Vikan - 09.02.1978, Blaðsíða 12

þínum níu lífum,” sagði Sandy.
,,Hvað í ósköpunum á ég nú að gera
við þig?”
Sandy opnaði rirkjuna og fór inn
með mótþróafulla uyrði sína sprikl-
andi i fanginu.
..Ætlarðu að vera góður, ef ég læt
þig sitja við hliðjna á mér?” spurði
hún. Líklegast, hugsaði hún. Paddy
sat oft hjá henni á -litla orgel-
bekknum, þegar hún var að spila
heima.
Hún opnaði orgelið. Það var nýtt
— elektrónískt furðuverk, -sem á
undraverSan hátt endurskapaði
hljómkviðu pípuorgelsins.
Sandy ýtti á takka númer tíu,
sem stilla átti áður, og þrýsti á
fótstigið til að auka hljóminn.
Orgelhljómarnir mynduðu af fullum
krafti hinn glaðlega bniðkaupsmars
Hún stansaði. Ungur maður
hafði náð kettinum og hélt honum
föstum tökum. sem Paddy skildi,
að þýddi ekki að streitast á móti.
Hanngekkeftirgólfinuámóti henni.
Sandy leit upp og sá blá augu sem
leifruðu af gáskafullri glettni. Svart
hár. Sandy stirðnaði. Hún treysti
ekki karlmönnum, sem voru svona
laglegir.
,,Ég er Des Richardson,” til-
kynnti ungi maðurinn. ,,Ég er
svaramaður.”
,.Ég er Sandy McCauley, organ-
isti,” upplýsti hún. Síðan roðandi
hún niður á háls. Það var óþarft að
taka þetta fram.
Ungi maðurinn leit niður á fætur
hennar á sokkaleistunum og brosti.
„Hvernig nærðu niður á fótstig-
in?
Sandy roðnaði ennþá meira. Þar
sem hún sást ekki í kórnum,
smeygði hún sér alltaf úr skónum,
til þess að hún gæti stigið ennþá
nákvæmar.
„Mér tekst það,” saðgði hún.
,,Ég býst við, að þetta virðist allt
heldur óformlegt, en ég kem nú ekki
venjulega með köttinn minn á
æfingar. Hún var laumufarþegi
undir vélarhlifinni á bílnum min-
um.”
„Þegar hitt fólkið kemur, skulum
við biðja einhvern að halda á honum
fyrir þig,” sagði Des. „En það er
vissara fyrir þig að spila ekki hátt.
Það var þá, sem hann skaust frá
þér.”
Des Richardson leit til dyranna.
Nokkrir brúðkaupsgestanna voru
að koma. Hann leit aftur á Sandy.
„Mér skilst þetta sé tölvustýrl
orgel,” sagði Des. „Mætti ég
Hdlfkveðin
AlLA leiðina til brúðkaups-
æfingarinnar í kirkjunni, heyr-ði
Sandra McCauley vein i ketti.
Þannig hafði dagurinn verið. I
skólanum, þar sem Sandy vann sem
hljómlistarkennari, hafði kennslu-
stundunum verið breytt á síðustu
stundu, og börnin höfðu verið
óvenjulega óróleg.
Hún hafði þurft að flýta sér að
gleypa í sig kvöldverðinn — sem
annars var sá timi, sem hún var vön
aðeyðameðmóðursinni. Ekkisvoað
skilja, að frú McCauley krefðist þess
nokkurn tíma.
Hversvegna var brúðkaupsæfing-
in höfð svona snemma, velti Sandy
fyrir sér. Að leika á orgel við
brúðkaup var nokkuð. sem Sandy
sárkveið fyrir, jafnvel undir hinum
bestu kringumstæðum.
Það var liðið ár siðan hún hafði
leikið hjá Gavin. Hún hafði aldrei
talað um það. Hún hafði ekki
grátið. Hversvegna i ósköpunum
gat hún þá ekki gleymt því?
Sandy standaði við umferðarljós.
Kattarveinin heyrðust mjög ná-
lægt. Hún gáði alls staðar inni i litla
bilnum. Ekkert.
IIún gaf merki og beygði inn á
kirkjulóðina. Eitthvert hugboð
sagði henni að hlaupa fram fyrir
bilinn og gá undir vélarhlífina.
„Paddy," hrópaði hún.
McCauley kötturinn var saman-
hnipraður í skotinu hjá vélinni,
eyrun lágu aftur með hausnum, og
það var æðisglampi i augunum.
Sandy lyfti honum varlega upp,
kveinkaði sér undan klónum, sem
hann læsti i hana og rannsakaði
hann. Röndóttur feldurinn var
litilsháttar sviðinn. Að öðru leyti
var hann óskaddaður. „Þú hefur
þegar eytt að minnsta kosti átta af
Mendelssohns. Miklar bassadrunur
tóku undir við tónana, sem
hljómuðu um helgidóminn.
Paddy veinaði og stökk beint yfir
orgelið. Sandy renndi sér niður af
bekknum og þræddi sér leið á milli
kirkjubekkjanna í kórnum og fram
eftir kirkjugólfinu á eftir Paddy.
vísa
Eftir Hélen Lewig Coffer.
stansa á eftir og sjá, hvernig það
verkar?”
Sandy var á varðbergi. „Ég er
hrædd um, að ég viti ekki mikið um
tæknilega hlið orgelsins. Ég þarf
þess ekki — ég spila bara á það."
„Viltu þá sýna mér, hvernig þú
spilar á það?” Hann brosti.
„Kannski þú spilir við brúðkaupið
mitt einhvern daginn.”
Það er nú einmitt mitt hlutverk í
brúðkaupum, hugsaði Sandy.
Enginn þurfti að halda á Paddy,
meðan á æfingunni stóð. Hann sat
við hliðina á Sandy og var hinn
besti. Þegár komið var að Mendels-
sohn, sleppti Sandy bassadrunun-
um. Kötturinn hreyfði sig ekki.
Des Richardson kom til Sandy á
eftir og sat á bekknum og hélt á
kettinum og spurði og spurði.
„Veistu, hvernig það vinnur?”
„Það er álfur inni í því,” útskýrði
Sandy alvarlega. , .Þegar ég þrýsti á
nótumar, vtiknar hann. Ég sýni
honum miða gegnum þessa rifu, og
hann spilar á rétta hljóðfærið.”
Des hlo. „Á ég að segja þér,
hvemig það verkar í rauninni?”
„Þú skalt ekki voga þér að gera