Vikan - 10.07.1980, Qupperneq 42

IFramhaldssaga
þegar hún svaraði honum: „Við erum
svo fá. Hvers vegna þurfti ég að vera ein
af þessum fáu?"
1 myrkrinu handan Ijósanna tók hann
utan um hana, áður en þau gengu að
bílunum. Hann sagði alvarlegur i
bragði: „Þakkaðu Guði fyrir að vera
það, sem þú ert, vina mín. Og biddu
Guð, að þú missir aldrei þessa sérlegu
gáfu þína. Án þín og þinna líka værum
við veslings klaufskir og dauðlegir menn
búnir að vera.”
Síðar, þegar nóttin loks var á 'enda,
sagði Dave við yfirmann sinn: „Við
förum varlega, herra. En við urðum að
kanna svæðið. Opinberlega vorum við
að leita að ólöglegum innflytjendum.
Það var hugmynd Gaze. Hinir lögreglu-
mennirnir þarna vissu ekki einu sinni, að
það var Vail, sem við höfðum áhuga á.
Við klifum yfir vegginn og gengum yfir
Parkinn að girðingunni. Hún er af
svipaðri gerð og herinn notar, rafvædd,
flóðlýst með varðhundum og varðmönn-
um við hliðið. Hassall kafaði i þriðja
vatnið, komst að því, að hann kæmist
upp rörið í annað vatnið, sem er fyrir
innan girðinguna, en þar er málmrist
efst, og hann komst ekki framhjá henni.
Yfirborðið er lágt, og aðeins dreitlar efst
í pípunni.”
R fór með þeim, en hún beið fyrir
utan með Gaze. „Þú komst í gegnum
klefann, lögreglustjóri,” sagði hún.
„Ekki með mér, en þér getur ekki verið
ókunnugt um sjötta atriðið.” Siðan
talaði hún beint í huga hans: Ef þér
liggur mikið á, villu kannski ekki nota
kalltœkið þitt. Eftir því gæti verið tekið.
En við getum haft samband. þú og
ég.. .
„Viðgerðum það," sagði Dave. „Það
gekk prýðilega. Hún er ágætis stúlka.”
„Þér tókst svo sem ekki illa upp
sjálfum,” sagði Talbot. „Ykkur öllum,
raunar. Ef heppnin er með, hafið þið
kannski fundið Akkilesarhælinn i
vörnum þeirra.”
„Ég hefði ekki getað orðað það betur
sjálfur," sagði Dave drumbslega.
Fjórði hluti
FYRSTI KAFLI
Það er kominn nýr dagur. Dagur
ákvarðana.
Kl. 08.20 vaknar Mike Benson í
annað sinn. Enn er Júlían sofandi i
örmum hans og skítugur hálmurinn
hylur hana að nokkru. Úti fyrir er bjart
og hann heyrir blindu konuna draga
fætutna á eftir sér í húsagarðinum. Hún
kemur inn og heldur á bakka. Hún
gengur öruggum skrefum að rimlunum
og setur bakkann frá sér, þar sem hægt
er að teygja höndina eftir honum.
Hún hlýtur að hafa heyrt hann hreyfa
sig í hálminum.
„Þið ættuð að borða. Þið bæði. Það
verður nóg að gera á eftir.” Rödd hennar
er þvinguð og jafnvel ógreinilegri en
kvöldiðáður.
„Eins og hvað?”
„Þú kemst að þvi, þegar þar að
kemur.”
Hún fer út í morgunsólina og hann
hellir kaffi úr hitabrúsanum og gefur
Júlíunni, sem nú er vöknuð, svolítið af
því. Hún drekkur gráðug og teygir sig
eftir smurðu rúnnstykki milli rimlanna.
Hann kastar af sér vatni í hálminn
i horni búrsins, og snýr baki í hana á
meðan. Um annað er ekki að ræða, og
hann er aðþrengdur. Hún horfir á hann
áhugalaus og treður brauðinu upp i sig.
Hann neyðir sig til að borða, en brauðið
er þurrt í munni hans. Júlian er ekki eins
aðlaðandi í dagsbirtunni og hann hélt;
nákvæm eftirlíking af Júlíu hans, en
óhrein og hár hennar skitugur fióki um
axlirnar. Augu hennar eru tóm. Lyktin
af henni er eins og af dýri í búri, lykt af
svita og gömlum saur.
Timinn liður.
Klukkan er 10.40 á þessum nýja degi,
þessum þriðjudegi, deginum þegar látið
skal skriða til skarar.
í London er Dave Farmer búinn að
sofa i þrjár stundir, og eftir að hafa
drukkið sterkt, svart kaffi og reykt
lítinn vindil er hann nú á leið eftir
ganginum að skrifstofu Talbots, þar sem
fundurstendur yfir.
Þar er Hassall kominn, geispar i
einum af gestastólum yfirlögreglustjór-
ans. Reg Collins blaðar i stafla af laus-
um blöðum. Tveir einkennisklæddir yfir-
lögregluforingjar og þrír óeinkennis-
klæddir menn fullkomna hópinn.
„Ég held þú þekkir alla, Dave.”
„Alla nema einn.”
„Maltby. Sprengjudeild.”
Davé lyftir hendi í kveðjuskyni.
„Vörn eða árás?”
„Árás er oft besta vörnin,” segir
Talbot sjálfsánægður. „Maltby er
hingað kominn til að gefa okkur góð ráð.
Hann er sérfræðingur í alls kyns sprengi-
efnum.”
Maltby brosir breitt, en ekki til neins
sérstaks. Hassall geispar aftur, en bælir
geispann þegar yfirlögreglustjórinn
segir: „Hassall yfirlögregluþjónn er
búinn að segja okkur það helsta um
köfun sína. Ég verð að segja, að þið eigið
heillaóskir skilið fyrir það sem þið upp-
götvuðuð. Eins og ég hef áður sagt, gæti
þetta verið Akkilesarhæll þeirra." Hann
tekur upp hjá sér minnisblað. „Þetta er
svona grindin af þvi, sem við leggjum til,
og við værum fegnir tillögum frá
ykkur.”
„Við reiknum þá með,” sagði Dave,
stundarfjórðungi siðar, „að um Vail
verðiað ræða. Svo þarf ekki að vera.”
„Það þarf ekki að vera, nei. En getur
þú gert betri tilgátu og byggt þá á þvi,
sem við höfum handa í milli? Við
verðum hvort eð er að fara til Vail. Að
því er Kopek segir finnum við þar hvað
svosem það er sem hrjáir Ian Wall. Við
þurfum líka að leita að þessum tveim,
sem eru horfin. En ef við vörpum út
nægilega stóru neti veiðum við kannski
alla fiskana, þegar þeir synda þangað.
Það er ykkur Hassall að þakka, Dave, að
við eigum völ á inngangi þangað. Við
höfum komið okkur saman um ráða-
gerð. Helvíti snjafa ráðagerð og ég
hygg, að þar séuð þið sammála.”
„Við þekkjum ekki líkurnar gegn
okkur, herra. Og við erum bara búnir að
finna leið í gegnum fyrsta varnar-
múrinn. Það gæti verið um aðrar
hindranirað ræða."
„Þá áhættu verðum við að taka.
Árásarsveitin okkar verður lítil, það
skiptir miklu. Ef mennirnireru of margir
er erfiðara að beita henni og auðveldara
að taka eftir henni. En hún verður
tennt. Og á eftir fylgir stærsta sveit
manna, sem mér tekst að ná saman. Ég
vil fá hundrað manns í skóginn í
Parkinum. Flestir verða vopnaðir. Fyrir
utan veggina verða aðrir hundrað. Fleiri
ef við getum safnað þeim saman — og
þeir verða með hraðskreið
samgöngutæki og hreyfanleg flóðljós.
Það verður tylft af þyrlum á heima-
tilbúna lendingarvellinum ykkar. En
þetta verður að gerast eins leynt og
unnt er. Við tökum upp hugmynd Gaze:
leit að ólöglegum innflytjendum. Jafn-
vel mennimir í Parkinum munu ekki fá
að vita að hverju við erum að leita. Það
verður aðeins árásarsveitin, sem þekkir
raunverulegan tilgang.”
„Og í henni verða?”
„Hassall, auðvitað. Og sex köfunar-
kennarar úr neðansjávarhópnum.”
„Enginn annar en Hassall frá OIB?”
„Hann er eini kafarinn með réttindi i
allri deildinni. Ég hefði auðvitað kosið
að einhverannar færfmeð honum. Eldri
foringi.” Talbot gaf Dave auga yfir
borðið. „En hver?”
„Ég kafaði svolítið, þegar ég var send-
ur til Kýpur í tvöár.”
„Hvaðer langt síðan?"
„Sex, sjöár."
„Með súrefnisgeymi?”
„Aðallega bara grimu. En ég reyndi
hitt.”
„En ertu i nægilega góðu formi núna?
Þarna þarf færan mann. Og það þarf
súrefnisgeymi.”
Dave segir: „Klukkan er næstum
ellefu. Ég gæti tekið tveggja, þriggja,
fjögurra tíma endurhæfingu.”
„Ég er samt fullur efasemda —"
„Hefurðu hugleitt annað? Samskiptin.
Ætlið þið að nota talstöðvarnar? Það er
hægt að heyra til þeirra. Og með þessar
varnir og allt það, sem þeir leggja undir,
þá yrði ég ekki hissa, þó þeir hefðu
einhvers konar leitarkerfi á staðnum.”
Talbot litur niður á minnisgreinar
sínar.
„Það er rétt, Dave. Þú notaðir
stúlkuna R.”
MEYJAR-
FÓRNIN
„Já, herra. Og ég sting upp á að við
gerum það sama nú í kvöld. Það sem við
þurfum eru fleiri hennar líkar á lykil-
stöðum. Við gætum algerlega losnað við
talstöðvarnar milli manna. Ef ég kafa
með árásarsveitinni, þá get ég komið
skilaboðum til R. sem siðan getur komið'
þeim áleiðis, ef svo ber undir.”
Whitton úr flugsveitunum segir:„Ef
þeir eru svona djöfulli snjallir, geta þeir
þá ekki greint hugsanaflutning? Ef það
er þá það, sem þú átt við."
„Það er allt að því ógerlegt. Nema þú
vitir að hann eigi sér stað. Og hverjir
eiga í hlut.”
„Fyrirgefðu. En mér datt í hug að
nefna það. Þetta er auðvitað ekki í
mínum verkahring.”
Hann er svolítið skömmustulegur. en
Talbot segir strax: „Við viljum fá
skoðanir allra. Þetta verður andskoti
flókin aðgerð.”
Hann hefur að minnsta kosti á réttu
aðstanda þar.
„Það er eitt enn,” bætir Talbot við.
„ltalska fyrirtækið, sem setti upp plast-
kúluna eða hvelfinguna eða hvað sem
það er, þetta djöfuls fyrirbæri í Vail.
Verslunarráð gaf út leyfi fyrir verkinu
og bókhaldsdeild þess lét okkur i té
nafnið á fyrirtækinu. Það er SMA
Milano. Interpol hafði samband við þá
gegnum itölsku lögregluna og aðal-
hönnuður þeirra kemur fljúgandi hingað
um það bil klukkustund eftir hádegið.
Við báðum verslunarráðið um afrit af
teikningunum, en SMA-ma’ðurinn
kemur með eigin afrit og allar
upplýsingar. Það kemur alltaf að góðu
gagni að vita, að hverju er stefnt.”
„Einmitt.” Dave reisir sig á fætur og
riðar fram og aftur af eimómri þreytu.
„Ef þú vildir afsaka mig, herra, þá er víst
kominn tími til að ég komi mér i bún-
ing.”
Nú er fylgst stanslaust.en laumulega.
42 Vikan 28. tbl.