Vikan - 16.05.1974, Blaðsíða 42

Sendum gegn póstkröfu um allt land.
Klapparstíg 37.
Mikið úrval af sloppa-
settum, einnig margar
gerðir af sloppum.
Fjölbreytt litayal.
Orkideur handa Emiliu
Framhald af bls. 33
ann, i staö þess að fara með „dis-
ina” á sýninguna.
Nemendurnir, sem allt fundu á
sér, voru reglulega kvikindislegir
þennan morgun. Eftir nokkra
stund fór Emilia að kvarta yfir
höfuðverk, fékk annan kennara til
að kenna fyrir sig og fór heirri til
að gráta. Framtiðardraumar
hennar voru skyndilega að engu
orðnir. Hún gekk framhjá gróður-
húsinu, án þess að lita þangað
inn, hellti sherrii i glás og tók það
með sér i rúmið.
A hádegi var dyrabjöllunni
hringt. Oti fyrir stóð Harry i
Harris-tweed jakkanum sinum,
loðnari en nokkru sinni fyrr. Við
hliðina á honum var hár, þrekinn
maður i brúnum fötum og i hend-
inni hélt hann á hatti sinum.
„Sæl Emilia”, sagði Harry
glaðlega og starði á niðurlútt, tár-
vott andlit Emiliu. „Ég er hérna
með vin þinn, sem langar til að
hitta þig”.
Emilia starði á þá báða og
ókunni maðurinn rétti fram hönd-
ina: „Ég eri Tanner. Hiram P.
Tanner. Við höfum skrifazt á um
nokkurt skeið. Um orkidour. Eða
ert þú ekki Emilia Dingle. sem
ræktar orkideur9" — og það var
eins og vottur ai kimni i rödd
hans, þott andlitið væri alvarlegt.
Emilia stóð kyrr um stund, orð-
laus, og yfir ahdlitið breiddist
roði. Siðan lyfti hún hendinni og
fann hvernig tekið var i hana, hún
hrist og henni siöan sleppt.
llun hrökklaðisi altur á bak inn i
ganginn og þegar hún rakst á
simann stamaði hún:: „Komið
inn fyrir — komdu inn Harry,
herra Tanner, gjörðu svo vel.
Ég... ég...”
„Ég má ekki vera að þvi að
stoppa”, sagði Harry. „Ég fylgdi
vini okkar, þvi ég átti leiö hér
framhjá. Hann er kominn til að
dæma orkideurnar. En þú veizt
áreiðanlega allt um það. Kem eft-
ir korter, Tanner”. Og hann var
rokinn.
Hin tvö stóðu eftiy i ganginum
og Emilia kófsvitnaði, meðan hún
reyndi að muna eitthvað af þvi,
sem hún hafði skrifað i bréfunum.
Allt i einu sagöi hún byrst: „Mér
finnst þú hoföir getað sagt mé'r
satt Alian timann, sem við höfum
skrifnzt hof ée haldið að þú
værir húu en það eruö þér alls
ekki".
Hun var svo reiö aö höfuðverk-
urinn hvarf á svipstundu, augun
skutu gneistum og hýn gleymdi
alveg feimninni.
„Ég er leiður yfir þessu
Emilia. En ég sagöi aldrei hvort
ég væri eða væri ekki hún — og
það er staðreynd að ég er það
ekki. Mér virtist á bréfum þinum
að þú.... aö þú hefðir þörf fyrir að
tala við einhvern. Og mér þótti
svo gaman að fá bréfin frá þér.
Vertu ekki vond, ég bit þig tæp-
lega. Eigum við ekki aö vera vin-
ir?” Og hann rétti aftur fram
höndina.
Nú gat Emilia ekki stillt sig um
að hlæja'. Skemmtilegur náungi.
Og þetta var allt henni aö kenna.
Hiram P. hló lika og þarna stóðu
þau, tveir vinir, tengdir böndum
blómanna.
„En hvað sem öðru liður”,
sagði Hiram, er þaú gengu inn i
stofuna, „hvað kom fyrir
keppnisblómið þitt? Þú sagðir i
siðasta bréfi —ég var næstum bú-
inn að senda skeyti til að aðvara
þig —að þú ætlaðir að taka Harry
i gegn og hirða fyrstu verölaunin,
eða þannig skildi ég þaö. Ég get
ekki séð aö minnzt sé á þig i bækl-
ingnum. Hvernig liggur eiginlega
i þessu?”
Emilia sagði honum frá öllu
saman. „Komdu nú og sjáðu
hana. Hún er það þrjóskasta, sem
ég hef á ævinni fyrirhitt. Eigin-
lega ætti hún að fá fyrstu verð-
laun fyrir þrjósku. Og ég er alveg
viss um að hún hefði sópað til sin
verðlaununum, ef hún hefði bara
viljað reyna”.
Þau foru inn i gróðurhúsið. 1
hinum enda gróðurhússins blasti
„Doogalook-disin” við þeim á
stalli sinum og efsta blómið var
næstum útsprungið.
Fegurðin var ólýsanleg.
Orkidean, bleik og dumbrauð,
krónublöðin ljósgræn með græn-
um æðum. Hún átti engan sinn
lika — á þvi lék enginn vafi.
Þegar Emilia var farin að róast
og Hiram hafði jafnað sig eftir
hrifninguna yfir að sjá þetta
sjaldgæfa en undurfagra orkideu-
afbrigði, settust þau niður og
rædduum duttlunga fegurðardisa
á borð við „Doogalook”.
Þegar Harry kom seint og um
siðir að sækja Tanner, voru þau
niðursokkin i að ræða flestar hlið-
ar orkideuræktunar — og það lék
enginn vafi á þvi að þau áttu
margt sameiginlegt
Tanner hitti Emiliu rétt sem
snöggvast daginn eftir, eftir að
fylkisstjórinn haföi opnáð blóma-
sýninguna.
„Emilia, ég kem aftur áður en
„Doogalook disin” fer að fölna”,
sagði hann. „Ég þarf að vera
dómari á þremur eða fjórum öðr-
um sýningum, og ég verð að
skreppa heim i næstu viku. En ég
mun koma, þvi ég þarf að ræða
dálitið viö þig, það er aö segja ef
ég má koma og heimsækja þig.
Má ég það, Emilia?”
Mánuði siöar kom hann aftúr og
„Doogalook-disin” var enn i
blóma og stórkostleg á að lita.
Hann stóð nokkra stund fyrir
framan blómið, fullur aðdáunar.
Siðan sneri hann sér að Emiliu og
sagði: „Sumar orkideur eru eins
og sumt fólk, skapmiklar og
blómstra seint. Þær eru seinar að
taka viö sér, en þegar þær hafa
gert það eru þær svo sannarlega
þess virði, að eftir þeim sé tekið”.
Emilia vissi alveg hvað hann
átti við.
Brúðkaupið varö brúökaup árs-
ins og Emilia var hrifandi á að
lita, þegar hún gekk inn klrkju-
gólfið með systurdætur sinar sem
brúöarmeyjar. Hún leit út fyril'
aö vera að minnsta kosti 10 árum
yngri en Samantha og Eva.
Nemendur Emiliu biðu á
kirkjutröppunum. „En hvað þú
ert fin...” hvisluðu þeir, um leið
og þeir dreifðu hrisgrjónum og
marglitum pappirslengjum yfir