Vikan - 09.03.1978, Blaðsíða 18

8. HLUTI FRAMHALDSSAGA EFTIR
Gwenda Reed er nýkomin til
Englands og hefur keypt þar
gamalt hús í nágrenni Dillmouth.
Hillside fellur henni strax vel i geð
og hún lætur lagfæra húsið á
meðan hún bíður komu Giles,
eiginmanns síns. Brátt verður hún
þess áþreifanlega vör, að ýmislegt í
Hillside kemur henni kunnuglega
fyrir sjónir. Undarlegir atburðir og
skynjanir verða þess valdandi, að
hún fer til London og biður þar
eftir Giles, en þá hittir hún ungrú
Marple, sem hefur óstjórnlegan
áhuga á öllum dularfullum at-
burðum. Giles kemur til Englands
og Gwenda fær vitneskju um að
hún hefur dvalist í Englandi, þegar
hún hún var á barnsaldri. Var þá
morðið í Hilldide alls engin
ímyndun, heldur atburður, sem hún
endurlifði nú? Faðir hennar hafði
búið í Hillside fyrir nítján árum,
þótt það væri æsta ótruleg
tilviljun. Seinni kona hans hét
Helen, Helen Spenlove Kennedy.
Það er gátan um þessa konu, sem
þau verða að ráða, og ungfrú
Marple er komin til Dillmouth til
þess að fylgjast með gangi mála.
Hafði Faðir Gwendu drepið
konu sína? Þau hafa upp á bróður
Helenar, Kennedy lækni, sem lætur
þeim té nýjar upplýsingar. Kelvin,
faðir Gwendu, hafði látist á
geðveikrahæli nokkru eftir að kona
hans hljóps á brott frá honum með
öðrum manni. Hann hélt því þó
fram við Kennedy lækni, að hann
hefði sjálfur kyrkt konu sína. En
voru það þá einungis hugarórar?
Hafði Helen hlaupist á brott eða
var það allt tilbúningur?
„Aðalatriðið er, að hún er ekki
dáin. Hann heldur, að hún sé dáin
— en hún er aðeins hálf-köfnuð. Ef
til vill kemur elskhugi hennar, —
eftir að eiginmaðurinn er þotinn yfir
til læknisins, sem býr hinum megin
í borginni, eða kannski kemst hún
sjálf til meðvitundar. Hvað um það,
um leið og hún rankar við sér, fer
hún. Fer eins fljótt og hún getur.
Og það útskýrir þetta allt. Þess
vegna trúði Kelvin því, að hann
hefði drepið hana. Og það útskýrir
líka fötin, sem hurfu. Og bréfin þau
eru þá ófölsuð. Þarna sérðu — þetta
stenst allt.”
„Það skýrir þó ekki hvers vegna
Kelvin sagðist hafa kyrkt hana í
svefnherberginu,” sagði Gwenda
hægt.
„Hann var í svo miklu upp-
námi, að hann hefur bara ekki
munað hvar þetta gerðist.”
Gwenda svaraði: „Ég vildi, að ég
gæti trúað þér. Mig langar mikið til
að trúa þessu.... en ég er samt
ennþá viss um — ég er alveg viss
um — þegar ég leit niður, þá var
hún dáin — alveg dáin.”
„En hvernig ættir þú að vita
það? Þú varst ekki nema þriggja
ára.”
Hún leit á hann, annarleg á svip.
„Ég held að það sé jafnvel
einfaldara að segja til um það,
heldur en ef ég hefði verið eldri. Það
er eins og með hunda — þeir kasta
aftur hausnum og ýlfra. Ég held að
börn — þekki dauðann...”
„Það er vitleysa. Það er fárán-
legt.”
Dyrabjallan truflaði hann. „Hver
skyldi þetta vera?” sagði hann.
Gwenda leit á hann, skelfd á svip.
,Ó, ég var alveg búin að gleyma
því. Þetta er ungfrú Marple.
Ég bauð henni í te í dag. Við
skulum ekki segja henni neitt frá
þessu.”
Gwenda óttaðist, að þessi te-
drykkja yrði þeim erfið — en ungfrú
Marple virtist sem betur fer ekkert
taka eftir, að húsfreyjan talaði bæði
of hratt og of mikið og að glaðværð
hennar var uppgerð ein. Ungfrú
Marple var sjálf þægilega málgefin
— hún naut þess svo að vera hér í
Dillmouth. — Og var það ekki
spennandi? — vinir vina hennar
höfðu skrifað vinum sínum í
Dillmouth, og afleiðingin varð sú,
að ýmsir íbúar staðarins höfðu
boðið henni heim.
„Mér finnst ég vera svo miklu
minna utangátta, ef þú skilur hvað
ég á við, min kæra, ef ég get kynnst
einhverju af því fólki, sem hefur
búið hér árum saman. Mér er til
dæmis boðið til tedrykkju hjá frú
Fane — hún er ekkja, maðurinn
hennar var annar eigandi bestu lög-
fræðiskrifstofu hér í bæ. Þetta er
gamaldags fjölskyldufyrirtæki.
Sonur hennar starfar þar núna.”
Hún hélt áfram að segja þeim frá
ýmsu úr bæjarlífinu. Konan, sem
hún bjó hjá, var svo elskuleg — og
lét henni líða svo vel — og maturinn
var alveg dásamlegur. Hún vann i
nokkur ár hjá gamalli vinkonu
minni, frú Bantry — og þó hún sé
reyndar ekki héðan sjálf, þá bjó
gömul frænka hennar hér lengi, og
hún og maðurinn hennar komu oft
til hennar í frítímum sínum — svo
hún veit heilmikið af því, sem
slúðrað er í bænum. Eruð þið
annars ánægð með garðyrkjumann-
inn ykkar? Ég heyri sagt, að hann
sé almennt álitinn hálfgerður iðju-
leysingi — hann talar víst meira en
hann vinnur.”
„Að tala og drekka te eru hans
sérgreinar,” sagði Giles. „Hann
fær sér að minnsta kosti fimm
sinnum te á dag. En hann vinnur
ágætlega, þegar við erum að horfa á
hann.”
„Komdu út og skoðaðu garðinn,”
sagði Gwenda.
Þau sýndu henni húsið og
garðinn og ungfrú Marple kom með
viðeigandi athugasemdir. Énda
þótt Gwenda hefði óttast, að hún
tæki eftir að eitthvað væri að, þá
var ótti hennar greinilega ástæðu-
laus. Þvi ungfrú Marple virtist ekki
taka eftir neinu óvenjulegu.
Þótt undarlegt megi virðast, þá
var það samt Gwenda, sem allt í
einu fór að haga sér undarlega. Hún
truflaði ungfrú Marple í miðri
frásögn af litlu barni og skeljum, og
sagði andstutt við Giles:
„Mér er alveg sama, — ég segi
henni bara frá þessu...”
Ungfrú Marple sneri sér spyrj-
andi að henni. Giles opnaði
munninn, eins og til að segja
eitthvað, en hætti við það. Loks
sagði hann: „Já, þú ræður því,
Gwenda.”
Gwenda hóf frásögn sína og dró
ekkert undan. Hún sagði frá
heimsókn þeirra til Kennedy og svo
frá því, þegar hann kom til þeirra,
og frá öllu, sem hann sagði þeim.
„Það var þetta, sem þú áttir við í
London, er það ekki?” spurði
Gwenda andstutt. „Þú hélst þá, að
— að faðir minn ætti hlut að máli?”
„Jú, mér datt í hug, að sá
möguleiki væri fyrir hendi,” sagði
ungfrú Marple varlega. „Helen gat
allt eins verið stjúpmóðir þín — og
þegar um er að ræða — hérna —
mál, eins og þetta, er það oft eigin-
maðurinn, sem er sá seki.”
„Nú skil ég af hverju þú varst að
hvetja okkur til að láta þetta eiga

mmmmm
Örugg og nýtískuleg
kven- og
karlmannsúr
á mjög hagstæðu
verði.
Kynnið yður
CAMYY
GENEVE

18 VIKAN 10. TBL.