Vikan - 10.03.1977, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
eftir
H.G.WELLS
,,Svei mér,” sagði hann, ,,ef þessi
staður er ekki eins slæmur og
Gower Street — með sínum kött-
um!
„Montgomery,” sagði ég,
,,hvaða kvikindi var það, sem elti
mig? Var það skepna, eða var það
maður?
,,Ef þér sofið ekki í nótt,” sagði
hann, verðið þér vitskertur á morg-
un!
Ég stóð upp fyrir framan hann.
,,Hvaða kvikindi var það, sem
elti mig?” spurði ég.
Hann leit heiðarlega í augu mín og
teygði munninn á ská. Augu hans,
sem höfðu andartaki áður virst
fjörleg, urðu daufleg.
„Eftirfrásögnyðar að dæma”, sagði
hann, „held ég helst, að það hafi
verið vofa”.
Ég fann til ákafrar gremju, sem
þó hvarf strax aftur. Ég fleygði mér
i stólinn aftur og þrýsti höndunum
á ennið. Púman byrjaði aftur.
Montgomery gekk í sveig til min
og lagði höndina á öxl mér.
„Sjáðu nú til, Prendick”, sagði
hann, „ég hafði engan rétt til að
láta yður flækjast til þessarar
bjánalegu eyjar okkar. En það er
Copyright the Executors
of the Estate of the late
H. G. Wells.
EYJfS
DR.MOREfiUS
ekki eins slæmt og yður finnst það
vera, maður minn. Taugar yðar eru
komnar í megnasta ólag. Ég skal
gefa yður dálitið, sem mun veita
yður svefn. Þetta...mun verka í
margar klukkustundir. Þér blátt
áfram verðið að sofna, að öðrum
kosti ber ég ekki ábyrgðina”.
Ég svaraði ekki. Ég laut áfram og
huldi andlitið í höndum mér. Brátt
kom hann aftur með litið mál, sem i
var dökkur vökvi. Þetta fékk hann
mér. Ég drakk það án mótþróa, og
hann hjálpaði mér upp í hengirúm-
ið.
Þegar ég vaknaði, var kominn
bjartur dagur. Stundarkorn lá ég
endilangur og starði á þakið uppi
yfir mér. Ég tók eftir því, að
sperrurnar voru gerðar úr viðum
skips. Svo sneri ég höfðinu og sá
máltið, sem beið min tilbúin á
borðinu. Ég fann, að ég.var hung-
raður og bjóst til að klifra niður úr
hengirúminu, sem af hinni mestu
tillitssemi sá fyrir ætlun mína,
snerist við og landaði mér á fjórum
fótum á gólfið.
Ég stóð upp og settist að
snæðingi. Ég hafði þyngslatilfinn-
ingu í höfðinu, og mundi í fyrstu
mjög’óljósteftir því, sem hafði gerst
kvöldið áður. Morgungolan, sem
barst inn um glerlausan gluggann,
var mjög þægileg, og bæði hún og
maturinn áttu sinn þátt í þeirri
dýrslegu þægindakennd, sem ég
naut. Bráðlega opnuðust dyrnar að
baki mér, það er að segja dyrnar,
sem vissu inn að garðinum. Ég
sneri mér við og sá andlit
Montgomerys.
„Er allt í lagi?” sagði hann. „Ég
hef hræðilega mikið að gera”. Og
hann lokaði dyrunum. Síðar komst
ég að því, að hann gleymdi að læsa
þeim aftur.
Svo mundi ég eftir svipnum á
andliti hans kvöldið áður, og þá
mundi ég um leið eftir öllu því,
sem á daga mína hafði drifið. Og
þegar ótti minn var kominn aftur,
kom óp að innan. En í þetta skipti
var það ekki óp frá púmu.
Ég setti frá mér bitann, sem var
kominn að vörum mínum, og
hlustaði. Þögn ríkti, að undan-
skildu hvísli morgungolunnar. Ég
fór að halda, að eyru mín hefðu
blekkt mig.
Eftir langt hlé fór ég aftur að
borða, en hlustaði samt enn eftir
hverju hljóði. Bráðlega heyrði ég
eitthvert annað hljóð, sem var mjög
dauft og lágt. Ég sat sem steini
lostinn í sömu stellingum. Þótt
hljóðið væri dauft og lágt, snart það
mig dýpra en allt það, sem ég hafði
hingað til heyrt af svivirðingunni
hinum megin við vegginn. í þetta
sinn lék enginn vafi á um eðli hinna
dimmu, slitróttu hljóða, alls enginn
vafi um það, frá hverjum þau komu;
því að þetta voru stunur og inn á
milli kjökur og angistarandköf. I
20 VIKAN 10. TBL.