Vikan - 26.10.1978, Blaðsíða 19

skóna, sem höfðu óhreinkað gólfið.
Bleik höndin hélt áfrani að slétta úr hár-
inu, sem nægði engan veginn til að þekja
glampandi skallann. Allt við manninn
virtist óhreint, rautt eða glansandi.
„Ef þú ætlar að húa I Bandarikjunum.
verður þú að vita allt unt Allra sálna
messu.” Rödd mannsins beljaði enn allt
of hátt. „Það er af því, að á þvi kvöldi
fara allir krakkarnir í grímubúninga og
banka upp á hjá þér með grímur og gras-
ker.”
Stúlkan stóð enn kyrr við dyrnar og
læsti hendinni utan um húninn.
„Þegar þau banka hjá þér," hélt
ntaðurinn áfram,,, þá æpa þau „brcgða
eða bjóða", og þá áttu að þykjast vera
hrædd. Ef þú gefur þeim ekki eitthvert
sælgæti, þá gera þau eitthvað hræði-
legt.”
Hann otaði rauðum fingri framan i
hana og flissaði. „Eitthvaðskelfilegt.”
Maðurinn þrýsti rauðu andlitinu að
gluggarúðunni og rýndi út I nóttina.
Andardráttur hans skildi eftir annan
þokublett á svörtu glerinu. Hann sagði:
„Ég myndi nú ekki hafa miklar áhyggjur
af, hverju hræðilega hroðaleg þau eru.
Krakkarnir mínir eru ekki hræðilegri en
fjögra og sex ára geta verið."
Stúlkan gat ckki imyndað sér þennan
háa, rósrauða mann mcð breiða gifting
eplin harðni. Ég er I svona könnunar-
leiðangri. Til að vera viss um. að það séu
engir alvörupúkar, þar sern þau koma.”
Maðurinn flissaði.
Stúlkan var viss um, að hún hafði
aldrei heyrt svona heimskulegt hljóð I
nokkrunt fullorðnum manni. Gulleitum
bjarma sló á andlit hans. Hann horfði á
hana. Þetta var tvieggja brandari. Skildi
hún, hvað hann átti við?
„Eins og ógeðslegir kallar. sem gefa
sætum, litlum stelpum sælgæti, skil-
urðu?” Hann flissaði aftur.
Stúlkan var farin að halda, að svip-
leysisgríma hennar hefði verið mistök.
Eitthvað virtist reka manninn áfram til
að gera sig skiljanlegan.
„Þú yrðir hissa.” sagði hann.
„Viðbjóðslegt fólk. Meira að segja hér i
þorpinu.” Vindurinn lyfti löngum hár-
lufsum, og það glitti i skalla, sem gljáði
eins og fægð húsgögnin. Það sljákkaði
ekkert i honum. þrátt fyrir áhugaleysi
litlu stúlkunnar. Hann fór að útskýra
þýðingu þessa kalda og veðrasanta
kvölds.
„A Allra sálna messu, þá bregðum við
eða bjóðum. Þú skilur þetta ekki ennþá?
Þú ert ensk, er það ekki?”
„Jú."
„Þið haldið ekki Allra sálna ntessu i
Englandi?”
„Nei.”
„Heyrðu, við erum að hleypa öllunt
hitanum út.” sagði hann og tróð sér inn
um dyrnar. Segðu pabba þinuni. að það
séu kontnir gestir."
sem hún hafði séð áður í augum annars
vinar föður hennar, sem hann sagði. að
drykki of mikið. Þegar maðurinn varð
var við, að stúlkan starði á hann, setti
hann graskerið á borðið. Með vinstri
hendinni, sem bar óvenju stóran gift-
ingarhring. lagfærði hann hárið. Með
hinni dró hann upp varasalva og bar
glansandi áburðinn á þykkar. rauðar
varirnar. Eins og slimslóð snigils. hugs-
aðistúlkan.
Hann stakk áburðinum aftur i frakka-
vasann. Vasabrúnirnar voru l'itugar og
subbulegar. Sama svertan markaði ernt-
arnar og faldinn.Gráarflannelsbuxurnar
hengu ópressaðar niður á blauta. brúna
II. kafli.
„Segðu pabba þínum," hafði
maðurinn sagt um leið og hann tróð sér
og lýsandi graskerinu sinu inn á heimili
hennar. „Segðu pabba þinum" hafði
hann sagt, rétt eins og hann þyrfti ekki
að spyrja hana leyfis til að ganga inn.
Alveg eins og þetta væri ekki heintili
litlu stúlkunnar, bara föður hennar.
Hún stóð hreyfingarlaus við útidyrn-
ar. Með mun meira hatri en flest fólk
man, að börn geta alið, beit hún santan
tönnunum, nteðan blautir skór ntanns-
ins mörkuðu spor á skinandi eikarborð
bónaða gólfsins hennar. Hann reif tjöld-
in l'rá glugganum og skyggði á rúðuna
með hendinni til að sjá út.
„Það er of langt til nágrannans.
krakkarnir myndu ekki heyra i mér,”
sagði hann. Andardráttur hans setti
ntóðu á gluggann. sem hún hafði þvegið
um daginn. „En ég sé þau héðan. Annar
er klæddur eins og Frankenstein, og
hinn er græn beinagrind.” Hann þóttist
skjálfa úr hræðslu og flissaði.
Stúlkan hataði þetta fliss. og hún hat-
aði sæta og þunga lyktina af rakspiran-
unt. sem bylgjaðist um hann. Hún var
að kafna úr illsku. en henni datt ekkert
annað i hug en að skella hurðinni. Hún
stóð kyrr við dymar ogstarði á hann.
Hann var hærri en faðir hennar. Upp-
blásið andlitið var rjótt af vindinum.
Vatnsósa augun gátu verið kuldanum
að kenna, en það var yfir þeim eitthvað,
43. TBL. VIKAN 19