Vikan - 30.10.1980, Síða 22

Leiklist
Fjórir góflir ó svölunum: Viðar
Eggertsson, Þróinn Karlsson,
Sigurður Skúlason og Baldvin
Halldórsson.
Þegar ég hafði lokið prófi i leikhús-
fræðum hafði mér skilist að leikhús
býður upp á margt annað en bara að
leika og ég sótti um inngöngu við D1 í
leikstjóranám.
Á hverju ári eru tveir nemendur
teknir inn í hverja grein: leikstjórn,
sviðsmyndahönnun, dramatúrgía og
pródúksjón. Einnig eru við skólann kvik-
myndadeild, útvarpsdeild og fleiri deild-
ir.
Nokkuð margir íslendingar hafa
komist að við þennan fámenna skóla.
Svíar eru örlátir við útlendinga þar sem
þetta er dýrt nám fyrir sænska rikið. Ég
hef heyrt að aðeins nám (xituflugmanna
sé dýrara. Það er rausnarlegt af Svium
að taka yfirleitt inn erlenda nemendur.
Þeir taka þó yfirleitt aðeins Norður-
landabúa í þetta nám því í leikhúsi
skiptir menningarumhverfi miklu máli
og leikhúshefð er mjög ólík eftir lönduin.
En þeir taka aðeins nemendur sem ekki
eiga þess kost að fara í hliðstætt nám i
sínu heimalandi. Og Islendingar eiga
sem kunnugt er í engin hús að venda
með leikstjóranám heima.fyrir. Þeir sitja
því við sama borð og Svíar þegar tekið er
inn í skólann.
Námið er að mestu verklegt, hagnýtt.
Við myndum vinnuhópa, einn eða tvo
hver árgangur eftir atvikum og síðan eru
settar upp leiksýningar undir hand-
leiðslu og leigðir atvinnuleikarar til að
taka þátt i þeim. Hvað tekið er fyrir á
hverju ári er mikið undir því komið
hverjir starfa saman í hóp.
Þetta er mjög krefjandi nám og
skemmtilegt. Ég er þakklátur fyrir að
hafa farið út á sínum tíma og fengið
þessa reynslu. Ég held að fáar þjóðir taki
útlendingum jafnvel og Svíar. Þetta er í
þversögn við þá þjóðsögn að Svíar séu
bæði kaldir og ómögulegt að kynnast
þeim. 1 Svíþjóð eru óhemju margir
innflytjendur og það er því að sumu
leyti eðlilegt að upp komi þröskuldur
milli hópa.
Ég hef komið í háskólabæi eins og
Lund þar sem mikið er um Islendinga og
Hallmar á - tali við könnustevpinn (Bessa). Þórhallur Sigurðsson fylgist með.
Hallmar í vinnunni:
„Ostrur, ostrur, hver vill
kaupa ostrur?” heyrist úr litlum
hvítum kassa á veggnum í setu-
stofu leikara baksviðs. Enginn er
í herberginu. Smám saman
tinast leikarar þó inn í stofuna.
Þeytingur á sumum, aðrir setjast
niður og spila Ólsen. Hallmari
bregður fyrir af og til. Auðséð er
að hann á allra manna eril-
samast. Það er greinilegt að
hann stjórnar hér. Samt er
ekkert sérstaklega um hann rætt
heldur miklu frekar um hár-
kollur og búninga, irska drykku-
menningu (sem er alls óskyld
efni leiksins). Einhverjum
verður þó að orði: „Hvað
leikstjórinn er afslappaður.
Maður skyldi halda . . .” en
setningin deyr út í kliðnum og
við komumst aldrei að því hvað
maður skyldi halda.
Það er verið að æfa Könnu-
steypinn pólitíska eftir Holberg.
Leik sem fær mann til að
minnast orða Hallmars um
boðskap sem á erindi til nútíma-
manna. Það er spennandi að
vita hvernig tekist hefur til að fá
þessar dæmigerðu Holberg-
týpur til að segja sögu af nútím-
anum. Eftir æfingu er maður
þess vísari að það er hægt. Og
hefur á tilfinningunni að hlutur
leikstjóra sé þar ekki minnstur.
Leikstjórinn sem er ósýni-
legur á sýningum er mjög virkur
á æfingum. Þessi æfing var
reyndar fyrsta æfing með fullum
búnaði og farið var í gegnum
allan leikinn og síðan fór
leikstjóri með leikarana í horn-
stofuna baksviðs og gaf „nótur”.
Það eru athugasemdir um eitt
og annað.
Meðan á æfingu stóð sat
Hallmar úti í sal ásamt nokkrum
samstarfsmönnum. Hann hafði
púlt fyrir framan sig og skrifaði
athugasemdir.
Hallmar er þægilegur maður
heim að sækja. Ekki er síðra að
hitta hann í vinnunni. Þó er
reginmunur þar á. í leikhúsinu
er hans hlutverk beinlínis að
stjórna og ekki laust við að
leikmaður finni einhvers konar
myndugleik í fasi hans þar, sem
ekki merkist á heimaslóð.
Xt Vikan 44. tbl.