Vikan - 13.06.1974, Síða 6

að finna tlma til sjálfstæðrar
starfsemi.
— Svo er eitt, sem er að verða
æ rikari þáttur i starfsemi þessa
húss, og það er upplýsingastarf-
semi. Þaö eru svo margir, bæði
hér og á hinum Norðurlöndunum,
sem vita ekkert, hvert þeir eiga
að snúa sér með sin erindi, og
Norræna húsið gegnir sifellt
stærra hlutverki sem tengiliður I
málum af öllu tagi. Ég er ánægð
með þá þróun.
— Hvaða þættir eru það annars
i starfsemi Norræna hússins, sem
þér finnst helzt þurfa upp-
byggingar við?
— Þetta þróast allt ákaflega
eðlilega, og ég er t.d. ánægð með
rekstur bókasafnsins, sem er vel
sótt, miöað við það, að þarna eru
eingöngu erlendar bækur á boð-
stólum. Hins vegar er mikið ógert
I hljómplötusafninu, það er mjög
tilviljanakennt, hvað þar hefur
lent, enda hefur það að mestu
byggzt upp á gjöfum. Annars hef
ég mestan áhuga á þvi að auka
listkynningu landanna á rr.illi,
eins og ég minntist á áðan.
— Þú óttast þá liklega ekki, að
þetta hús skorti verkefni á næst-
unni.
— Alls ekki.
— Telurðu grundvöll fyrir
rekstri fleiri slikra húsa á
Norðurlöndum?
— Vissulega. Þaöer nú ákveðið
aö reisa menningarmiðstöð af
þessu tagi I Þórshöfn í Færeyjum
og hefur verið rætt um að gera
svo I höfuðborgum allra land-
anna. Þar er ég þó ekki á sama
máli. Helsinki hefur að visu sér-
stöðu vegna tungumálaerfiðleika,
en á milli Oslóar, Kaupmanna-
hafnar og Stokkhólms er svo
mikiö menningarsamband, að ég
tel ekki brýna þörf á að bapta þar
um. Hins vegar get ég hugsað
mér svona menningarstarfsemi
noröar f þessum löndum, t.d. i
Tromsö, Luleí og fleiri slikum
stöðum, sem búa viö meiri
einangrun og sambandsörðug-
leika.
Það er gaman að tala við Maj-
Britt Imnander. Hún er ákaflega
hógvær i tali og finleg i fram-
komu, en þaö leynir sér ekki, að
hún hefur fastmótaðar skoðanir á
þvi, sem við ræðum, og ég hef það
á tilfinningunni, að hún kunni að
stjórna, án þess að þess verði of
mikiö vart. Ég reyndi mikiö að fá
álithennar á Islendingum, en hún
var svolitið varasöm.
— Mér likar vel viö Islendinga,
að öðrum kosti væri ekki gott að
vera hér.
— Eitthvað hlýtur aö vera frá-
brugöið i eðlisfari tslendinga og
Svia. Geturðu ekki skammað
okkur fyrir eitthvað?
— Þarf ég þess? Jæja, Svium
finnst reyndar erfitt að sætta sig
við óáreiðanleika íslendinga.
Þeir svara oft ekki bréfum, og
það er ekki hægt að treysta þvl,
að þeir geri hlutina á þann veg
eða á þeim tima, sem þeir hafa
lofað. Þegar á aö framkvæma
eitthvaö, þá eru málin rædd,
haldnir fundir, nefndir skipaðar,
en ekkert íramKvæmt — fyrr en
skyndilega, að allt á að gerast i
einu.
— Ég þykist reyndar vita skýr-
inguna á þessu. Eðli tslendinga
mótast af veðurfarinu. Þeir alast
upp viö það frá blautu barnsbeini,
hvað áætlanir vilja oft fara út um
þúfur vegna ytri aðstæðna. Þeir
áætla ferðalag, en svo bregst
veðrið, og þeir hætta við að fara.
Svo skln sól I heiði einn morgun-
inn, og þá drifa þeir sig af stað.
Þessi framkvæmdamáti færist
siðan yfir á flest svið þjóðfélags-
ins.
— Hefur þetta valdið þér óþæg-
indum i starfi?
— Nei, þvi aö þegar maður einu
sinni veit þetta og skilur það, þá
er bara að haga sér eftir þvi.
Maöur þarf að reka mikið á eftir,
og þaö sem gildir er að vita við
hvern þarf að tala, og þegar
maöur hefur komizt að þvi, er
m.álið einfalt, miklu einfaldara en
t.d. i Sviþjóð. Þar er flóknara
kerfi og erfiðara aiT komast aö
þeim, sem ræður málunum. Ct-
gáfufyrirtækið, sem ég vann hjá,
er gott dæmi um það. Það var
raunar hluti af öðru stærra
fyrirtæki, og forstjóra þess sá ég
næstum aldrei og vissi varla,
hver stjórnaði hverju. Það gat
reynzt erfitt að koma hug-
myndum i framkvæmd, þær áttu
það til að stoppa einhvers staðar i
völundarhúsi fyrirtækisins, og ég
vissi aldrei, hvar þær stoppuðu.
Hér er allt minna i sniðum, og
mér finnst siður en svo erfiðara
aö fá hlutum framgengt, þrátt
fyrir þessa annmarka, sem ég
nefndi áðan.
— Hvað tekur við, þegar þú
hættir hér?
— Ég er ennþá i leyfi frá starfi
minu hjá bókaútgáfunni, og lik-
lega fer ég aftur þangað. Ég get
lika hugsað mér að kenna, og það
er svo margt hægt að gera.
— Hvers heldurðu, að þú saknir
helzt héðan?
Maj-Britt verður litið út um
gluggann út I rokið og rigninguna.
—Ekki veðurfarsins, segir hún og
brosir hógværlega að vanda, —en
kannski hreina loftsins. Nei, það
þýðir ekki að ætla sér-að telja upp
allt, sem ég mun sakna héðan,
þaö er svo margt, starfið, fólkið,
sem ég hef kynnzt. Það verður
erfitt að kveðja.
Meðan á samtali okkar stóð,
leysti Maj-Britt úr ýmsum
málum, leigði samkomusalinn
undir norskan útvarpsþátt, skipu-
lagði heimsókn ungs Færeyings
til hússins og þar fram eftir
götunum. Og viö höfðum ekki fyrr
kvaözt frammi i anddyrinu en
hún var umkringd fólki, sem
þurfti að leita hennar ráða. Hún
þarf vist ekki að kvarta um
aðgerðarleysi.
K.H,
6 VIKAN 24. TBL.