Vikan - 11.08.1977, Blaðsíða 19

6. HLUTI
og sneri henni milli handa sér. Hún
hafði ekkert talað um, að hann
mætti ekki opna hana, og honum
fannst það ekki nema rétt og
sanngjarnt, að hann fengi að
minnsta kosti einhverja hugmynd
um það, hvað samningurinn milli
Rodriguez hershöfðingja og Pan
rákust hér og þar á skiljanleg orð
innanum þetta völundarhús úr
línum og myndum eins og til dæmis
hringsj ár-sjónauki, miðunarskífa,
sprengipinni, öryggi, o .fl. Larkin
hafði ekki mikla þekkingu á
stórskotaliðsútbúnaði, en hver leik-
maður í þeim fræðum gat séð, að
Það gat ekki verið þessvegna. Þetta
var þá ekki í fyrsta sinn, sem hún
var kysst. Hún hafði svo oft verið
kysst og við hinar margvislegustu
aðstæður. Á sjófefðum, í leigu-
vögnum, á dansleikjum og á mána-
björtum nóttum heima á plant-
ekrum föður síns. Hún hafði verið
kysst af margskonar mönnum, en
hún hafði alltaf vitað fyrirfram,
hvernig henni myndi verða við
kossinn. Hún hafði þegið kossa sem
hluta af þvi skjalli, sem ung
tískumær verður nú á dögum að
þola. Henni hafði stundum verið
skemmt af þessu, einstöku sinnum
hafði hún kennt nokkurrar ástríðu,

American Vanadiumfélagsins fjall-
aði um. Og það þvi fremur sem útlit
var fyrir að verða myndu blóðugar
deilur um þennan samning.
Með mikill varkárni opnaði hann
möppuna. Hann hrökk við, er pakki
af myndum féll úr henni og niður í
kjöltu hans. Hann tók myndirnar
upp og leit nánar á þær. Það kom í
ljós, að það voru ekki venjulegar
ljósmyndir, þótt þær væru prent-
aðar á þykkan ljósmyndapappír,
heldur svartir ferningar þaktir neti
af fíngerðum, hvítum línum, sem
allar voru dregnar af nákvæmni
hins lærða teiknara. Larkin fann til
talsverðrar geðshræringar, á meðan
hann fletti hratt þessum teikning-
um, og hin undrandi augu hans
þetta var ljósprentun af teikningum
á loftvarnabyssu. Og hvernig gat
hann vitað nema hér væri um að
ræða nýja uppfinningu, sem mark-
aði tímamót í framleiðslu þessara
vopna? Minningin um koss Dorothy
Bonners hafði skyndilega glatað
yndisleik sínum. Hafði það verið
Júdasarkoss?
Dorothy Bonner nam staðar fyrir
utan klefadyr sýnar. Hún leit niður
á hönd sina, sem hún rétti að hurð-
arhúninum og varð undrandi yfir
því, að hún skalf ekkert. Hún hafði
búist við, að höndin skylfi, því hún
fann, að hún var öll óstyrk. Hún
vissi eiginlega ekki af hverju það
var. Það var ekki vegna þess að
Glen Larkin hafði kysst hana. —
en oftast hafði hún sætt sig við að
þola þetta, þótt henni væri það að-
eins til ama.
Óþolinmóð hafði hún aðeins verið
gagnvart þeim, sem sögðust elska
hana. Hún hataði yfirdrepsskap, og
hún vissi að flestir aðdáendur
hennar voru ekki hrifnir af henni,
heldur milljónum föður hennar.
Henni hafði ætíð virst það vera
glampinn af spegilfögrum dollur-
um, sem lýsti úr augum þeirra, er
þeir reyndu að kyssa hana. Þeir
voru allir eins. Og þó ekki — ekki
Charles Frayle. Þegar Frayle sagð-
ist elska hana, hafði hún trúað
honum Jíinkum vegna þess að hann
annars fyrirleit allt, sem hún virti.
Hann hafði lag á að styðja hana án
þess að smjaðra fyrir henni. Hann
verndaði hana án þess að vernd j
hans gengi út í öfgar. Hann bjó yfir
persónuleika og í návist hans fannst
henni, að hún öðlaðist brot af
persónuleika hans. Þegar hann
kyssti hana, fannst henni hún vera
svo dásamlega örugg og róleg.
Hversu frábrugðið hafði það ekki
verið áðan, þegar Glen Larkin
kyssti hana! Það fór hrollur um
hana við tilhugsunina um vitfirr-
ingu þessa augnabliks, sem hún
hafði lifað rétt í þessu. Það hafði
aðeins verið augnablik, og þó hafði
það haft meiri áhrif á hana en nokkuð
annað í lífi hennar, ef undan var
skilinn hinn hræðilegi dauði föður
hennar. Nei, hún vildi ekki hugsa
meira um það. Hún vildi gleyma því
eins og það var — augnabliks örvit.
hámark fjölmargra geðshræringa.
sem hun hafði orðið fyrir að
undanförnu.
Hún opnaði dyrnar. Það var
enginn í klefanum. Hún lofaði guð
fyrir það. að Millicent Greeve var
ekki komin niður. Hún hafði enga
löngun til þess að hlusta meira á
glymjandann í henni í kvöld. Hún
lét sloppinn falla af öxlum sér á
gólfið og sparkaði hinum hælaháu
morgunskóm af grönnum fótunum.
Þegar hún beygði sig niður til þess
að fara úr sokkunum. kom hún auga
á lítinn pappírsmiða. sem lá á
gólfinu úti við klefadyrnar. Það leit
helst út fyrir að honum hefði verið
smeygt inn með hurðinni. Hún tók
miðann upp. Það var eitthvað
skrifað á hann. Skriftin var
barnaleg og eins og skrifað með
óstyrkri hönd.
,,Dot. — Ég bíð við björgunar-
bátinn lengst afturá. Það er mjög
mikilvægt. Bregstu mér ekki!"
Það var engin undirskrift — það
var heldur ekki nauðsynlegt. Hún
þekkti þessa skrift — þekkti hana
alltof vel.
Hún hnoðaði miðann saman í
smákúlu og kreisti hana svo fast. að
hnúarnir hvítnuðu.
Lamandi, óljós ótti greip hana.
Hún hafði búist við þessu — óttast
þetta allan daginn. Nú var það
komið fram og hún gat ekki sloppið
við það. Þegar öllu var á botninn
hvolft, hafði hún lika skapað sér
þetta sjálf. Ef til vill myndi það
heldur ekki verða nærri eins slæmt
og Charlie áleit. Hún smeygði sér i
skó, opnaði dyrnar á hinum þrönga
klæðaskáp og hrifsaði bláan ullar-
kjól niður af herðatré...
Skutur skipsins hristist i hvert
sinn sem hin gamaldags skrúfa
,,Kumu-maru ” snerist- í hinum
slitna skrúfugangi og titringur
32.TBL. VIKAN19