaf i
byrjun spilað öfugu megin á
trommurnar. Hann gat eðlilega
ekki séö, hvað ætti að snúa upp og
hvað niöur. Það kom svo að þvi,
að hann eignaðist almennilega
sneriltrommu. Hún var gjöf frá
Lions-klúbbi, sem veitti blindum
börnum hjálp. Þannig rak hvert
atvikiö á annað i lifi Steveland,
Morris, öll eitthvað tengd tónlist.
Það var óhjákvæmilegt, — hann
fæddist snillingur.
Það eru nú tólf ár siðan Stevie
Wonderlék inn á sina fyrstu plötu
fyrir Tamla Motown. Tólf ár er
langur timi, og þau hafa ýmist
liðið hægt og bltandi eöa hrein-
lega stokkið i burtu. En eitt árið