Vikan - 30.09.1976, Blaðsíða 31

— Ert þú hamingjusöm ?
— Hamingjusöm? svaraði hún og
hló.
Honum líkaði það ekki.
— Hvað er svona skemmtilegt?
spurði hann.
Rósa hugsaði sig um áður en
hún svaraði. Hann vonaði, að hún
myndi hlæja og svara, að auðvitað
væri hún afar hamingjusöm með
honum, en í staðinn sagði hún:
— Ég skil þetta ekki. Fólk talar
um hamingju og óhamingju, hef-
ur mörg orð um, að konur séu
svona og menn svona og allt það
líka. . .
— Líka hvað? spurði hann.
— Nei, það er bara svo skrýtið,
sagði hún. Rósa kom ekki orðum
að skilningi sínum á lífinu, hinni
botnlausu hræðslu og endalausa
kviða. Vörubilar drápu fólk,
sprengjur féllu á gamla menn, og
stríðið hélt áfram endalaust.
Kvöldin, sem hann var að heiman,
grét hún tímunum saman án þess
að vita af hverju, grét bara og
starði á eyðilegginguna í
borginni, sem alltaf var myrkvuð
af því að það var stríð.
I fyrstu hafði Jimmie notið
þess að rabba við hana um allt og
ekkert, nú var hún næstum alltaf
alvarleg. Hún spurði hann
spjörunum úr um ævi hans, líka
barnæsku hans.
— Því viltu vita þetta? spurði
hann þver og ófús.
Henni sárnaði.
— Maður vill þekkja vel þann
sem maður elskar.
Honum fannst því hann verða
að svara, en gerði það stuttlega og
eins fáum orðum og hægt var,
aldrei með ánægju. Venjulega
sagði hann bara já eða nei, eða
„Ekki sem verst“.
— Af hverju viltu ekki segja mér
af sjálfum þér? spurði hún hissa.
Hann svaraði, að hann gæti vel
sagt henni allt, sem hún vildi vita,
en þó líkaði honum það ekki.
— Það er snjallt .sagði hún og
meinti það.
— Eg reyndi oftar en einu sinni
gefa mig fram, en þeir vildu mig
ekki. Hann hélt áfram:
— Þú hefur einkennilegar
skoðanir. Þú talar eins og friðar-
sinni, og það er ekki rétt, þegar
við eigum í styrjöld.
— Friðarsinni! hrópaði hún
ergileg. Hver leyfir þér að nota
svona orð? Ég er hvorki eitt eða
annað.
— Þú verður að fara varlega
Rósa. Ef þú talar svona, heldur
fólk, að þú sért á móti stríði. Það
hljótast vandræði af slíku.
— Já, en ég er á móti stríði og
hef aldrei sagt annað.
— Rósa, þú. . .
— Haltu þér saman. Mér býður
við þér. Býður við öllum. Þið talið
bara og talið, og í þinginu sérðu
herra hitt og herra þetta sitja og
tala og tala, svo að þeir heyra ekki
eigin hugsanir. Enginn veit neitt,
en allir láta sem þeir viti. . . Láttu
mig vera, ég vil ekki hlusta á þig.
Hann settist rólega og horfði á
hana. Hánn þekkti ekki þessa
Rósu. Sjálfur var hann hálfgerður
kjaftaskur. honunt fannst gaman
að slá um sig með fínum orðum og
slagorðum ur blöðum og kvik-
myndum. En Rósa, sem ekki hafði
mikinn orðaforða, hafði sínar
eigin hugmyndir og hélt fast við
þær. Af því að hann átti auðvelt
með að tjá sig, reyndi hún líka af
og til hans vegna, af því að hún
elskaði hann. Tímunum saman
sat hún við gluggann með blað.
„Stríðið heldur áfram“, las hún.
„Stríðið eyðileggur heimili
okkar". Hún leit upp starandi
augnaráði. Þessi fyrirsögn átti við
hana, Rósu. Hún las um hjóna-
bönd og skilnaði. En það var ekki
eins og það ætti við um hana, svo
að hún gafst upp á að reyna að
skilja.
Það leið ekki á löngu, þar til
þau fóru að ergja hvort annað á
ný — hún var alltaf svo alvarleg.
Hún spurði hann um fortíð hans
og reyndi að komast að þvi, af
hverju þeir höfðu ekki viljað taka
hann í herinn. Hann vildi ekki
svara, en að lokum brast hann
þolinmæðina og sagði:
— Eg er með magasár, ef þú
þarft endilega að vita það.
— Nú, sagði hún. Hvers vegna
hefur þú ekki sagt mér það? Eg
hef þá ekki gefið þér rétt fæði
eða. . .
— Rósa, viltu vera svo góð að
gleyma þessu. Ræðum þetta ekki
meira.
Næsta kvöld bauð hún honum
mjólkurvelling og sagði: — Þetta
er gott í maga. Hann rauk upp.
— 1 siðasta sinn Rósa, ég vil
ekki heyra á þetta minnst. En
þegar hann sá, að varir hennar
titruðu, sagði hann:
— Ekki taka þetta svona nærri
þér, Rósa. Eg veit, að þú vilt vel,
en mér fellur það bara ekki, ekki
meira um það.
Almáttugur, hugsaði hann, ég á
tvær konur, ekki eina. . .
Næsta kvöld endurtók þetta
sig. Hún bar fram sjúkrafæðu, og
hann reiddist. Það endaði með
þvi, að hann stóð á fætur og fór.
Hann skellti hurðinni á eftir sér.
A barnum hitti hann Perlu.
— Hvernig er það eiginlega
með þig í dag? sagði hún í gríni
en það var sönn meðaumkvun í
augum hennar. . . Þetta fór í
taugarnar á honum.
— Kvenfólk, sagði hann og setti
glasið harkalega frá sér.
— Það kostar þig varla nein
ósköp að sýna meiri kurteisi,
sagði Perla snúðugt.
— Það kostar þig varla nein
ósköp að láta mig í friði, hermdi
hann eftir henni og fór.
Þegar hann var kominn út sá
hann eftir því að hafa verið svona
önugur. Hann hafði þekkt Perlu
lengi og vissi, að henni féll vel við
hann. Hún vissi bæði um konuna
hans og Rósu, án þess að það
skipti hana nokkru máli. Perla
var í rauninni reglulega aðlað-
andi og — hann flýtti sér inn
aftur og sagði snöggt:
— Fyrirgefðu Perla, ég meinti
ekkert með þessu. Án þess að bíða
svars fór hann aftur og beina leið
heim. Kona hans leit upp frá
saumunum og sagði stuttlega:
— Hvað er þér á höndum?
— Ekki neitt.
Hann settist, tók dagblað og lét
sem hann læsi. Þau voru ekki
fjandsamleg lengur hvort við
annað, það var langt síðan þau
komust af því stigi. Það hún
virtist ekki veita honum neina
athygli var léttir eftir allt um-
stangið í Rósu undanfarið.
— Langar þig í matarbita?
sagði hún að stundu liðinni.
— Ja, hvað ertu með? Hann
hugsaði með viðbjóði til mjólkur-
vellingsins hennar Rósu.
— Þú finnur eitthvað sjálfur,
sagði hún kærulaus.
Skömmu seinna kom hann inn
með ost, brauð og pickles á diski.
Hún leit á diskinn, en sagði ekk-
ert. Eftir smá stund spurði hann
hæðnislega:
— Ætlarðu ekki að segja mér,
að ég megi ekki borða súrt?
— Mér er alveg sama, sagði
hún. Langi þig til að drepa þig á
mat, þá gerðu svo vel. Þau skelli-
hlógu bæði. Litlu seinna spurði
hún:
— Verður þú hér í nótt?
— Ef þú hefur ekkert á móti
þvi.
40. TBL. VIKAN 31