Vikan - 30.10.1980, Síða 37

Ljósm.: Ragnar Th.
„Ahugam&l mitt hafur wartfl afl
kanna — og kenna."
„Ég gat sagt þafl núna af þvf ég
verfl farin og akki hœgt afl sekta
mig . .."
„Mamma mfal Afl vera afl hluta til
möfllr, hluta eiginkona, hluta kven-
maflur, hluta söngkona, hluta
kennari og hluta sveltakonal"
„Þafl er bara svona, þegar maflur
fssflist mafl þannan sfúkdflm."
hennar sneri sér frá píanói að hörpu. Una
segir okkur, að þegar Rattifjölskyldan flutti
í litla þorpið Vigolo Marchese utan við
Piacenza, skammt frá Milano, hafi ekki eitt
einasta píanó verið til þar. Nú eru píanóin
þar minnsta kosti jafnmörg og íbúarnir
500, en óþekkt að kalla þegar kemur út
fyrir þorpið. En börnin i Vigolo Marchese
alast upp við tónmennt. Maestra Ratti
kennir þeim að spila og syngja og lætur þau
flytja tónlist sina í þorpskirkjunni.
— Það er svo undarlegt með italska
menningu, segir Ratti. — Það þykir skrýtið
að hafa píanó, og sá sem vill hafa það
verður að leita sérstaklega að húsnæði þar
sem það er leyft. Söngur er heldur ekki
leyfður, svo kermarar hafa brugðið á það
ráð að kenna úti í sveit — enda geta háir
sóprantónar truflað.
Hér hefur enginn kvartað undan
leikandi pianótónlist hennar og því síður
háum sóprantónum. Ingólfur segir að á
þessum tveim vikum hér hafi hún kennt
um 150 manns ótrúlega mikið, og það sem
meira sé, að þetta fólk sé heillað af
kunnáttu hennar og manngildi, einlægni og
látleysi þessarar stórfenglegu listakonu,
sem staðið hefur árum saman í stærstu
hlutverkum stærstu leikhúsa heimsins —
alltaf jafnglöð og jákvæð.
Ég vek athygli á því, að þrátt fyrir
strangar vikur undanfarið, veisluhöld i gær-
kvöldi og langan vinnudag i dag sjái ekki
þreytumerki á Ratti. Kátínan og lífsgleðin
geislar úr augunum, þegar hún svarar:
— Nei, ég er ekki vitund þreytt. Það er
vegna þess að í gegnum þetta starf skynja
ég svo mikla hlýju og kærleika. Það er mín
hamingja, og þegar maður er hamingju-
samur, er maður ekki þreyttur.
Þótti það ekki fáránleg hugmynd í
upphafi að fara til íslands?
— Ég hugsaði strax: Það hlýtur að vera
stórkostlegt. ísland, svona langt úti í hafi
og afskekkt, það gefur ímyndunaraflinu
lausan tauminn. Ég hafði heyrt um það í
skólanum. Svo kallaði Ingólfur eftir mér og
þá var ég allt i einu komin hingað. Það er
erfitt að lýsa því — Þingvellir eru eins og
málverk eftir Rafael. öll þessi litbrigði, fjöl-
breytileiki lands og veðurs. Ingólfur bauð
okkur í sumarbústaðinn sinn þar.
— Ratti skrifaði þar í gestabókina: Hér
skil ég hjarta mitt eftir, segir Una. — Og
hún sagði við okkur: Hvers vegna gerðuð
þið mér þetta, að fara með mig hingað? Ég
verð aldrei söm aftur.
— Það er kannski hægt að bæta því við,
af þvi ég verð farin og ekki hægt að sekta
mig, segir Ratti skelmisleg, — að ég stal
mér dálitlum mosa á Þingvöllum til að fara
með heim. Þegar ég kom á þingstaðinn i
Almannagjá sá ég sviðið fyrir mér í hug-
anum, vikingana á þingi. Og ég sá Flosa
stökkva yfir Flosagjá. Mig langaði að eiga
þetta allt, fara með það, varðveita
hughrifin. Ég tók í klett og ætlaði að rífa
hann upp og hafa með mér, en hann
bifaðist- ekki. Þá sá ég lítinn hraunmola,
eins og meitlaða höggmynd, og hann sagði:
Taktu mig. Ég tók hann.
Ætla þau hjónin þá ekki að koma aftur i
góðu tómi til að hvila sig og njóta landsins?
Ratti færist i aukana og hleypir í
brýrnar. Hún verður svo áköf að hún
lyftir sér næstum upp af sófanum í átt til
mín, um leið og hún segir með þunga:
— Ég vil koma aftur til að vinna að
tónlistinni. Hún er hugur minn, líf mitt og
hvíld.
Svo slaknar á spennunni, og hún bætir
við með léttu yfirbragði og glettni í augum:
— Þegar maður fæðist með þennan
sjúkdóm, þá er það bara svona. shh
44- tbl. Vlkan 37