Vikan - 10.03.1977, Blaðsíða 12

f eldhúskróknum
Það er kvöld. Börnin
sofnuð, bóndinn farinn á
fund og ég sest niður til að
slappa af. Eins og svo oft
áður, lít ég í huganum yfir
liðinn dag til að sjá, hverju ég
hafi nú áorkað. Og eins og
svo oft áður, er dagsverkið
hvergi sjáanlegt. Óloknum
verkum hefur fremur fjölgað
en fækkað.
Það er á svona dögum.sem
heimakonan á bágt. Minni-
máttarkenndin læsist um
hana, og spurningunum skýt-
ur upp í kolli hennar, einni af
annarri: Hvað hefurðu eigin-
lega verið að gera? Gastu ekki
einu sinni þrifið baðherberg-
ið? Sérðu ekki, að það er
hægt að teikna á rykið á
stofuskápnum? Og hvernig
stendur á að ullarsokkarnir og
vettlingarnir eru jafn óhreinir
og í gær? Ertu gersamlega
ófær um að gera þetta litla,
sem þú hefur tekið að þér að
annast?
Já, það lítur ekki út fyrir
annað, því það er ekki eins og
ég hafi legið í leti allan
daginn. Ég er búin að vera á
hlaupum frá því klukkan hálf
átta í morgun, upp og niður
stiga, og hefði verið settur á
mig skrefmælir, hefði hann
líklega sýnt margra daga
meðalskokk.
Dagurinn hefur farið í að
þvo og klæða, hafa til
morgunmat, búa um rúm,
klæða í galla, arka út í búð,
koma heim, klæða úr, hjálpa
á kopp, hafa til mat, þvo upp,
vinda bleyjur, lesa æfintýri,
klæða í galla, fara út á róló,
ganga hring í hverfinu, koma
heim, klæða úr, hafa til mjólk
og brauð, leika sáttasemjara,
elda matinn, baða tvo búka,
gefa þeim að borða og koma
þeim í háttinn, þvo upp — og
setjast niður. Inn á milli hef
ég skriðið um gólfið, tínt upp
legokubba og annað dót og
ryksugað mestu mylsnuna —
og talað smávegis í símann,
líflínu heimakonunnar.
Og nú, þegar ég sit hér í
eldhúskróknum, segi ég við
sjálfa mig að ég hljóti að geta
skipulagt tímann betur og
„komið einhverju í verk,"
eins og það heitir. Það er bara
að fá sér blað og blýant og
byrja að skipuleggja. Einhvers
staðar í pússi mínu á ég grein
úr dönsku blaði, þar sem
nafntogaður húshaldsráðgjafi
fjallar um skipulag í heimilis-
haldi. Það er best að hafa
hana til hliðsjónar.
í þessari grein er maður
strax minntur á, að alvarleg-
asta skyssan, sem nokkur
heimakona geti gert, sé að
setjast niður með kaffibollann
og árdegisblaðið, strax og
bóndinn og börnin eru farin í
vinnu og skóla. Leyfi hún sér
slíkan ósið, sé hún komin út á
ógæfubraut, sem ekki verði
komist af þann daginn.
Tíminn hlaupi frá henni, hún
dragist aftur úr með húsverk-
in og verði súr og skapill það
semeftirer dagsins. Nei, hún
á hvorki að hugsa um kaffi né
blað heldur taka til óspilltra
málanna. Takist henni að
Ijúka störfum samkvæmt
stundaskrá má hún verðlauna
sig með kaffibolla og blaða-
lestri í miðdegishléinu. (Held-
ur finnst mér það mikil harð-
neskja að taka svona af
manni einn helsta munaðinn,
sem heimaveran býður upp á
— eða hvað finnst ykkur?).
Jæja, en hvað segir svo
stundaskráin. Við gerð henn-
ar á að skipta verkunum í þrjá
flokka. Það sem gera þarf á
hverjum degi, það sem gera
þarf einu sinni í viku og það
sem gera þarf öðru hverju.
Fyrsta spurningin, hvað gera
þurfi á hverjum degi, setur
mig strax í vanda. Mér verður
litið niður fyrir mig, á
eldhúsgólfið. Þarsé ég dökka
bletti, líklega kaffibletti, og
ský hér og þar. Og þó þvoði
ég gólfið í gær. Ég hefði helst
átt að þvo það aftur í dag, því
eldhúsið verður aldrei snyrti-
legt, nema gólfið sé þvegið á
hverjum degi. En hvað þarf
að þvo eldhúsgólf oft er
annað mál. Það má jafnvel
segja, að það þurfi ekki að
þvo gólfið, fyrr en það
nálgast að vera „heilsuspill-
andi." Svona reynist það
meðfleira. Ég get ómögulega
komist að niðurstöðu um
hvað þurfi að gera á hverjum
degi — umfram að breiða yfir
rúmin, hafa til mat og þvo
upp.
Þá eru það vikulegu störf-
in. í greininni er m.a. sett upp
hugsanleg stundatafla fyrir
heimakonu með tvö lítil börn,
og hún ætti því að geta
hentað mér. En lestur hennar
er langt frá að vera uppörv-
andi. Heimakonan á að vera á
kafi í húsverkum alla virka
morgna og síðdegis sömu
daga, nema miðvikudaga.
Þá á hún að gera eitthvað
skemmtilegt, t.d. prjóna,
hekla eða fara í gönguferð
með börnin. Til huggunar er
manni sagt, að það sé óhætt
að bregða út af stunda-
skránni eftir þörfum. En fer
þá ekki allt úr skorðum? Og
eltir þá sektartilfinningin ekki
heimakonuna, rétt eins og
hún gerði á skólaárunum, ef
maður kom of seint og fékk S
í kladdann, svo ekki sé nú
talað um ef maður skrópaði
og fékk Fj...?
I umræddri grein er líka
bent á leið til að gera heimilis-
störfin að eins konar spenn-
andi happdrætti. Heimakon-
an tekur nokkra litla miða,
skrifar „gera við föt" á einn,
„taka til í eldhússkápnum" á
annan, „þvo glugga" á þann
þriðja o.s.frv., rúllar þeim
upp og setur í vasa eða
krukku inni í stofu. Á hverjum
morgni, að loknum „föstum
liðum" fer heimakonan svo
full eftirvæntingar inn í stofu
og dregur einn miða og byrjar
syngjandi sæl og glöð á
verkefninu, sem hún fær.
Happdrættislánið hefur ekki
leikið svo við mig hingað til,
að ég þori að leggja út í svona
heimilishappdrætti — því ég
er nokkurn veginn viss um að
fyrsta góða vordaginn fengi
ég miðann „taka til í eldhús-
skápnum," og aðra miða í
samræmi við það.
Hrædd er ég um, að svona
vinnulög eigi ekki við mig,
enda eru þetta nánast þræla-
lög og taka ekkert tillit til
ástæðunnarfyrir því, að ég er
heimakona — þ.e. barnanna.
Ég held, að þegar allt kemur
til alls, kunni ég betur við
gamla lagið, að gera húsverk-
in, þegar mér og börnunum
hentar. Verkefnunum, sem
ég náði ekki að sinna í dag, er
hvort sem er alveg óhætt.
Þau bíða eftir mér.
Þ.Á.
12 VIKAN 10. TBL.