Vikan - 13.08.1981, Blaðsíða 17

Framhaldssaga
aldrei,” sagði Haggai. „Hann segir að þú
sért blindfullur.” Godin ýrði úr koníaks-
pelanum yfir herbergið. „Bless, Zurotov.
Þú sérð okkur ekki framar. Þakka þér
fyrir allt sem þú sagðir okkur. Þú sagðir
okkur að von Haaz væri á móteli, á
Stjörnunni. Manstu það ekki? Hann er
víst þar. Þú sagðir mér að hann væri
þar. Á Stjömu-mótelinu. Þakka þér
fyrir, þakka þér kærlega fyrir, Zurotov.
Bless. Gangi þér vel með Nogronsky.”
Godin var horfinn þegar Zurotov leit
aftur upp.
Zurotov hristi höfuðið. Höfðu þeir
ekki verið þarna? Það hlaut eiginlega að
vera, og þó . . . ? Hvar var hann annars?
Allt hringsnerist fyrir augum hans.
Mason og Haggai fóru frá kamrinum
að gamla fjósinu og áfram aftur á bak
svo langt sem snúran náði. Þeir voru í
um það bil tvö hundruð metra fjarlægð
frá húsinu. Nogronsky gæti ekki séð slóð
þeirra ef hann færi inn um framdyrnar.
Þeir urðu að treysta á að hann færi þá
leið.
Talstöðin við gatnamótin tilkynnti að
Nogronsky hefði farið yfir Queen E.
Highway og ekið upp Thorold Stone
Road.
Loftskeytamaðurinn á lögreglustöð-
inni sagði að menn væru reiðir í
Washington. Það var alltaf verið að
biðja um Mason ofursta og spyrja hvers
vegna hann hefði ekki haft samband.
Hann átti að gera það strax!
„Fari þeir til fjandans!” hvíslaði
Mason að Godin.
Bílljós Nogronskys sáust á slóðinni.
Litli bjálkakofinn var uppljómaður eins
og höll. En aðeins andartak. Nogronsky
slökkti ljósin.
Mason kveikti á litla hljóðnemanum.
Mason og Godin litu hvor á annan.
Þeir heyrðu til Zurotovs.
Hann grét eins og barn.
„Hvers vegna í fjáranum hringir hann
ekki?” spurði von Haaz frekjulega.
„Sestu nú, Karl. Ég þoli ekki að horfa
á þig ganga svona um gólf. Hann sagðist
ætla að hringja eftir hálfníu og því gæti
það orðiö hvenær sem er til hálftíu.”
Cathy Davidson talaði rólega og leit út
fyrir að vera róleg, en hún var líka
taugaóstyrk. „Klukkan er ekki nema
hálfátta núna.”
Karl von Haaz leit fýlulega á hana.
Hann var ekki hrifinn af því sem hann
sá: stelpu með sítt, svart hár og ákveðna
höku. Grátt pilsið hafði færst upp lærin
og allt í einu kom honum til hugar að
hnén á henni væru bæði mögur og ljót.
„Helltu upp á könnuna eins og þú
bauðst til áðan,” sagði hann. Allt var
betra en hafa hana glápandi á sig. Hún
vissi ekki hvílíku máli næsti klukkutími
skipti hann. Hún vissi ekkert um hann.
Kannski væri hún ekki svona róleg ef
hún vissi að hann hafði einu sinni verið í
SS, storinsveitarforingi og yfirmaður
Auschwitz. Þá sæti hún ekki þarna róleg
og glápti á hann eins og hann væri ein-
hver postulínsstytta sem hún ætti.
„Sjálfsagt,” sagði hún og stóð á fætur
og fór fram. Von Haaz andaði léttara
þegar hún var farin út.
Hvernig gæti hún skilið tilfinningar
hans? Honum gat ekki liðið vel fyrr en
hann hefði haft samband við Kanana og
fjölmiðlana og eiturlyfjadeildin hefði
hlustað á allt sem hann hafði að segja.
Hann hafði engar áhyggjur af eftirleikn-
um. Hann vissi að með eða án réttar-
halda yrðu höfð skipti á honum eins og á
Gordon Lonsdale. Rússarnir höfðu
heitið honum öryggi. Kannski kæmist
hann til Magdenburg, en þaðan var
hann ættaður. Það skipti svo sem engu
hvert hann færi því að þá yrði hann ekki
lengur á flótta. Hann þyrfti ekki lengur
að óttast skuggamyndir, gyðinga eða út-
lendingaeftirlitið. Hann hefði ekki
lengur áhyggjur af peningum eða at-
vinnuleysi. Þessu yrði lokið. Hann gæti
búið á sama stað til lengdar eins og
venjulegur maður og hann vissi að Rúss-
arnir hefðu nóg verkefni fyrir mann með
hans reynslu. Þeir voru nú ekki beint
hrifnir af gyöingunum heldur svo að
þeim veitti ekki af smáhjálp.
Hann byrjaði að stika um gólfið aftur.
Hann heyrði bollaglamur í eldhúsinu og
tilhugsunin um stúlkuna var óþægileg.
Hann mátti ekki láta þetta á sig fá. Það
væri hlægilegt eftir alla þessa mánuði og
hann hafði mikla sjálfsstjórn. Hann
gekk til Cathy Davidson um leið og hún
birtist með bollabakkann.
„Fyrirgefðu,” sagði hann, tók bolla af
bakkanum og brosti. „Ég lét eins og
asni.” Hann kyssti hana á ennið.
„Auðvitað er það skiljanlegt, Karl. Ég
vildi óska þess að hann hringdi, en
heldurðu nú ekki samt að það sé allt í
lagi?” Hún virti hann fyrir sér um leið og
hún bar spurninguna upp.
„Jú, auðvitað. Þetta var bara tauga-
veiklun í mér. Gleymdu því. Við skulum
setjast niður og njóta síðasta kaffiboll-
ans sem við drekkum I Kanada. Við
höfum beðið þessarar stundar I ofvæni í
marga mánuði. Núna þurfum við aðeins
að bíða mínútur.”
Þau settust hlið við hlið í sófann. Von
Haaz bauð Cathy köku úr kökuboxinu á
bakkanum. Hún hristi höfuðið.
„Nei, ég hef enga matarlyst.”
Von Haaz setti boxið frá sér og fékk
sér sígarettu.
„Viltu segja mér eitt, Karl?” spurði
Cathy.
„Já, ef ég get.”

Þessi glæsilegu húsgögn
eru úr massífri furu og fást í
ijósum viðarlit og brúnbæs-
Staðgreiösluafsláttur
og góð greiðslu-
kjör.
Suðurlandsbraut 30 — Simar 86605 og 33430
33. tbl. Vikan 17