Vikan - 11.08.1977, Síða 22

„Svo að hann lánaði þér bátinn
og þú fórst einn að sigla?” Ég sá
hann allt i einu fyrir hugskotsjónum
í fullbúnum báti, beijast hraustlega
aleinn við öldur hafsins.
„Nei. það er ekkert gaman að
sigla einn.”
„Með hverjum fórstu þá?"
„Ég sigldi með Bernadettu í
staðinn."
„Fallegu Bernadettu? Eiginkonu
Doughs, vinkonu minni?”
Hann sötraði og kinkaði kolli.
„Dough átti hugmyndina. Henni
leiddist að mála."
Ég setti forréttinn frá mér og leit
á Mick.
..Hvað kemur þér til að halda, að
þú kunnir að búa til túnfisksalat?”
sagði ég.
„í morgunskímunni er grámusk-
an mest,” sló ég á ritvélina daginn
eftir, er ég sat við skrifborðið mitt.
„Nema þú sért sofandi. Hefurðu
reynt að taka „Sofnið-strax töfl-
urnar" fyrir svefninn?"
Ég leit upp og sá Maggard stefna
á kvennaklósettið í miðmorguns-
andlitssnyrtinguna.
Siðasta vonin, ég elti.
„Cindv” sagði ég, „mér datt í
hug. hvort þú gætir komið að vinna
á föstudaginn. svo að ég geti tekið
mér fri. Þá gætir þú tekið annan
föstudag frían i lok sumarsins eða
hvenær sem er. Þú mundir gera mér
mikinn greiða. Mér þætti mjög
vænt um..„”
„Sjáðu til,” sagði Cindy. Húr.
myndaði stórt O með munninum og
setti hvert lagið af varalit yfir
annað. Hún vildi ekki hreyfa
munninn og eyðileggja O-ið, þess
vegna var erfitt að skilja það sem
hún sagði. „Ég vildi, að ég gæti
það,” sagði hún glansandi munni,
„en ég er upptekin um helgina.”
Hún sá andlit mitt. „En” sagði hún
og birti yfir henni, „fáðu þér af
ilmvatninu mínu?”
Þegar ég kom heim, var Mick
ekki þar. Hve lengi hélt hann, að ég
mundi sætta mig við, að hann
skemmti sér svona stórkostlega?
Ég settist í sófann með krosslagðar
hendur og leit út eins og eiginkonan
í skrýtlunum með kökukeflið.
„Hvar hefurðu verið?” var komið
fram á varir minar, og ég var
reiðubúin að sveifla keflinu í áttina
að honum.
„Hæ”, sagði Mick, þegar hann
kom inn með þvottakörfuna fulla af
þvotti, sem hann huldi með
handklæði. „Ég gat ekki beðið þig
um að vinna allan daginn og koma
síðan heim og fara með tennisbún-
inginn í þvott.”
Ég varð auðvitað að fyrirgefa
honum strax — ekki það að hann
hefði gert eitthvað af sér, svo sem.
Við áttum með okkur fimm
sekúndna ástaratriði, sem endaði
nokkuð skyndilega, þegar Mick
sagði: „Hvern heldurðu, að ég hafi
hitt í þvottahúsinu?”
„Hvem?” sagði ég og dró mig til
baka.
„Manstu eftir Wally og Jill?”
Ég mundi eftir Wally og Jill,
fyrrverandi nágrönnum okkar, sem
höfðu auðgast á arfi.
„Þau buðu mér í sund í lauginni
sinni á morgun. Finnst þér þau ekki
almennileg?”
„Er Wally líka í fríi?”
Mick tók upp þvottinn, tafði fyrir
á annan hátt eins og að ræskja sig
og róta til með fætinum, og ég
endurtók: „Er Wally í fríi?”
„Það er nú eiginlega Jill, sem er í
fríi,” sagði Mick. „Wally tekur sér
frí um jólin.
Ég hefði getað notast við eina eða
tvær „Sofnið-fljótt” töflur þetta
kvöld. Mick fór með mig í ítalskan
veitingastað til að reyna að
friðmælast. Hann hélt í höndina á
mér milli kjöt- og hveitiflögurétt-
arins og salatsins og aftur meðan
við borðuðum ostakökuna. En mér
kom varla dúr á auga.
Allar tilraunir til að lífga mig upp
voru árangurslausar, og nú þegar
ég var aftur sest við skrifborðið
mitt á föstudagsmrgni, þá leið mér
ekki bara illa í maganum eftir
hveitiflöguátið, heldur voru ein-
hverjar meltingartruflanir í hausn-
um á mér líka. Þar til Cindy kom.
„Ég reyndi að hringja í þig í
gærkvöldi. Hvar varstu?” sagði
hún. Hún var skrýtin á svipinn,
eins og meltingartruflanir hrjáðu
hana líka.
„Úti að borða. Ég hélt þú ætlaðir
í burtu yfir helgina.”
„Það breyttist,” sagði hún, og i
ljósinu virtist hún rauðeygð.
„Ég kom, svo að þú gætir tekið
þér frí. Farðu bara. Ég tek við,”
Ég hikaði. Hún' virtist ætla að
bresta i grát. Og það var einmitt
það sem hún gerði.
Hún slengdi handleggjunum um
hálsinn á mér og kjökraði.
„Cindy! Hvað gerðist?”
/■'l. INDY dró út skrifborðs-
skúffuna sina, náði í snyrti-
öskjuna sína og gramsaði i gegnum
flöskur, krukkur og bursta eftir
snýtibréfi. „Hann ætlar með
konuna sina í staðinn. Ég held hún
hafi komist að sambandi okkar,”
kjökraði hún. Hún blés i snýti-
bréfið, snýtti sér og hikstaði.
„Hver hefur svo sem áhuga á að
fara til Wight-eyjar.”
„Wight-eyjar?”
„Wight-eyjar?”
„Þessi lostafulli hr. Lloyd. Ég
hefði átt að sjá við skrattanum
strax.”
„Cindy, mér þykir þetta leitt,”
sagði ég. Ég faðmaði hana að mér,
sagði henni, að ég væri henni
þakklát fyrir frídaginn og sannfærði
hana um, að hún yrði búin að
gleyma hr. Lloyd fyrir verslunar-
mannahelgina.
Ég tók sprettinn heim til Micks.
Þetta eina og hálfa ár, sem við Mick
höfðum verið gift, hafði hann verið
umkringdur kynþokkafullum síma-
dömum, vingjarnlegum afleysinga-
dömum, einkaritara með kílóin á
réttum stöðum og kvenkyns félaga
með ljóst hár, sem alltaf hékk utan í
honum, og ég hafði varla hugsað út
í það.
Og ef Mick vildi vera laus í
rásinni, hefði hann ekki beðið með
það, þar til hann fékk sumarleyfi.
En Mick kærði sig ekki um að vera
laus í rásinni, ekki einu sinni á
seglbát.
Ég kom að honum heima. Hann
var að gera við baðherbergisvegg-
inn. Sólin skein, sundlaugin hennar
Jill beið kristalstær, og netin voru
strengd á tennisvellinum. Einhvers
staðar þarna úti voru þær allar,
Sally, Ruth og Barbara, en engin
þeirra vakti áhuga Micks.
„Hvemig stendur á því, að þú ert
ekki úti í góða veðrinu?” spurði ég.
„Ég var orðinn leiður á að
skemmta mér,” sagði hann.
Og hjartað í mér tók viðbragð,
því að hann meinti án mín.
Endir.
22 VIKAN 32. TBL.