Vikan - 11.09.1975, Síða 28

STOLT
JETTARINNAR
— Og svo komstu til mln, Jan-
ey, sagði ég. — Hvers vegna?
— Það er út af bréfinu, sagði
hún.
Hún fálmaði niður i svolitla
tuðru, sem hún hélt á og dró upp
innsiglað bréf.
— Ungfrú Feyella bað mig að
færa yöur þetta bréf, frú. Hún
fékk mér það um
kvöldið....kvöldið, sem hún fór á
hestinum. Hún vakti mig og þá
var hún komin I reiðföt.
Ég rauf innsiglið.
,,Ég verö ekki á lifi, þegar þú
færö þetta bréf. Ég hata þig og
fyrirllt, en ég býst við að þú
veröir búin að fá nóg. Þegar þú
lest þetta bréf.
Og hvað við kemur þessum
manni, sem þú ert gift, þá hefur
hann þurft að myrða svínið hann
bróður sinn, eða gert sitt til að
hann væri myrtur. Það er senni-
legt aö leigumorðingjar séu auð-
fengnir á Jamaica. Faðir þinn
var með honum, svo hann hefur
sennilega veriö myrtur um leiö.
Þú ert sennilega hissa á þvi, að
Benedict skyldi giftast þér? Ég
skal segja þér það. Hann kvæntist
þér af sömu ástæðu og hann flýtti
sér I burtu frá Jamaica með þig,
— tilað fyrirbyggja að þú færir að
grennslast eftir þvi hvernig faðir
þinn lét llfið. Hann var ákveðinn i
þvt, að þú skyldir ekki fara aftur
til Jamaica og kvæntist þér til að
koma I veg fyrir það. Það gat
hann sem eiginmaður þinn.
Það sorglega er, að ég á enga
aðra ósk heitari en að fá að elska
Benedict og njóta ástar hans. En
þvi meira sem ég legg mig fram,
þvl svlvirðilegri er hann I minn
garð. Ég get ekki afborið það
lengur.
Það er komið fram yfir miö-
nætti, ég er búin að drekka
drjúgt af koniaki föður mlns og er
búinn að hlaöa eina tvlhleypu
hans. Ég fæ þernu minni þetta
bréf, svo ætla ég að rlða yfir að
Mallion og skjóta þennan mann,
sem hefur eyðilagt fyrir mér lifið.
Seinna skotið ætla ég sjálfri mér.
Feyella.”
Ég gat bókstaflega ekki skilið
þetta. Feyella var sennilega látin,
en ég var sannarlega ekki ekkja.
Eitthvað hafði farið úrskeiðis. En
það eina sem mér datt 1 hug, það
var að fá stúlkuna til að þegja.
— Viltu ekki verða herbergis-
þerna mln, Janey. Viltu ekki
þjóna mér eins dyggilega og þú
hefur þjónað ungfrú Feyellu. Og
svoer eitt, sem þú veröur að gera
um fram allt, þú verður að
gleyma þvl að þú færðir mér
þetta bréf. Mundu það. Skiluröu
hvað ég er að segja?
A hverju kvöldi gekk ég niður
aö ströndinni fyrir neðan kastala-
veggina, niður að sjávarmálinu,
og beið þar eins lengi og ég þorði,
með hringinn frá Benedict i lófan-
um, vafinn inn i bréf, og beið —
beið eftir upplýsingum frá þess-
um manngarmi.
Og loksins kom Pollitt.
— Ertu að leita að mér, frú
min?
— Ég kom með þetta handa þér,
sagði ég hraðmælt.
Hann rétti strax fram höndina
til að hrifsa hringinn, en ég kippti
að mér höndinni.
— Þú verður að vinna fyrir
þessu fyrst, Pollitt. Ég varð sjálf
undrandi yfir þvi hve ákveðin ég
var.
— Ég býst við að ég sé búinn að
vinna fyrir þessu. Hann glotti og
hallaði undir flatt. — Leitaðirðu
ekki þar sem ég sagði þér, frú?
— Jú, ég gerði það, hvislaði ég.
— Jæja,sagði hann, — þá veistu
hvar hún er niðurkomin og hvað
kom fyrir ungfrú Feyellu.
— Það var hann, hann, sem þú
ert gift... og Prendergast og
kerlingin hans.
Ég stóð á öndinni; nú var ég bú-
in að fá svör við svo mörgu, sem
hafði haldið fyrir mér vöku að
undanförnu.
Ég sagði: — Ég vil fá að vita
meira og þá færðu hringinn. 1
fyrsta sinn sem við hittumst,
kallaðir þú á eftir mér, aö þú
hefðir ákæru á hendur mannin-
um mínum, sem gæti sent hann
beint I gálgann....
— Aha! Það var einhver villi-
mannsleg sigurvissa i rödd
hans.— Ég bjóst svo sem við þvi,
aö það yrði ekki langt þangað til
þú spyrðir um þetta, frú min.
— Segðu mér það þá, sagði ég I
skipandi tón.
Hann þagði. Og svo sagöi hann:
— Við áttum dóttur. Einfaldan
vesaling. Hún fór að vinna i
kastalanum. Hún var þar ekki
lengur en einn mánuð. Ég minnist
þess alltaf, þegar Prendergast
hyskið kom með hana i vagnin-
um. Þessi svarthærði djöfull, sem
þú ert gift, hafði nauögað henni,
reynt að koma fram sinum illa
vilja við þetta vesalings barn.
— Við vissum eiginlega aldrei
hvað hafði skeð, hélt hann áfram.
— En telpan var ekki annaö en
leyfar af mannlegri veru. Hún
varð aldrei söm og áður. Hþn liföi
af kaldan veturinn, en svo fékk
hún þennan hræðilega hósta og
rakt sumarið gerði út af við hana.
— Og ætlarðu að telja mér trú
um að maöurinn minn hafi gert
þetta? stundi ég.
— Spurðu Prendergasthjónin,
svaraði hann.. — Það var
Prendergast, sem kom með hana
og sagði að maðurinn þinn hefði
ráöist að henni, þegar hún var ein
og að það hafi aðeins verið öskrin
Ihenni, sem björguðu henniog frá
gub má vita hverju.
Hugur minn var ein hringiða. —
En þetta er ofboðslegt! Sagðirðu
ekki yfirvöldunum frá þessu?
— Hver hefði trúað mér og kon-
unni minni? sagði hann. — Ég
veitað ég sagðist geta sent mann-
inn þinn á gálgann, en það var
bara kokhreysti. Það myndi eng-
inn, hvorki yfirvöld eða neinn
annar, trúa orðum mínum, sér-
staklega þegar hinir voldugu Tre-
vallionbræður áttu i hlut.
— Svo þú gerðir ekki neitt?
— Við tókum við peningum og
þögðum.
— Peningum? Það lá við að ég
æpti. — Ætlarðu að segja mér að
maðurinn minn hafi mútað þér
með peningum, til að þegja?
Hann kinkaði kolli.. — Ég man
að Predergast kom með hálfa
gíneu, þegar hann kom með
stúlkuna, sagði hann. — Svo hef
ég fengið eina eða tvær flórinur,
þegar ég haf farið til kastalans
siðan. Það var bara slðast, þegar
ég lenti á manninum þln-
um, að hann barði mig með
svipunni. Ég reikna með að hann
þykist vera búinn aö greiða nóg
fyrir llf vesalings barnsins mins.
Ég flýtti mér að fá honum
hringinn, fegin að losa mig við
þessa gjöf frá Benedict. Svo tók
ég til fótanna og hljóp upp klett-
inn, en lenti þá I fanginu á Robert
Vyner. Ég þrýsti mér upp að hon-
um og reyndi aö kæfa ekkasogin.
Hann reyndi ab róa mig og hélt
mér fast I örmum sér.
— En hve þér eruð góöur við
mig, sagði ég og þurrkaði af mér
tárin með vasaklút. — Og ég sem
varla þekki yður.
— Það er nú það, sem mér þykir
slæmt, frú Trevallion, það er satt.
En ef ég gæti orðiö að einhverju
liöi....
— Hvers vegna ættuð þér aö
gera yður ómak mln vegna, hafa
áhyggjur af vandræðum mlnum?
— Sennilega vegna þess að ég
dáist að yður og virði yöur. Ég dái
yöur meira en nokkra aðra
konu, sem ég hefi kynnst um
ævina. Viltu nú ekki segja mér
hvað amar að þér, Joanna?
Ég sagði honum alla söguna.
Ég byrjaði á þvi þegar við
bjuggum á Roswithiel, sagði hon-
um frá þvi er við komum til
Mallion og svo þessu einkennilega
brúðkaupi okkar Benedicts. Hann
hlustaði á mig, með svo miklum
áhuga, að ég dró ekkert undan.
Það var ekki fyrr en ég fór að
segja honum frá siðustu hroll-
vekjunni, að hann fann sig
knúöa, til að leggja fyrir mig
spumingu.
— Þetta bréf frá Feyellu
Mapollion, sagði hann. — Var það
ábyggilega frá henni? Geymirðu
bréfið?
— Nei, ég brenndi það, sagði ég.
— Ég þorði ekki að geyma það,
en það var ábyggilega frá Fey-
ellu. Ég þekkti rithöndina.
— Hefur það aldrei hvarflað að
þér, að herra Trevallion hafi
myrt föður þinn og sinn eigin
bróður, eða staðið á bak við það,
fyrr en þú fékkst þelta bréf?
— Nei.
Robert baðaði út höndunum,
eins og sigri hrósandi. — Jæja,
sagði hann, — við verðum þá að
snúa okkur að þvi að hrekja þessi
ósannindi, er það ekki? Við getum
sagt okkur það sjálf, að þetta er
ekki ennað en brjálæðiskenndar
ásakanir frá taugaveiklaðri konu,
sem einskis svifst, þegar hún fær
ekki vilja sinum framgengt; hún
er þá reiðubúin til að gera allt til
að hefna sin.
— En bréfið breytir öllu, benti
ég honum á. — Áður en hún
skrifaöi bréfið, gat litið svo út, að
hún hafi drepið sig vegna Bene-
dicts, en eftir að hafa lesið bréfið,
vitum við að hún kom hingað i
þeim tilgangi að myrða Benedict.
Og það mistókst. Ég andvarpaöi.
— Svo annað hvort hefur hann
drepið hana I sjálfsvörn, sagði ég,
— eöa þá að hún hefur.séð að allt
var misheppnaö og fyrirfariö sér
sjálf fyrir framan hann.
Hann kinkaði kolli. — Já, en
hvern kostinn viltu þú taka, Jo-
anna?
— Ef ég á aö trúa þvi, að Bene-
dict hafi myrt bróður sinn I þeim
tilgangi að verða húsbóndi á
Mallion, og föður minn, vegna
þess að hann var meö Saul þá
stundina, sagði ég, — verð ég llka
aö trúa svívirðilegri framkomu
hans við dóttur Pollitts. Og ef
hann hefur getaö framkvæmt alla
þessa hræðilegu hluti, þá hefur
hann lika getað myrt Feyellu,
28 VIKAN 37. TBL.