Vikan - 13.06.1974, Blaðsíða 22

sina og einu sinni stóran krystals-
vasa. Bertie hló, faömaöi hana aö
sér og sagöi aö hún væri hraust-
leika kvenmaöur.
Hann kom oft i heimsókn til
hennar, eftir aö striöiö brauzt út,
kom yfirleitt, þegar hann átti fri.
Og hún baö hann um aö kenna sér
*aö fara meö alvöru skotvopn.
En þá hló hann ekki. Þetta voru
lika voöalegir tímar og þaö var
ekkert skemmtilegt viö þaö, aö
frænka hans, sem var oröin miö-
aldra, skyldi vilja læra aö fara
meö skotvopn. Þaö gat veriö, aö
hún þyrfti á þvi aö halda.
Hann var reyndar i heimsókn
hjá henni, þegar hann féll. Hann
haföi komiö I leyfi um helgi, án
þess aö hún ætti von á honum.
Hann haföi fariö úr einkennisbún-
ingnum og tekiö aö sér aö leysa
, vin sinn af verði við brunavörzlu,
en þessi vinur hans var lasinn. Þá
um nóttina varö hann fyrir
sprengju og dó strax.
Hún haföi gefiö fötin hans. Þaö
var tilgangslaust aö geyma þau:
Bertie var dáinn, hann kæmi
aldrei aftur. En hún haföi geymt
byssuna hans, haföi ekki einu
sinni afhent hana yfirvöldunum,
þegar auglýst var eftir öllum
skotvopnum. Hún gat ekki hugsaö
sér aö láta af hendi byssuna hans
Berties... henni fannst eins og þaö
væri hluti af honum sjálfum.
Og nú ætlaði hún aö frelsa Letty
og Tibby, einmitt meö byssunni
hans Berties.
Hún tók til mat og drykk handa
Tibby og læsti hann svo inni i her-
berginu. Hann var öruggari þar,
heldur en ef hann heföi verið, ef
hann gengi laus. Ef eitthvað færi
úrskeiöis... og hún kæmi ekki aft-
ur... Leigjendurnir myndu heyra
til hans, svo hann yröi varla lengi
innilokaöur.
Hún stakk hlaöinni skamm-
byssunni niöur á botn I gömlu inn-
kaupatöskunni sinni. Svo læddist
hún hljóölega til dyra, fór út og
læsti á eftir sér.
Bill var aö koma smágeröri
fjööur fyrir i nýju útgáfunni af
kengúru, sem átti aö hoppa i
hringi. Hann var i versta skapi.
Dorrie King opnaöi dyrnar og
kom méö tebolla handa honum.
Hún brosti glaðlega til hans og tók
óhreina bollann af boröinu hans
og gekk svo raulandi út aftur.
En hvorki brosið eöa rauliö var
sannfærandi. Hún var fölleit og
þaö var ekki laust viö aö augu
hennar væru rauörend.
Það var svo sem ekki óeölilegt,
þar sem litla systir hennar lá á
sjúkrahúsi, illa haldin eftir árás-
ina. En Dorrie hafði oft veriö út-
grátin, áöur en Shirley varö fyrir
árásinni. Hún haföi veriö fölleit
og uppstökk i marga daga. En
hún brosti glaðlega og reyndi aö
láta lita svo út, sem hún væri kát.
Bill kunni vel við þessa stúlku, en
honum var ljóst, að það amaöi
eitthvað að henni.
Della var heldur ekki sjálfri sér
lik. A siðasta sólarhring, haföi
þessi duglega og skemmtilega
kona, sem stjórnaöi fyrirtækinu
af slikri prýöi, veriö taugaóstyrk.
Hún varð aö neita sér til hins ýtr-
asta, til að geta sinnt störfum sin-
um. Og eftir að hún hafði talað viö
þennan mann i simanum, var hún
náföl og óttaslegin að sjá.
— En hvað kemur þetta mér
viö, tautaöi Bill i hljóöi og setti frá
sér bollann. Hann væri horfinn
héðan, úr þessu umhverfi, eftir
nokkra mánuði. Della, Dorrie og
gamla konan, ungfrú Potter
væru þá liklega búnar að leysa
vandamál sin og Beth myndi
örugglega hitta einhvern snotran
mann, sem hefði alla sina limi i
lagi og heföi bæöi hetjulund og
sjálfstjórn tilaö bera. Jæja, hann
ætlaöi aö minnsta kosti, aö ganga
frá þessari kengúru og fara svo út
og fá sér hressingu á knæpunni.
David Slade stóö i dyragætt-
inni. Hann gat varla trúaö þvi,
sem komiö haföi fyrir.
Hann hafði veriö svo miöur sin,
að hann ætlaöi helzt aö láta sem
hann heyrði ekki i dyrabjöllunni,
en samt staulast hann fram til að
opna. Og þar stóð...
Þaö gat ekki veriö, aö þetta
heföi verið Tommy, þaö gat ekki
veriö hans eigin sonur. Hann
haföi lifaö i hálfgeröum draumi
siöustu daga, og þetta hlaut aö
vera einn af þeim draumum. Þaö
var ekki fyrr en drengurinn var
kominn inn i lyftuna, aö honum
var ljóst, að þetta haföi raunveru-
lega veriö Tommy. Það var aö
visu auðvelt, aö imynda sér aö
maður hefði séö sitt af hverju, en
fótatak var annars eðlis.
David var viss um, aö þaö hafði
verið hans eigin sonur, sem haföi
komiö til hans. 1 eigin persónu.
Til að biðja um hjálp. Og svo
hafði hann muldraö eitthvað, um
að faðir hans kæröi sig ekki um
hann, snúiö sér viö og hraðað sér
að lyftunni.
David ætlaöi aö ganga nokkur
skref, en var næstum búinn aö
missa jafnvægiö og varð að styöja
sig við dyrastafinn. Ef hann gæti
hert sig upp, þá gæti hann
kannski elthann. En aö elta hann,
væri það sama og aö hitta Dellu
og Della mátti alls ekki sjá hann i
þessu ástandi.
Hann hugsaði, aö liklega væri
bezt að fara i kalt steypibað, en
svo fannst honum aö þaö gæti
verið of hættulegt. Hann fór þvi
og bjó til sterkt kaffi.
Hann staulaðist inn i stofuna,
lyfti upp simtólinu og valdi núm-
er. Þegar rödd svaraöi, sagði
hann: — Heyröu mig... ég neyðist
til aö fara svolitiö. Þaö er mjög
áriöandi — Já, ég er alveg meö
sjálfum mér og mér er ljóst i
hvaöa ástandi ég er, en ég verö aö
fara, þú veröur aö gefa mér eitt-
hvaö... Ég veit þaö vel, ég lofa þvi
að aka ekki bílnum, ég tek leigu-
bil. En I guös bænum, flýttu þér
og gefðu mér eitthvaö.
Þegar Della var búin aö taka
við kjötbeinunum af ungfrú Pott-
er, fór hún inn I vinnusalinn, til að
biðja Bill um aö slökkva ljósin og
ganga frá, áöur en hann færi
heim. Ungfrú Jenny leit i kring-
um sig, en svo smeygði hún sér
inn i snyrtiherbergi stúlkn-
anna.Enginn hafði séö til hennar
og snyrtiherbergið var mann-
laust.
Hún leit i kringum sig. Þarna
hafði allt veriö lagfært, siðan
Nick Hedley haföi byrjaö starf-
semi sina þarna, fyrir mörgum
árum. Þá haföi hann aðeins
nokkrar stúlkur og nokkrar gaml-
ar saumavélar. Hún mundi þaö,
eins og þaö heföi veriö i gær....
Fyrstu árin haföi hún stundum
hjálpað til þarna, sérstaklega i
jólaönnunum. Nick hafði beðiö
hana að koma, til aö gefa stúlkun-
um te, tvisvar á dag.
1 einu horni snyrtiherbergisins
voru dyr, sem lágu niður i kjall-
arann. Hún opnaöi þær. Bak við
dyrnar var litill stigapallur og
þar voru rafmagnsmælarnir, al-
veg eins og i gamla daga.
Jenny settist i efsta stigaþrepið
og beiö. Vinnutima var ekki lokið
ennþá og það myndu liöa nokkrar
minútur, þangað til Bill kæmi til
að slökkva ljósin og læsa aðaldyr-
unum.
Aætlun hennar var langt frá þvi
að vera örugg. Þetta voru ekki
annað en getgátur, en hún vonaði
að það að þetta gæti gengið vel.
Hún hefði kannski ekki átt aö fara
svona út, án þess aö segja Letty
frá þvi. Það heföi ekki verið erfitt
að búa til einhverja sögu til aö róa
hana. Að visu var hún ekki viss
um, að drengurinn héldi þarna til
og væri i felum i verksmiðjunni.
Ef svo var ekki, þá var þetta til-
tæki hennar til einskis.
Henni haföi veriö ljóst frá upp-
hafi, aö drengurinn hélt til
einhversstaöar I nágrenninu.
Hann kom og fór, svo fljótt og það
var eins og hann vissi upp á hár,
hvaöa ibúar götunnar tóku sér
fyrir hendur.
Þaö voru ennþá nokkur hús, þar
sem áður haföi veriö Lilac Street
og Orchard Street, þar sem hætt
haföi veriö viö niöurrifsstarfið,
vegna þess aö þaö var annaö sem
sat fyrir.
En svo hafi hún tekið eftir
lónni.
Hún vissi hvaöan þessi ló kom,
hún vissi að þessi ló kom úr loð-
efnunum, sem notuö voru i leik-
föngin. Hún vissi aö stúlkurnar i
verksmiðjunni hötuöu þessa 'ló,
vegna þess að það var ill mögu-
legt, að losna við hana, Hún sett-
ist alls staöar i fötin þeirra og það
var varla hægt að bursta hana I
burtu.
TONKA LEIKFÖNG
Leitið ekki langt yfir skammt.
Vanti yður leikföng, þá leysum við vandann.
úrvalið hvergi meira.
Sendum i póstkröfu samdægurs.
LEIKFANGAHtJSH),
Skólavörðustíg 10/ sími 14806.
22 VIKAN 24. TBL.