Vikan

Tölublað

Vikan - 30.09.1976, Blaðsíða 20

Vikan - 30.09.1976, Blaðsíða 20
HELEN MACINNES SNARA FUGL- JIRMNS „Hélstu að faðir þinn myndi fást til þess að snúa aftur?” „Nei, auðvitað ekki. Ekki eftir að hann var búinn að missa alla von um að lýðræði yrði komið á. Hann snýr ekki aftur. Hvers vegna hefði ég annars átt að taka með mér minnisbækur hans. Ég sagði Jiri ekki frá þeim. Ég þáði það sem hann bauð mér og ég ætla að efna minn hluta samkomulagsins.” „En þegar faðir þinn nú neitar að snúa aftur, hvað þá?” „Jiri minntist ekkert á þann möguleika.” „Hvað þá?” endurtók hann. „Ég ætla að dveljast hjá föður mínum og hafa hægt um mig. Og þegar bókin hans er komin út, þá verður það ef til vill of seint fyrir Jiri að gera nokkuð í málinu. Þá getum við bæði skriðið úr felum og lifað eðlilegu lifi.” Hún leit á hann þarna í myrkrinu og var full óvissu. „Væri þetta ekki hugsanlegt?” „Jú, en þetta eru ekki áætlanir, heldur vonir.” „Og Jiri er með sínar eigin áætlanir,” sagði hún hægt og mundi eftir orðum Davids. „Mínar vonir gegn áætlunum hans.” Hún hló ankannalega. „Ég hélt því væri öfugt farið,” bætti hún við og rödd hennar nálgaðist hvísl. „En snúum okkur aftur að sím- talinu,” sagði hann stuttur i spuna. „Hvað var sagt meira?” „Aðeins það að þeir myndu finna okkur hvert sem við færum, alveg eir-.s og þeir höfðu fundið okkur í Graz. En ég átti ekki að vera hrædd. Þetta var aðeins gert í öryggisskyni.” Hún dró djúpt til sin andann. „Hljóðið í þeim var eins og hjá Ludvik, þegar hann ók mér til Óperunnar i morgun.” Jæja, guði sé lof, þá trúði hún þeim ekki, hugsaði David. Ótti hennar hafði bent til þess. „Þekkt- irðu röddina i símanum?” „Nei, en maðurinn talaði tékk- nesku.” „Bliður á manninn og vingjarn- legur?” „Já.” Já, það þarf víst ekki að efast um það, hugsaði David. „Simtaiið kom utan af flugvelli. Kannski var maðurinn nýkominn frá Vín." „Vildirðu þess vegna fara undir tins svo hann næði ekki að komast til hótelsins?" ,,Já, það skaðaði þó alitaf ekki,” sagði David. Það vóru of mörg vafaatriði til þess að hann gæti gefið ákveðnara svar. Maðurinn gat hafa komið á hótelið í þann mund, sem þau voru að fara. En ef til vUl hafði hann farið inn í bílskúrinn til þess að athuga Chryslerinn og fullvissa sig um, að þau væru enn i Graz. Honum hefur ef til vill þótt það öruggara heldur en að sitja inni i kaffistofunni eða fylgjast með þeim í anddyrinu. Eða ef til vill hafði maðurinn ekið beinustu leið til Lienz úr því að hann vissi svona gjörla um ferðir þeirra. „En því tölum við alltaf um einn mann? Þeir geta verið fleiri.” „Áttu við mennina tvo, sem ég mætti i stiganum hjá Alois?” „Myndirðu þekkja þá aftur?” „Ég...ég veit það ekki. Ég sá þá aðeins út undan mér. Ég þrýsti mér upp að veggnum og leit ekki nákvæmlega á þá. Ég vonaði bara að þeir myndu ekki veita mér neina sérstaka athygli.” „Við skulum stansa í næstu borg. Við þurfum að taka meira bensín og þú getur lagað þig til.” „Það eróþarfi...” „Við stönsum,” sagði hann. „Og mig langar til þess að þú lítir á tvær ljósmyndir við góða birtu. Og i þetta sinn skaitu muna eftir andlitunum.” „Á mönnunum tveim?” „Já, það er eins gott að ljúka því af, áður en við komum til Lienz.” „Verða þeirþar?” „Ég veit það ekki.” En ef ekki þeir, þá einhverjir aðrir. Það eitt var víst. „Varstu spurð um hvert ferðinni væri heitið?” „Já.” „Og þú sagðir...?” „Ég sagði ekki neitt.” ,,Minntist hann á Lienz?” „Nei.” En svo skaut óþægilegri hugsun upp i kolli hennar. „David, trúirðu mér ekki? Ég hef sagt þér allt.” „Allt, Irina?” „Allt, sem máli skiptir.” En ef til vill var ýmislegt, sem ekki virtist mikilvægt i augum Irinu, algjört lífsspursmál fyrir hana. Hann lét þó svar hennar nægja og spurði einskis frekar. Rödd hennar bar það með sér, að hún var örþreytt. Á morgun, hugsaði hann, þegar hún verður búin að ná góðum svefni, þá spyr ég hana nánar út í þetta. Ég ætla að fá hana til þess að segja mér frá Jiri, hvemig hann hafi nálgast hana og hvers vegna hann leyfði henni að flýja. Þjóðvegurinn lá nú meðfram stóru vatni. Á við og dreif sáust ljós i gluggum og í kringum húsin voru stórir garðar, sem lógu niður að vatninu. Þetta voru liklega sumarbústaðir og þarna sat fólk og horfði á sjónvarpið og hugsaði um bátsferð morgundagsins. Við hinn enda vatnsins birtist ljóshaf. Þetta var ferðamannabær og þar yrði stöðugur straumur fólks og sægur bíla. „Við stönsum þarna,” sagði David. Siðan fékk hann aðra hugdettu. „Og gistum þar í nótt.” „En förum ekki til Lienz?” „Því þá það?” Jo yrði þar ef til vill, en Krieger myndi hringja til hennar í fyrramálið eins og um var rætt og segja henni að halda áfram til Merano. Krieger ætlaði hvort sem var ekki að hitta hann í Lienz. „Við erum komin hundrað og fimm mílur frá Graz og það er alveg nóg. Finnst þér ekki?” „Jú, en Jo bíður okkar og hún er alein. Hún verður áhyggjufull. Þau verða öll áhyggjufull.” „Ég læt Hugh McCulloch vita, að við séum heil á húfi.” „Ætlarðu að segja honum, hvar við verðum í nótt?” „Nei, það fær enginn að vita nema ég ogþú.” Hún hló. „Æ, David, þú ruglar þau öll í ríminu og þar ó meðal Jiri. Þú veist vonandi hvað þú ert að gera? Þetta er mannrán, en ég var einmitt vöruð við sliku. En þetta er ekki samkvæmt fyrirskipun Krieg- ers, erþað?” „Nei, en hefurðu nokkuð við þetta að athuga?” Þau óku nú inn i bæinn. Framundan var fallegt torg, en þar umhverfis stóðu lágreist hús og skrifstofubyggingar. Á hægri hönd var vegurinn sem ló til Lienz. David beygði til vinstri inn í aðalgötuna. Þar var allt í fullum gangi og bæjarbúar í óða önn að laða til sín aura ferðamanna. Þó var þar ekki sami skrum- eða rjóma- tertublærinn eins og í Las Vegas. Þetta var ekki heldur sælustaður fyrir hippa. Allt virtist svo notalegt ljúft og glaðvært, skemmtun á millistéttarvísu. En umfram allt virtist þetta öruggur staður. Þarna var þessi venjulegi hópur eldri hjóna, en ungar stúlkur og sólbrún- ir karlmenn voru í meirihluta. í fjarlægð heyrðist leikin sigild jass- tónlist. „Nei, ég hef ekkert við þetta að athuga,” sagði hún. Ljósadýrðin umlék þau og hann sá nú greini- lega framan í hana. Hún virtist hafa yngst um sextán ór. Jafnvel brosið var það sama og hann mundi eftir. „Enda er það um seinan.” Þau voru komin götuna ó enda og fóru inn um stórt hlið. Þar fyrir innan var stór bakgarður. Ferstrend hús byrgðu sýnina að öðrum húsum og götum. „Settu nöglina i austurriskt hótel og í ljós kemur kastali,” sagði hann og brosti. En jafnvel þótt þetta væri fyrrverandi kastali, þá var staðurinn viðkunnanlegur. Á þessari stundu fannst David allt viðkunnanlegt. Hann ók upp að litlu húsi innan við hliðið. Þar var urmull bíla. Alls staðar var fólk ó gangi að dóst að rósabeðunum. „Hér tekur enginn eftir okkur,” sagði hann og drap á bílnum. „Ég vildi óska að þú næmir mig á brott fyrir fullt og allt. Aðeins þú og ég David, engir aðrir. Rétt eins og hér áður fyrr. ” Já, brosið var hið sama og sömu- leiðis augun. Hún fór nú ekki lengur undan i flæmingi. „Manstu...” sagði hún hikandi. En þegar hún hjúfraði sig upp að honum, var ekkert hik ó henni lengur. „Já, ég man allt saman,” sagði hann. 20 VIKAN 40. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.