Vikan - 13.06.1974, Síða 15

HEIMSOKN
TERESU
L
*/'■■■•..
ísaga byggð á sönnum atburðum
':i4
M ieftir, MargretJ^e Hold
rrf..................

Þetta hljóð virtist
vera frá mörgum
mönnum, sem
töluðu samtimis,
varð stöðugt hærra
og nú sá hún að
dymar á forstof-
unni stóðu opnar i
hálfa gátt. Hún sá
stórt ljósker með
brigðulu ljósi. Hver
var þama á ferð?
Hvers vegna hafði
ekki verið kallað á
hana?
þeir allir að vera samferöa til
þrettándaveizlunnar.
Teresa gekk fram og aftur og
hlustaði á storminn, sem fór stöð-
ugt vaxandi. Hún starði á þreif-
andi bylinn fyrir utan gluggann.
Gert hafði verið ráð fyrir, að
Rudólf og gestir hans sigldu aftur
fyrir flóann, en hún vonaði, að
þeir hefðu heldur valið land-
veginn.
Hver sleðinn á fætur öðrum
stanzaöi fyrir utan dyrnar, gest-
irnir gengu inn þaktir snjó, stöpp-
uðu af sér og voru móðir og
másandi. Allir töluðu um óveörið
og hversu erfitt hefði verið að
komast, enda þótt þeir byggju i
nágrenninu.
Ótti Teresu jókst, og allir
reyndu aö róa hana með þvi, að
Rúdólf og gestir hans væru
áreiöanlega á leiðinni landveginn
og þess vegna ekki von, að þeir
kæmu strax. Verið gat, að þeir
heföu orðið að leita sér skjóls á
einhverjum bæ og dveljast þar
um nóttina, ef óveðrinu slotaði
ekki. Það var ekkert að óttast,
sögðu þeir.
En ekkert af þessu róaöi
Teresu. Henni hafði þótt það mjög
miður, að hann skyldi fara. Hún
gat ekki þolaö að vera ein eins og
hún var á sig komin, og hann
hafði lofað henni að koma eins
fljótt aftur og hann gæti. Þeim
þótti ósegjanlega vænt hvoru um
annaö.
Seinna um kvöldið sátu gest-
irnir til borðs og átu og drukku, en
aldrei náðist nein hátiða-
stemning. Pétur gamli reyndi
árangurslaust að gera að gamni
slnu, en ótti Teresu hafði áhrif á
gestina. Hún hafði enga ró i
sinum beinum. Augu hennar voru
vot af tárum, sem hún þorði ekki
aö gráta.
— Teresa, kallaði tengdafaðir
hennar. — Seztu hérna hjá mér
andartak.
En Teresa gekk hljóðlaust út úr
stofunni.
Cti i myrkum ganginum fengu
tilfinningar hennar útrás. Hún
kreppti hnefana, lagði enniö á
kalda útidyrahurðina og sagði
lágt:
— Hjálpið honum. Hjálpið
honum.
Skyndilega fannst henni hún
heyra hljóð fyrir utan. Meö
erfiðismunum tók hún þungu
hurðarslána frá, og lagði báðar
hendur á iskalt járnhandfangið til
þess að ýta þvi niður. Það var
ekki auðvelt, þvi að stormurinn
þrýsti stöðugt á dyrnar og likt og
spennti þær fastar. Þá féll flökt-
andi ljós á hendur hennar, sem
héldu fast við læsinguna. Hún leit
undrandi upp og þarna i breiðum
eikarstiganum sem lá upp á
loftið, gekk ókunn kona i gráum
klæðurh hægt i áttina til hennar.
Konan var með kertastjaka i
hendi og sitt hár hennar féll laust
um axlir hennar. Teresa fann
hræðilegan kulda læsast um sig
alla. Það var eins og blóðið væri
frosið i æðum hennar og hjarta
hennar stanzaði af hræðslu. í
sama mund hrukku útidyrnar
upp, hið svera járnhandfang skall
i hnakkann á henni, og hún féll
blóöug á gólfið.
Þá nótt fæddijst afi. Teresa
náði sér aldrei til fulls eftir þetta,
og upp á fyrstu hæð vildi hún
aldrei fara.
Morguninn eftir kom bóndi
nokkur með þær fréttir, að fundizt
hefði hálfdrukknaður og stif-
frosinn maður á ströndinni
nokkrum milum sunnar. Það var
einn af frændunum. Þegar hann
kom aftur til sjálfs sin, sagði
hann, að þeir hefðu lagt af stað
yfir flóann snemma eftir hádegið,
og þá hefði rokiö ekki verið svo
mikið. Það snjóaöi þó stöðugt og
brátt komust þeir að raun um, að
þá hafði rekið suður á bóginn.
Veðrið tók að versna og fyrr en
varði var komið fárviðri. Hvað
eftir annað voru þeir komnir all
nærri ströndinni, en engin tök
voru á að ná landi. Myrkrið skall
á. Timum saman börðust þeir
fyrir lífi sinu á litla bátnum.
Aðframkomnir af þreytu og vos-
búð gáfust þeir loks upp og
skömmu siðar hreif alda bátinn
með sér. Hann vissi ekkert um
félaga sina.
Hér endaði barónessan frásögn
sina og leit upp.
En Rudolf, spurði Alice. —
Fannst hann aldrei?
— Löngu seinna fundust hann
og frændur hans á litlum hólma
fyrir sunnan herragarðinn, þar
sem kvikfé var sett á beit yfir
sumartimann. Hann hlýtur að
hafa bjargað þeim báðum i land,
þvi að þeir voru ósyndir. Þeir
höfðu reynt að gera sér skjól úr
brotnum bátnum. Þeir höfðu
einnig reynt að kveikja bál, mátti
sjá, en þeir höfðu ekki fengiö þaö
til að loga. Þeir létust holdvotir i
snjónum og kuldanum.
— Hræðilegt, tautaði Alice. —
En hvers vegna varð hún svona
hrædd viö gráklæddu konuna?
Hún ætlaði aöeins að hjálD»
henni.
Framhald á bls. 37
24. TBL. VIKAN 15