Vikan - 09.02.1978, Blaðsíða 17

FRAMHALDSSAGA
EFTIR AGÖTHU CHRISTIE 4. HLUTI
ÞAÐ SEM GEBST HEFUR:
Gwenda Reed er nýkomin til Engl-
ands og hefur keypt þar gamalt hús
í nágrenni Dillmouth, sem er
skemmtilegur_gamaldags
sjávarbœr. Hillside fellur henni
strax vei i geð og hún lœtur lagfæra
húsið á meðan hún bíður komu
Giles, eiginmanns sins. Hún verður
þess brátt áþreifanlega vör, að
ýmislegt þar kemur henni
kunnuglega fyrir sjónir. Húsið gerir
huna hrædda, þvi hún vill ekki vera
eins og þetta fólk, sem er alltaf að
sjá eitt og annað... Gwenda fer til
frændfólks Giles i London, þar sem
hún hittir Jane frænku eða ungfrú
Marple, en hún hefur óstjórnlegan
áhuga á öllum dularfullum
atburðum. Giles kemur til Engl-
ands og Gwenda fær vitneskju um
að hún hefur dvalist i Englandi,
þegar hún var barn. Ef til vill i
Dillmouth. Voru þá allar þessar
undarlegu tilviljanir minningar,
sem allt i einu skutu upp kollinum?
Hafði verið framið morð i húsinu og
hún verið vitni að þvi? Þetta var allt
saman ákaflega dularfullt og ungfrú
Marple réðleggur þeim að leiða
hugann ekki frekar að þessu. Sjálf
getur hún samt ekki verið róleg...
,,Það er sagt, að morðingi endur-
ttiki alltaf glæp sinn. en það er ekki
rétt. Það er til sú manngerð, sem
fremur glæp, án þess að upp um
hann komist, og sem gætir þess
síðan vandlega að gefa ekkert færi á
sér. Ég myndi ekki segja, að sú
manngerð lifði hamingjusamlega
það sem eftir er, — ég trúi ekki að
það sé satt, — mönnum er refsað á
ýmsa vegu. En á ytra borðinu
sýnist allt ganga vel. Þannig hefur
það kannski verið með Madeleine
Smith og lika með Lizzie Borden.
Það sannaðist aldrei neiit á
Madeleine Smith og Lizzie var
sýknuð — en margir halda, að
báðar hafi þessar konur verið sekar.
Ég get nefnt þér fleiri, sem aldrei
gerðust sekir um neina fleiri glæpi
— þessi eini glæpur var allt, sem
þeir vildu, og nægði þeim. En
setjum nú svo, að einhver hætta
vofði yfir þeim? Ég geri ráð fyrir að
morðinginn þinn — hver, sem hann
eða hún er, — hafi verið einn úr
þessum hópi. Hann framdi glæp,
án þess að upp um hann kæmist, og
engan grunaði neitt. En setjum nú
svo að einhver fari að spyrja
óþægilegra spuminga og komist
í læstum skápum. En veistu, að ég
get vel séð þetta allt frá sjónarhóli
Giles. Hamingjan sanna, ég myndi
sjálfur ekki geta látið þetta vera.
Meira að segja núna er ég
forvitinn.„”
Hann þagnaði og horfði hvasst á
ungfrú Marpel.
„Svo það er þess vegna, sem þú
ert að reyna að finna einhverja
afsökun fyrir því að fara til Dill-
mouth. Þú ætlar að fara að blanda
þér í eitthvað, sem þér kemur ekki
við.”
,,Alls ekki, Haydock. En ég hef
áhyggjur af þeim. Þau eru mjög
ung og reynslulítil og alltof fús að
treysta öllum og trúa. Mér finnst að
ég ætti að vera á staðnum, til þess
að hafa auga með þeim.”
,,Svo það er þess vegna, sem þú
ætlar að fara. Til að hafa auga með
þeim. Getur þú aldrei látið morð í
úr gleymsku
grafið
loks að hinu rétta? Hvað gerir þessi
morðingi þinn þá? Bíður brosandi
eftir að upp um hann komist? Nei,
ég held, að þetta ættirðu að láta
kyrrt liggja. Ef þetta morð hefur
ekki valdið neinum hugarangri, þá
láttu það eiga sig.”
Og hann bætti við, mjög
ákveðinn: ,,Og þetta er meira að
segja skipun til þín. Láttu þetta
kyrrt liggja.”
Hún sagði honum þá alla söguna
og Haydock hlustaði.
, .Furðulegt,” sagði hann, þegar
hún hafði lokið máli sínu. „Undar-
leg tilviljun. Þetta er eiginlega allt
jafn undarlegt. Ég geri ráð fyrir að
þú sjáir hverjar afleiðingarnar gætu
orðið?”
,,Að sjálfsögðu. En ég held að
það hafi enn ekki hvarflað að þeim.”
„Það gæti bakað þeim mikla
óhamingju, og þá myndu þau óska,
að þau hefðu aldrei farið að hrófla
við þessu. Beinagrindur á að geyma
,,Fyrst þú ert
svona
viss um, að
Helen sé rétta
nafnið, þá hlýtur
þú að vita eitt-
hvað um hana,”
sagði Giles.
,,Þekktirðu hana
vel? Bjó hún
hérna! Eða var
hún bara í heim-
sókn?”
friði? Ekki einu sinni morð, sem
legið hefur lengi grafið í
gleymsku?”
Ungfrú Marple brosti dauflega.
„En heldurðu ekki, að það væri
gott fyrir mig að vera í nokkrar
vikur i Dillmouth, heilsunnar
vegna?”
„Mér finnst nú trúlegra, að það
fari alveg með hana,” sagði
Haydock læknir. „En ég veit að
það er tómt mál að tala um það.”
Þegar ungfrú Marple var á leið
heim til vina sinna, Bantry-
hjónanna, hitti hún Bantry ofursta,
sem kom gangandi eftir innkeyrsl-
6. TBL.VIKAN 17