Vikan - 17.11.1977, Blaðsíða 42

byggingarnar í tíu til tólf mílna
fjarlægð. Steinsteypti vegurinn
hans M’pandu var eins og silfur-
borði og hlíðarnar í kring logagyllt-
ar í sólskininu.
Um leið og ég sneri mér við, flaug
mér í hug, að ef einhver bæði mig að
sýna sér sannkallað Afríkulandslag,
þá myndi ég sýna þeim þetta.
Það var orðið langt síðan ég sem
barn hafði komið hingað að leiði
móður minnar. En enn voru
stígarnir jafngreinilega merktir og
áður. Gyðingatrú, las ég á einu
skiltinu, ég gekk hægt áfram.
Múhameðstrú, mótmælendur og
kaþólsk trú stóð á þeim næstu.
Ég nam staðar, brosti og hugsaði
með mér, að Afríka gæti, hvað
varðaði umburðarlyndi í trúmálum,
kennt Vesturlandabúum mikið.
Ég beygði inn á stig, sem lá yfir í
fjarlægasta hluta garðsins. Runn-
arnir meðfram stígnum voru þaktir
hvitum og bleikum blómum, sem
ilmuðu unaðslega. Það var enginn
annar á ferli í garðinum, en ég fann
meir til friðsældar en einmanaleika.
Þögnin var einhvern veginn afskap-
lega róandi.
Ég lagði blómin, sem ég hafði
komið með, á gröf foreldra minna og
stóð um stund og, minntist föður
míns. Þegar ég só hann í síðasta
sinn, var andlit hans fölt af sorg og
geðshræringu. Hann hafði farið
með mig út ó flugvöll og farið síðan
aftur á spítalann, til að vaka yfir
stórslösuðum og meðvitundarlaus-
um syni sinum. Það hafði ekki verið
búist við því að Rory mundi lifa til
morguns.
En það var faðir minn, sem lét
lífið þá nótt. Hann hafði þá þegar
42 VIKAN46. TBL.