Vikan - 11.09.1975, Síða 21

beygði sig og sneri aftur inn í
borðstofuna. Cesare heyrði hann
taka saman diskana.
Ilena hallaði sér fram á við og
hellti i bollana. Hann horfði á
hana. A einhvern undarlegan hátt
fann hann vellíðan streyma um
sig. Hann var værðarfullur. Þetta
var það góða við hana. Á milli
þeirra var engin þörf fyrir láta-
læti. Þau skildu hvort annað. Það
var einn af kostunum við að vera
evrópumaöur.
Hún rétti kaffibollann i áttina tii
hans. „Sykur?”
Hann hristi höfuðið og tók við
honum. Hann dreypti á kaffinu.
örlítið beiskt espressokaffið
bragðaöist vel i munni hans.
„Þú ert mjög þögull i kvöld,
mon cher,” sagði hún á frönsku.
„Ég er þreyttur,” svaraði hann
á sömu tungu. „Ég hefi verið
mjög önnum kafinn.”
Hún kom yfir til hans og settist
við hlið hans. Hún strauk honum
mjúklega um ennið. „Sjáðu
bara, sagði húi bliðlega. „Það
var gott aö ég skyldi ákveða að
við borðuðum heima i kvöld, ekki
satt?”
Hann kinkaði kolli. Strokur
hennar voru afskaplega róandi.
„Við skulum fara snemma i
háttinn,” hélt hún áfram. „Ég
skal sjá til þes að þú fáir góða
hvild. Ég skal gæta min að vekja
þig ekki. Ég skal láta fara afar
litið fyrir mér i rúminu.”
Hann opnaði augun og leit á
hana. „A morgun skulum við
verða þér úti um herbergi hér á
hótelinu.”
„Það er engin nauðsyn þess,”
sagði hún i flýti. Hún strauk
honum enn um ennið. „Þessi ibúð
er afar þægileg. Hér er nóg rúm.”
Hann brosti. „Amerikanar eru
öðru visi, Ilena. Það veistu. Það
er betra ef þú færð herbergi.”
Hún kyssti hann létt. „Allt i
lagi. Hvað, sem þú vilt,”
Hann dreypti á kaffinu. Tonio
kom inn i stofuna. „Er nokkuð
fleira, sem ég get gert fyrir yður,
yðar göfgi?” spurði hann.
„Nei, þakka þér fyrir, Tonio.
Góða nótt,” svaraði Cesare.
„Góða nótt, yðar göfgi.” Hann
sneri sér að Ilenu. „Góða nótt,
barónessa.” Hann hneigði sig.
„Góða nótt, Tonio.” Hún brosti
og horfði á eftir smávöxnum
þjóninum út úr stofunni. Hún
sneri sér aftur að Cesare og hellti
aftur i bollann hans. „Það var
eitt, sem ég var að hugsa um,”
sagði hún. „Ekki getum við borð-
að heima á hverju kvöldi.”
Bros fór að færast yfir varir
hans. Hann vissi hvers var að
vænta. Hönd hans lagði af stað
niður i vasann. „Auðvitað,” sagði
hann. „Hvað vantar þig mikið?”
Andlit hennar varð hugsandi
um stund. „Fyrst ég er að fara að
vinna fyrir þig, þá hæfir að ég fái
svolitið greitt fyrirfram af laun-
um minum.”
Hann kinkaði kolli, enn bros-
andi. „Alveg sjálfsagt. Það er
alltaf gert.”
Hún brosti. „Gott. Mér verður
strax léttara. Láttu mig hafa eitt
þúsund, nei, haföu það heldur tvö
þúsund. Þú getur dregið það frá
kaupinu minu.”
„Tvö þúsund dollara?” Hann
var furðu lostinn á svipinn.
Hún kinkaði alvarlega kolli.
„Ég skal reyna að láta það duga.
Ég skal gera mitt ýtrasta.”
„Hvað ætlarðu að kaupa?”
braust fram af vörum hans.
„Dior tiskuhúsið?”
„Vertu ekki að gera að gamni
þinu, Cesare,” sagði hún. „Þú
ætlast þó ekki til að ég gangi i
þessum fötum?”
Hann fór að hlæja. Þetta var
alveg fáránlegt. Hún bar greini-
lega alls ekkert skynbragð á pen-
inga. „Jæja, allt i lagi. Ég skal
skrifa handa þér ávisun,” sagði
hann.
Hann gekk yfir að litla borðinu
og skrifaöi ávisun, sem hann sið-
an færði henni. „Þetta ætti að
nægja,” sagði hann og rétti henni.
Hún tók við henni af honum og
lagði hana á kaffiborðið. Hún
hljóðaði upp á tvöþúsund og
fimmhundruð dollara. Hún leit
upp á hann. Skyndilega kenndi
hún sárt i brjósti um hann. Hann
var svo undarlegur, kvalinn mað-
ur. Hún rétti hendina út eftir hon-
um og dró hann niður á sófann við
hlið sér.
„Þakka þér, Cesare,” sagði
hún blitt.
Augnaráð hans var dapurlegt.
„Það var ekkert,” svaraði hann.
„Við verðum hvort sem er að
standa saman. Við erum siðustu
leifar deyjandi menningar.”
„Talaðu ekki svona,” sagði hún
i flýti. „Þú færð allt til að hljóma
svo vonlaust.”
Hann leit á hana, og i augum
hans sá hún tómleika fánýtisins.
Einhver óskiljanleg hryggð svall i
brjósti hennar. Hún kyssti hann
og hönd hennar féll niður á læriö á
honum. Fingurnir fundu snöggt
viðbragð vöðvanna er hún snerti
hann. Hún þrýsti fastar.
„Komdu,” sagði hún bliðlega.
Innra með henni tók undarleg
móðurhneigö að gera vart við sig.
Hann var kvalinn lfkt og faðir
hennar var kvalinn. „Ég skal
hjálpa þér að hvilast.”
Um þetta eitt var hún viss. Hún
vissi allt um það, að láta mann
gleyma. Og láta sjálfa sig lika
gleyma.
— 0 —
Big Dutch, sem var að horfa út
um afturrúðuna á dollaragrininu,
sem stöðvað hafði verið nálægt
horninu, sá þau koma út úr E1
Morokko. „Ræstu bilinn,” sagði
hann við ökumanninn.
Hávaxinn dyravörðurinn veif-
aði leigubil. Big Dutch sá Ilenu
segja eitthvað við Cesare. Cesare
brosti og hristi höfuðið við dyra-
verðinum. Þau sneru sér við og
lögðu af stað gangandi upp göt-
una i áttina frá honum.
Hann bölvaöi reiðilega. Fjögur
kvöld i röð höfðu þeir orðið að gef-
ast upp vegna þess að þau höfðu
tekið leigubil. „Þau ætla að
ganga,” sagði hann. „Farðu upp
Fimmtugasta og þriðja. Við skul-
um reyna að ná þeim á Lexington
Avenue.”
En þegar þeir beygðu i noröur
inn á Lexington og æddu i átt að
horninu, þá runnu þeir rétt fram
hjá þeim. Ilena og Cesare voru
hinum megin á götunni og voru
Lettera
32
Hin sigilda vél fyrir heimiliö og skóla.
olivetti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGÖTU SÍMI 28511.
Valentine
Valentine
vélin, sem nemandinn óskar sér.
olivetti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGÖTU SíAAI 28511.
Studb
45
Hin fullkomna ferðavél
olivetti
SKRIFSTOFUTÆKNI H.F.
TRYGGVAGÖTU SÍMI 28511.
37. TBL. VIKAN 21