Vikan - 09.03.1978, Blaðsíða 46

að hún gekk að leigubil á bakkan-
um.
Hann horfði lengi hugsi á eftir
bílnum. Hve gömul ætli hún geti
verið? Þrjátíu og fimm? Svo ung og
yfirþyrmd af sorg, hugsaði hann og
reyndi að muna, hvar hann hefði
lagt bílnum.
NhíSTA DAG fór Lísbet í
búðina sína. Sveinn sló blettinn.
Það var heitt í veðri. Glampandi sól
og logn. Hann svitnaði ærlega.
Hann tók upp ölflösku og settist
undir eplatré. Og það var þá, sem
hann kom auga á hana. Hann sá
höfuð hennar bera yfir runnana.
Hann stóð letiiega upp og gekk
að hliðinu. Þarna kom hún.
Hún hrökk við, þegar hún kom
auga á hann, það var eins og hún
væri skömmustuleg. En svo nálg-
aðist hún hægt og hikandi.
— Halló, sagði hann. — Svo að
þú snýrð aftur á fornar slóðir.
— Já, það má segja svo kannski.
Ég fór í gönguferð og lenti hingað...
•— Já, mikil ósköp, bara átján
kílómetra leið frá Limhamn....!
Hún andvarpaði.
— Mig langaði að sjá þann stað,
þar sem við bjuggum áður, áður en
helvítið byrjaði. Þegar okkur leið
vel. Og svo langaði mig til að hitta
þig. Ég held, að ég skuldi þér
skýringu.
— Þú skuldar mér ekkert.
— Þú vildir mér bara vel. Ég hefi
hugsað til þín...
— Ef satt skal segja, hefi ég líka
verið að hugsa til þín. Komdu...
Hann hélt hliðinu opnu. Skömmu
síðar sátu þau undir eplatrénu með
öl. Hún var í stuttu pilsi. Sveini
fannst hún hafa fallega fótleggi.
Gamli skarfur, hugsaði hann með
sjálfum sér.
— Það gekk allt svo vel, meðan
við bjuggum hér, sagði hún. — Við
vorum hamingjusöm og lifðuro
áhyggjulausu lífi. En svo....
— Þú þarft ekki að segja neitt
frekar en þú vilt.
— Ég reikna með að þú hafir
heyrt margvíslegar frásagnir í starfi
þínu sem lögreglumaður....
— Stundum var maður reyndar
eins og skriftafaðir... Það tilheyrir
starfinu. Má annars bjóða þér
koníak?
— Ég veit ekki...
— Þú þiggur það áreiðanlega.
— Fyrst þú býður svo vel, þá...
Hann hafði svolítið slæma sam-
visku, þegar hann sötti flöskuna.
Það sást greinilega, að hún átti viði
áfengisvandamál að stríða. En hann
sá lika, að hún þarfnaðist sopa
núna. Það leit út fyrir, að lífið hefði
leikið hana hart.
I}aÐ VAE mánudagur. Berg
tók á móti Dahl, sem var syfjaður
46 VIKAN 10. TBL.
og geispandi. Hann kom með
fyrstu ferð, og Berg dreif hann
strax upp i bílinn og setti á fulla
ferð.
— Bölvuð vitleysa, sagði Dahl.
— Hvernig gast þú lofað....
— Ég hef engu lofað. Þetta er
bara skylda við meðbræður okkar.
— Humm....
— Skelfing ertu fúll.
— Ég er með timburmenn.
Strákurinn kom heim frá fran um
helgina. Getur þú nú hugsað þér
annað eins, þarna býr haim í fran,
og svo þegar hann loksins kemur í
heimsókn til pabba gamla, þá getur
hann bar staðið við í tvo daga!
Ungdómurinn nú til dags...
— Ég vildi bara óska, að ég hefði
átt einhver börn, sagði hinn barn-
lausi Berg.
— Liggur svona skelfilega mikið
á? Þú ekur, eins og fjandinn væri á
eftir okkur.
— Já, hann fer rétt strax í
vinnuna.
— Jæja... Heyrðu, viltu vera svo
vænn að fara yfir þetta einu sinni
fyrir mig. Ég hlustaði bara með
öðru eyranu, þegar þú hringdir.
Strákurinn var nú heima og...
— Já, já. Já, hún sat sem sagt í
garðinum hjá mér og sagði mér frá,
hvílíkum vandræðum Nissi...
— Nissi — er það maðurinn
hennar?
— Hver annar ætti það að vera?
Jæja, sem sagt, hvílík vandræði
hann hafði ratað í fjárhagslega.
Hann hefur sautján starfsmenn,
framleiðslan gengur ekki nógu vel,
og hann fær endana ekki til að ná
saman. Hann hefur ekki fengið
stórar pantanir s.l. ár, og það lítur
ekki björgulega út. Hann hefur
orðið að segja fimm manns upp
vinnu, og allt útlit virðist fyrir, að
fyrirtækið verði gjaldþrota. En þó
er það ekki það versta.
— Nei, mér skildist það.
— Hún er hrædd um, að hann
geri eitthvað...
— Grípi til örþrifaráða, sagðir þú
í samann.
— Já. Og, eins og hún sagði, um
helgar getur hún fylgst með honum,
en þegar hann er að heiman virka
daga, er hún hrædd um, að hann
finni upp á einhverju skelfilegu.
— Sjálfsmorði?
— Einhverju álíka.
— Svo þú hefur hugsað þér, að
við tveir þjónuðum sem einskonar
varðmenn.
- Já.
— Mér er hulin ráðgáta, hvemig
þér hefur tekist að fá mig með.
— Þú hættir ekki við núna.
— Þá hefði ég ekki sagt þér-, að ég
kæmi. En reyndu nú að hugsa
skynsamlega. Hve lengi eigum við
að gæta hans. Hefur þú hugleitt
það? Hafði hún einhverjar hug-
mynd um það, hvenær hann fram-
kvæmdi þessi heimskupör sín? Ég á
við það, að við gætum átt það á
hættu að þurfa að vakta hann í
daga, vikur, mánuði... kannski ár.
— Svo lengi getum við ekki
haldið áfram.
— Hve lengi þá?
— Við... við sjáum til. Við getum
þó verið einhverja daga...
— Humm, þrumaði Dahl.
Þeir óku áfram og voru þögulir.
— Eigum við að byrja svona
snemma á hverjum morgni? spurði
Dahl.
- Já.
— Þetta verður bölvaður flæk-
ingur á mér fram og aftur!
Og ÞAÐ varð það. Þetta var
sönnun fyrir þolinmæði lögreglu-
mannsins og hæfileikum hans til að
bíða og vera þrjóskur.
Um helgar er ég með honum og
held vakandi auga með honum,
hafði hún sagt. Og í fyrirtækinu eru
alltaf einhverjir viðlátnir. Það sem
ég óttast mest, er að hann grípi til
óyndisúrræða, þegar hann er al-
einn. Það er þá, sem ég er hrædd
um, að eitthvað gerist.
Hann er svo ólíkur sjálfum sér,
hafði hún sagt. Svo breyttur. Áður
var hann svo opinn, glaður og
vingjamlegur. Nú er hann innilok-
aður, bitur og þver. Vill ekkert tala
um, hve vonlaust þetta er. Hann
ásakar stjómina, kvartar yfir
sköttunum og ósanngjömum álög-
um af ýmsu tagi. Það eina, sem
hann gerir, er að ganga um og
skammast og rífast út í allt og alla.
Hún hafði grátið við bam hans.
Og hann hugsaði lengi um hana,
eftir að hún var farin. Síðar um
daginn hafði hann svo hringt í vin
sinn Dahl. Og á mánudag hófu þeir
vaktina.
Stóra spumingin var svo, hvaða
tilgangi þetta ætti að þjóna. Hvað
gátu þeir svo sem gert?
Hvað annað en að bíða?
Og svo sannarlega fengu þeir að
bíða.
Dag eftir dag sátu þeir í bílnum
hans Bergs utan við fyrirtækið.
Þeir hófu daginn með því að aka til
Limhamn og vom viðbúnir, þegar
hann kom út og ók bil sínum til
vinnu. Þeir eltu. Svo sátu þeir og
biðu. Um leið og hann yfirgaf
fyrirtækið eltu þeir hann.
Fyrstu tvær vikumar eltu þeir
hann í sjö banka, til tveggja okrara,
í áfengið, á fjögur hótel í Malmö og
eitt í Lundi, á vændishús í Malmö, í
bókaverslun, á póstinn, í Náttúm-
lækningafélagsbúðina, sjö tóbaks-
verslanir, þijár nýlendurvömversl-
anir og útibú Norræna samvinnu-
félagsins.
— Þetta getur nú gert vesaling-
inn geggjaðan, sagði Dahl.
Hann var þreyttur og argur yfir
þessum eilífu ferðum á milli dag
eftir dag.
En sakir góðrar vináttu við Berg
brást hann ekki og hélt áfram að
mæta árla hvern morgun. Vinátta
þeirra styrktist með hverjum degi,
sem leið. Þeir höfðu góðan tíma til
að spjalla, meðan þeir biðu. Þeir
sátu þama í bílnum og sögðu hvor
öðmm frá lífi sínu, rifjuðu upp
gamlar minningar og liðna tíð.
Skrýtið, en þeir þreyttust ekki á
félagsskap hvors annars.
Á miðvikudegi í þriðju viku sagði
Dahl:
— Nú verðum við bráðum að
hætta þessu. Þetta gerir ekkert
gagn. Þú verður bara að segja
henni, að þetta sé tóm ímyndun allt
saman. Hún hefur bara verið
yfirspennt. Kannski er hún móður-
sjúk?
— Ekki virtist mér það, sagði
Berg. — En þú hefur rétt fyrir þér.
Við getum ekki endalaust haldið
svona áfram. Það er miðvikudagur í
dag. Eigum við að halda út fram á
föstúdag?
Á fimmtudag yfirgaf Nissi Linder
fyrirtæki sitt klukkan hálf fjögur.
Þeir eltu á bíl Bergs. Hann ók inn til
Malmö, en síðan í gegnum borgina
og beygði inn á hraðbrautina til
Lundar. Hann beygði út á afleggj-
arann að Staffanstorp og ók
þangað. Þar lagði hann framan við
banka. Krykklanga stund sat hann
í bílnum. Svo opnaði hann loksins
hurðina, stansaði við hlið bílsins, en
svo var eins og hann tæki á sig
rögg, og hann gekk inn í bankann.
Klukkan átti nú eftir tvær minútur í
fjögur.
— Hann ætlar liklega að reyna að
fá lán, sagði Berg.